Bevrijding - 252

“Moment”, Tsubasa kwam tussen de bemanningsleden tevoorschijn. Hij keek me aan. “Prinses Lizzie?”, vroeg hij verbaasd.
“Meester”, groette ik hem.
“Mag ik vragen waarom…”
“Ik hoor even goed bij deze stam als bij de vuurnatie, ik heb hier al langer gewoond. Als ik hier ben, ben ik gewoon iemand van de waterstam, behalve als ik, zoals vorige week, een speciale missie heb.”
“Het spijt me, ik had u moeten herkennen”, zei degene die me toegang had geweigerd.
“Geen probleem, maar onthou het voor volgende keer.” De man knikte opgelucht.
“Euh, prinses?” De kok kwam naar voren. “Het spijt me, maar ik vrees dat er een vergissing is gebeurt in de voedselvoorziening. We hebben nog maar eten voor twee weken, maar we zijn zeker drie weken onderweg terug naar de vuurnatie en als we hier nog een week moeten blijven… Bovendien heb ik begrepen dat er meer passagiers meegaan op de terugweg?”
“Ik zal het met prinses Yue bespreken, als ze kan zal ze ons vast willen helpen.”
“Dank u”, zuchtte de kok opgelucht.
“Zijn er nog opmerkingen?” Niemand reageerde. “Goed dan, prinses Yue heeft me uitgenodigd voor het eten, ik zal alles zo snel mogelijk met haar bespreken.” Kalm liep ik het schip weer af.

“Ah, Lizzie, daar ben je, schuif aan”, wenkte Yue me. Heel de familie zat erbij.
“Sorry, ik moest even een paar dingen regelen met mijn bemanning”, glimlachte ik.
“Geeft niet, voor die vijf minuutjes”, lachte Diana. “Het is dat we elkaar kennen hé.” Ik lachte en ging aan tafel zitten.
“Nog niet te zenuwachtig meisjes?”, vroeg ik aan Yle en Katara. Yle was al heel wat rustiger dan toen ze me kwam wekken.
“Een beetje maar”, ontkende Yle. Ik grijnsde naar Yue. Ja hoor, een beetje veel waarschijnlijk.

Het was ontzettend gezellig, dit had ik werkelijk gemist. Met Keylina en mijn ouders was ook best fijn, maar het was toch anders, veel stijver, vooral nu er zo veel te bespreken was geweest.
“Yue, onze kok heeft me net gezegd dat er te weinig eten is”, zei ik. “Denk je dat we daar een oplossing voor kunnen vinden?”
“Ik verwacht een groep vissers terug vandaag, als er genoeg is krijgen jullie wel wat mee”, beloofde ze. “Trouwens, jullie mogen vanavond gerust allemaal mee komen feesten, dat moeten we de brengers van goed nieuws wel gunnen.”
“Fijn”, lachte ik.