022

Met grote ogen keek Sam toe hoe Chloe haar pirouettes draaide. Ze zat tegen de spiegel en wist nu al dat Chloe het beter zou doen dan zij. Chloe draaide perfect. Ze stopte en keek met een kleine glimlach naar Robert, die naast Sam tegen de spiegel stond. Sam keek naar hem op. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht, wat Sam niet vrolijker maakte. Hij klapte in zijn handen. ‘Geweldig, Chloe! Dat was werkelijk prachtig’. Chloe’s glimlach werd breder. Ook ietsje zelfingenomen. Sam walgde ervan. Met een kleine zucht stond ze op. ‘Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, pirouettes zijn enorm belangrijk in dit stuk, die moeten perfect zijn’. Sam keek naar de grond. Ze was er vol van overtuigd dat dit het eerste stuk zou zijn dat ze echt zou gaan verpesten. Chloe ging aan de andere kant naast Robert staan. ‘Laat maar is zien, Sam’. Hij gaf haar een knikje, wat voor haar het teken was om naar het midden van de zaal te lopen. ‘Begin maar als je er klaar voor bent’. Ze keek naar zichzelf in de spiegel. Ze ging in haar beginpositie staan. Ineens snapte ze niet meer waarom ze zo gespannen was. Een paar pirouettes draaien, dat kon ze op haar zesde ook al. Ze haalde diep adem, waarna ze begon te draaien. Ze zag Robert lichtelijk fronsen. Hij deed een paar stappen vooruit. ‘Loslaten!’, riep hij naar haar. Ze wou het echt wel, maar ze kon het gewoon niet. Alles aan haar dans was gecontroleerd en perfect. Hij kon niet van haar verwachten dat ze los kon laten. Als ze los zou laten, zou het niet meer perfect zijn. Dan zou het ongecontroleerd zijn. ‘Je danst als de witte zwaan, je bent de zwarte zwaan!’. Hier werd het nou niet bepaald beter van. Robert bracht een hand naar zijn hoofd. ‘Hou maar op’. Sam eindigde haar laatste pirouette. Achter Robert zag ze Chloe met pretlichtjes in haar ogen. De bitch. ‘Sam…’, begon Robert. ‘Je moet dit kunnen, dit is de basis, als je dit niet kan, kan je niet verder’. Ze zag de teleurstelling in zijn ogen, wat haar een naar gevoel gaf. ‘Ik weet dat het moeilijk voor je is, maar als je dit vrijdag niet kan, moet ik de rol aan iemand anders geven’. Sam keek hem ontzet aan. ‘Nee…’. Robert knikte. ‘O, jawel, het spijt me zeer, maar het is niet anders’. Chloe grinnikte zachtjes. Sam wierp haar een dodelijke blik toe. Ze moest en zou dit kunnen. Robert mocht de rol niet aan iemand anders geven. Het was al erg genoeg dat ze de zwarte zwaan was. Ze zou dood gaan van depressie als ze uit het hele stuk werd gezet. ‘Vrijdag ken ik het’, verzekerde ze Robert, die zuchtte. ‘Dat hoop ik maar’.