1.9

Justin steekt zijn hand naar me uit, die ik voorzichtig aanpak. Hij trekt me overeind en laat mijn hand weer los.
'We gaan met mijn auto, het is niet bepaald dichtbij.' Er verschijnt een frons op mijn gezicht. Waar wilt hij naartoe gaan? Hij loopt naar buiten toe en aarzelend volg ik hem. Hij opent zijn auto en houd de deur voor me open. Ik stap zijn auto in en bekijk de auto vanbinnen. Aan het spiegeltje, dat aan zijn autoplafond vast zit, hangt een hangertje, met daaraan een sleutel met uilenvleugeltjes. Ik hoor een deur open- en dicht-klappen en zie Justin achter het stuur zitten. Hij doet de radio aan en ''call me maybe'' van Carly Rae Jepsen klinkt door de veel te dure speakers. Hij begint te rijden en zingt zacht mee. Ik let niet op het geluid dat hij produceert omdat ik me veel te veel zorgen maak.
Waar brengt hij me naartoe? Zal hij me naar Chaz brengen? Of naar iets anders angstaanjagends? Ik kijk even opzij naar Justin, die helemaal opgaat in de muziek. Met zijn hand tikt hij op het ritme van de muziek tegen het stuur aan. Zijn gezicht is op de weg gericht, maar lijkt zich niet echt met de weg bezig te houden. Ik wend mijn blik af en staar uit het raam. We rijden langzaam het dorp uit, de snelweg op. Maar al snel neemt hij een afslag en komen we op een rustige straat terecht, omringt met allemaal natuur. Na 10 minuten rijden parkeert hij zijn auto naast een bos. Oh god, hij gaat me toch niet hier laten verdwalen en zonder me wegrijden? Ik ben namelijk ontzettend bang in het donker. Het is stil in de auto als Justin zijn sleutel uit het contact haalt. Justin kijkt opzij en ik zie een lichte aarzeling op zijn gezicht. Dan opent hij het portier en stapt hij uit. Ik volg zijn voorbeeld en stap ook uit. Ik kijk snel om me heen en wacht tot zijn vrienden komen. Tot mijn verbazing zijn die er nog steeds niet als Justin een paadje van het bos inloopt. Hij kijkt even achterom om te kijken of ik hem volg. Als hij ziet dat ik nog steeds stil sta, stopt hij.
'Kom.' Hij glimlacht naar me en wenkt. Ik bijt op mijn onderlip en loop dan achter hem aan het bos in.
'Waar gaan we naartoe?' Justin loopt verder als ik bij hem ben aangekomen.
'Dat zie je zo wel.' Antwoord hij. Hij loopt stevig door en ik heb moeite om hem bij te houden, aangezien mijn been nog wel een beetje zeer doet. Het begint al aardig donker te worden en we gaan steeds dieper het bos in.
'Justin?' Ik wil dit gewoon niet. Ik weet de weg niet terug. Wat nou als hij me echt achterlaat? Hij antwoord niet. Als we 5 minuten later er nog niet zijn stop ik met lopen.
'Ik ga niet verder.' Zeg ik tegen hem. Hij draait zich om. Ik kan zijn gezicht nog wel zien, maar zie de details, zoals zijn kaaklijn, niet meer. Daarvoor is het nu te donker.
'We zijn er bijna.' Antwoord hij. 'Kom, nog een klein stukje.' Hij draait zich weer om en loopt verder. Een zachte zucht verlaat mijn mond en snel loop ik achter hem aan.

hoe was jullie maandag? Ik had een of andere excursie naar een bos voor biologie dus had ik geen les! Het was eigenlijk best wel leuk! Ik hoop dat jullie mijn verhaal trouwens een beetje leuk vinden mwhihihi xo