Dana Burke

Wat was ik blij om dat gezicht te zien... Het prachtige gezicht van Luke. Ik kan het nog steeds niet geloven, hij heeft me gevonden. Voor we iets tegen elkaar kunnen zeggen vliegt mijn deur open. Luke klimt razendsnel omhoog, net op tijd denk ik. 'Wat is er meisje, denk je dat als je lang genoeg naar de zee staart Neptunus je komt redden?' Ik werp een giftige blik naar de man. Nu ik iets beter kijk weet ik zeker dat ik hem herken van op de foto's in papa's kamer, ik kan er alleen geen naam op plakken. 'Weet je, je maakt net dezelfde domme fout als je moeder. Je geeft je leven in de hoop dat ze ons zullen pakken. Wel, net als je moeder zul je falen.' Ik slik en vlieg woedend op hem af. Hij richt een wapen op mij. 'Dat zou ik niet doen.' Kwaad blijf ik staan. 'Morgen, lieve Dana, hang ik een touw aan je nek en hang ik je aan die tralies dus kijk er maar goed naar.' De man slaat de deur dicht en laat mij alleen achter. Nu ja, niet echt alleen. Toch? Ik kruip terug naar de tralies. 'Luke?' Zeg ik zo zacht mogelijk. 'We komen je redden, we gaan versterking halen. Tegen zonsopgang zijn we terug.' Ik knik, meer kan ik toch niet doen. De woorden van de man blijven als een echo in mijn hoofd hangen. Arme mama, zouden ze haar ook zo gekweld hebben? Papa wilt me nooit vertellen hoe het juist gebeurd is en ook de rest zwijgt. Soms denk ik dat Luke zelfs meer weet maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.

Hulp halen? Zou hij onze ouders bedoelen? Die zullen razend zijn. Het is de laatste keer. Vertel ik mezelf wanneer ik naar de zonsondergang kijk. 'Wijziging van de plannen.' Zegt een man die ik ook denk te herkennen en hij trekt een zak over mijn hoofd. 'Nee!' Ze hebben door dat Luke en de rest me zullen komen redden. Oh waarom ben ik zo dom geweest. 'Ja, je gaat nu mee en sterven.' Ze trekken me mee, ik heb totaal geen idee waar ik ben. Machteloos probeer ik wat tegen te spartelen. Een auto? We blijven niet hier? Opnieuw doe ik mijn best om te ontsnappen. Als ik hier weg ga zullen ze mij nooit meer vinden. Als een razende ga ik tekeer tot ik een klap op mijn hoofd krijg. Het enige wat ik nog voel is hoe ik langzaam het bewustzijn verlies.

Eindelijk lukt het me terug om mijn ogen te openen. Nu ja, ik haal eerst diep adem. Het bos? Nu vliegen mijn ogen open. Wanneer ik het busje in de verte zie staan voel ik hoe een traan over mijn wang rolt. Ik wil hem wegvegen waardoor ik merk dat ik geketend ben. Mijn handen en voeten hangen vast. 'Zo meisje, je gaat eraan. Beter nog, we doen het op dezelfde manier als bij je moeder.' Even verschijnt er een glimlach rond mijn lippen. Zo ga ik toch nog weten hoe ze gestorven is, mijn glimlach sterft al gauw weer weg. De prijs die ik voor dit antwoord moet betalen is veel te hoog. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven. Ik heb net Luke gevonden op een manier waar ik alleen maar van kon dromen. En nu? Nu hang ik hier, klaar om vermoord te worden. Een derde man komt op mij af, hij heeft een mes in zijn handen. 'Bij je moeder hebben we zo gesneden.' Hij trekt een fijne lijn van mijn onderarm naar mijn pols. 'Maar daar waren ze ook dichtbij. Bij jou hebben we meer tijd dus snijden we zo.' Hij tekent een lijn van links naar rechts over mijn pols. Woedend kijk ik hem aan. 'Wees maar gerust, het gaat niet zo lang pijn doen. Toch niet voor jou. Wat zal je vader zeggen als hij je zo terug vindt?' Tranen rollen over mijn wangen. Ik probeer zo hard om er tegen te vechten maar het lukt gewoon niet. Papa zal zo teleurgesteld zijn en ik kan hem nooit meer zeggen dat het mij spijt. 'Huil maar, put jezelf maar uit.' Die woorden doen mij wakker schieten. Ik moet me zielig gedragen maar wel proberen om mijn krachten te sparen. Misschien haal ik het dan toch? De man laat het mes glinsteren in het licht en snijd in mijn polsen. Het doet inderdaad maar even pijn, het bloed verlaat snel mijn lichaam. Nu pas begrijp ik echt hoe mama vermoord is, ze hebben haar gewoon laten leegbloeden. Ik laat mijn hoofd ontspannen hangen in de hoop zo wat tijd te kopen. Zouden ze mij hier nog vinden?