036

Sam keek de zaal in. De vele stoelen waren leeg en er waren slechts een paar lampen op het podium gericht. Ze stond op haar spitzen in het midden van het podium. Haar armen bewogen op en neer als twee vleugels. Er kwam zacht wat muziek van haar telefoon aan het einde van het podium. Maandag het tweede blok niet hoeven trainen, was het raarste dat je maar kon gebeuren. Je moest je tegen half twaalf opwarmen, om twaalf uur begon je eerste blok. Hierna had je twee uur geen les, dan moest je je voor de tweede keer die dag opwarmen en kon je aan je laatste blok beginnen. Aangezien Sam geen zin had om zich nog een keer te moeten opwarmen, had ze besloten dat ze zelf haar stukken nog een keer door ging nemen. Er waren geen zalen meer vrij geweest, dus nu stond ze in het theater. Ze was wel begonnen met een ander stuk, maar al snel was het zwanenmeer gekomen. Sindsdien danste ze het stuk opnieuw en opnieuw. Ze kende de helft nog niet, maar dat maakte niks uit. Ze hield van het stuk en had dan ook heel veel zin om op te treden. In haar hoofd had ze het al helemaal uitgedacht. In haar solo’s danste zij vooraan. Ze had een prachtige zwarte jurk aan met zwarte veren. Achter haar danste nog veel meer ballerina’s. Ze hadden minder mooie jurken aan met minder mooie make-up en minder mooi haar. Ze dansten een eenvoudiger stuk en waren natuurlijk ook lang niet zo geweldig als haar. Met een brede glimlach eindigde Sam in haar eindpositie. Het zou haar meest fantastische stuk ooit worden. Ze haalde een keer diep adem en liep naar haar mobiel. Ze zakte neer en pakte hem op. Het was al tien voor vier, zag ze op het scherm. Ze pakte haar vest, dat er naast lag, op. Ze wou zich net omdraaien, toen ze één van de deuren open hoorde gaan. Nieuwsgierig keek ze naar degene die voorzichtig naar binnen liep. Ze kon hem of haar niet herkennen, daarvoor was het te donken. ‘Sam!’. Ze herkende Laurens stem. ‘Lauren!’, riep ze enthousiast. Ze had haar als sinds woensdag niet meer gezien. Haastig rende het podium over, het trappetje af, het vierde gangpad in, naar Lauren, die haar armen een paar meter van te voren al voor haar uitstrekte. Sam sloeg haar armen om haar heen. ‘Hoe gaat het?’. Lauren liet haar los en keek om zich heen. ‘Niet zo, mijn enkel doet steeds meer pijn’, gaf ze toe. ‘En nu?’. Lauren haalde haar schouders op. ‘Veel rusten…’. Sam moest even lachen. ‘Ik ken jou, jij kan niet stilzitten’. Lauren lachte met haar mee. ‘Ik zal wel moeten’. ‘Wat kom je hier doen?’. ‘Ik wou iedereen even een fijne kerst wensen’. Sam glimlachte. ‘Awh, dat is heel lief’. Ze gaf Lauren nog een knuffel. Sam keek nog een keer op haar telefoon. Vier uur. ‘Ik moet gaan, jij ook een fijne kerst’. Laurens mond vormde een glimlach. ‘Ja, schiet maar op, straks mis je je solo nog’. Sam lachte. ‘Doe ik’. Ze draaide zich om en liep weer richting het podium, om via daar met de lift naar de derde verdieping te gaan. ‘Doei!’, riep Lauren haar na. Sam keek om. Ze zwaaide nog even. ‘Doei!’.