Magic 14

Ik wil naar Harry toe rennen, maar hij verdwijnseld gelijk met Hagrid en Liam zoals afgesproken. Ik ren naar Niall en Louis. Professor McGonagall komt achter me aanrennen. ‘Wat gaan we nu doen?’ vraagt Louis helemaal van slag. ‘We moeten nu het boek verplaatsen. Heeft iemand een idee?’ vraagt ze wanhopig. ‘De kamer van hoge nood,’ zegt Niall. ‘Top idee,’ zeg ik en we glimlachen even naar elkaar. ‘Doen we,’ zegt de professor. Ze haalt er nog een paar schouwers bij en we lopen naar binnen. Met magie tovert professor McGonagall het boek in een magische koker, beveiligd met allerlei toverkunsten. Ze verdwijnselt met ons en we sta in een flits voor de muur. ‘Jullie moeten dit met z’n drieën doen en jullie mogen het tegen niemand vertellen,’ zegt de professor en ze duwt de koker in Louis’ handen. ‘Ik ben op zoek naar een plek waar iets donkers veilig verborgen kan blijven,’ zegt Niall en hij pakt mijn hand en die van Louis vast. We sluiten onze ogen en als we ze openen is er weer een doorgang. We lopen naar binnen. Het is een helemaal lege ruimte met in het midden een kluis. Niall glimlacht even naar mij en laat dan mijn hand los. Het schaamrood staat nog steeds op mijn wangen terwijl we richting de kluis lopen. Niall wil hem openmaken maar een stem met een onzichtbare kracht houdt ons tegen. ‘Alleen degene met een puur hart en een goede reden kan de kluis openen,’ zegt een fluwelen vrouwenstem. Ik stap naar voren. ‘Wij zijn opzoek naar een opbergplaats voor een van de duisterste voorwerpen die er op dit moment zijn. Het is de bedoeling dat niemand hem kan openen behalve wij, dit allemaal om de toverwereld te beschermen tegen jaren van duisternis,’ zeg ik en ik stap weer naar achteren. ‘Correct, je hebt een puur hart,’ spreekt de vrouwenstem wederom en de deur van de kluis slaat open. Louis legt de koker erin en de deur gaat weer dicht. We lopen de kamer weer uit en staan weer voor een doodnormale muur. ‘Nu moeten we naar Harry,’ zeg ik ongerust en we rennen richting de ziekenzaal. Alleen Liam zit nog bij het bed van Harry. Gelukkig zijn ze met elkaar aan het praten. ‘Harry je bent niet dood,’ roep ik blij en ik ren op hem af. ‘Ha Emma,’ grinnikt hij. Hij kijkt wel een beetje slaperig en zijn rechter arm zit in een mitella. ‘Wat is er gebeurt?’ vraagt Louis. ‘Door een of andere spreuk werd ik naar achter geblazen en knalde ik met mijn hoofd tegen een boom. Ik raakte kort bewusteloos en heb nu een hersenschudding en een verbrijzelde arm. Maar het had erger gekund en nu hoef ik geen stomme klusjes meer te doen,’ zegt hij en een waterig lachje verschijnt op zijn gezicht. ‘Heerlijk dat optimisme,’ zegt Liam sarcastisch. ‘Ja, Liam. Nu kun je alles alleen doen,’ plaagt Louis lekker mee. We praten nog verder totdat ons gesprek gestoord wordt door Dusty. ‘Dusty, wat doe jij hier?’ ‘Dusty was bang dat jullie iets overkomen was! Jullie bleven zolang weg.’ ‘Misschien moeten we ook maar naar huis gaan. Anders merken je ouders dadelijk nog iets,’ zegt Niall en Louis en ik stemmen in. We pakken Dusty’s hand vast en ik hoef maar met mijn ogen te knipperen en we staan in de slaapkamer van Niall en Louis. Ik kijk even op de klok, pff 5 uur al en morgen is het kerst! Dat wordt vermoeiend. ‘Nou slaap lekker dan maar,’ zeg ik en ik loop naar mijn eigen kamer. Ik kleed me om en plof op bed. Ik staar door het raam naar buiten. Het is toch gewoon te bizar wat er allemaal gebeurt is. Ik ontmoet mijn allerbeste vrienden, kom bij een orde, en nu moet ik het boek beschermen en ben ik ook nog belangrijk geworden. Wie had dat ooit gedacht? ‘Emma,’ verstoort een stem mijn gedachtegang. ‘Hé Niall, wat is er?’ ‘Ik kan niet slapen en Louis ligt al te snurken. Vind je het goed als ik even bij je kom zitten?’ ‘Natuurlijk,’ zeg ik en ik ga rechtop zitten. Niall komt naast me zitten. ‘Wat een avond,’ zegt Niall met een diepe zucht. ‘Ik zou echt niet weten wat ik zonder jullie zou moeten doen,’ zeg ik en ik kijk even in die helder blauwe ogen. Na een lang gesprek begint de slaap het van me over te nemen. Heel even sluit ik mijn ogen, totdat ik voel dat mijn hoofd een schouder raakt. Het duurt even totdat ik besef dat het niet mijn schouder is. Ik open mijn ogen en kijk naar een grijnzende Niall. Ik schiet weer overeind en word weer rood, stom gebloos! ‘Ik ga maar naar mijn kamer, het wordt morgen vast al vermoeiend genoeg,’ glimlacht Niall. Hij staat op en loopt weg. ‘Slaap lekker, Niall.’ ‘Slaap lekker, Em.’ Ik laat me weer op bed zakken en met een grote grijns op mijn gezicht val ik in slaap.