026

Geconcentreerd draaide Sam pirouetten. Met een lichte frons keek ze bij elke draai in de spiegelwand van de danszaal. Op de achtergrond kwam zacht wat klassieke muziek uit haar mobiel. Het was ongeveer half acht, wat betekende dat ze al bijna anderhalf uur bezig was. Ze strekte haar been, trok hem weer in. Ze spreidde haar armen, bracht ze weer terug in positie. Niks leek te helpen. Ze stopte met draaien. Gefrustreerd ging ze met haar handen door haar gezicht. Ze liep naar de spiegel en ging er met haar rug tegenaan staan. Vrijdag zou ze de pirouetten niet kunnen en Robert zou de rol aan iemand anders geven. Ze liet zich naar de grond zakken. Ze pakte haar mobiel en zette de muziek uit. Wanhopig sloot ze haar ogen. Een diepe zucht verliet haar mond. ‘Sam?’. Ze opende haar ogen. Lauren stond in de deuropening. ‘Hoi…’, mompelde Sam. Leuren liep de zaal in. ‘Wat doe jij hier nog?’. Ze kwam naast haar zitten. ‘Ik moet de pirouetten kunnen, anders geeft Robert de rol aan iemand anders’, vertelde Sam. Lauren keek even bedenkelijk. ‘Gaat het zo slecht dan?’. Sam had haar wel verteld dat het maar niet lukte, maar ze kon zich niet voorstellen dat Sam zo slecht danste. Sam knikte. ‘Maar wat doe jij hier?’, begon ze over een ander onderwerp. Lauren zuchtte. ‘Ik ben bij mijn laatste training weer door mijn enkel gegaan en toen moest ik weer naar de fysio’. Sams ogen werden wat groter. ‘Duurde dat zo lang?’. Lauren knikte. ‘Het is heel erg deze keer’. Sam sloeg een arm om haar heen. ‘Je loopt wel normaal’. Er was haar net nog niks opgevallen. ‘Ja, ik kan ook wel lopen, ik kan alleen niet draaien en er veel druk op zetten, het is helemaal dik’. Vol medelijden keek Sam haar aan. Het kon dus nog erger. ‘Maar het geneest wel weer, zoals altijd, ik doe gewoon met de shows mee’. Sam glimlachte ietwat geforceerd. Ze hoopte het. ‘Maar, laat is zien’, zei Lauren. Sam haalde haar arm van Laurens schouders en stond op. Ze liep een paar meter de zaal in en draaide zich naar Lauren toe. ‘Robert zegt dat ik los moet laten’. Ze haalde diep adem. Lauren knikte. Ze wist hoe Sam danste en snapte dan ook dat dit één van de moeilijkste dingen was die Robert haar kon vragen. Sam keek in de spiegel. Ze stapte uit en begon te draaien. Bij elke draai keek ze naar Lauren, die geconcentreerd haar bewegingen volgde. ‘Oke…’, mompelde ze, waarna Sam stopte. ‘Ja… het is meer de witte zwaan…’, zei ze voorzichtig. Sam glimlachte zwakjes. ‘Ja, dat zegt Robert dus ook’. Lauren zuchtte. ‘Sorry, maar hier kan ik je niet bij helpen’. Sam sloeg haar ogen naar de grond. ‘Misschien moet je gewoon iets heel anders proberen’. Lauren duwde zichzelf tegen de spiegel omhoog. Sam keek naar haar op. ‘Zoals?’. Lauren glimlachte. ‘Iets wat je los maakt, hiphop, ofzo’.