020

Met een beker koffie in haar rechter en haar bruine tas in haar linker hand liep Sam over de stoep. Ze had twee uur geen training en had besloten bij Starbucks langs te gaan. Van twaalf tot zes waren er drie blokken van twee uur. Aangezien ze in zes van de zeven stukken danste, had ze bijna geen vrije uren, maar één van haar weinige uren viel wel weer precies op Maandag het tweede blok. Haar humeur was nog steeds bagger. Zelfs het feit dat ze nog twee andere hoofdrollen speelde, had haar niet kunnen opvrolijken. Dat het net was begonnen met sneeuwen, maakte het al helemaal niet beter. Tussen alle mensen zag ze ineens Zayn langs zich heen lopen. ‘Hoi’, zei ze met een kleine glimlach tegen hem. Hij leek haar ook te zien. ‘Hey’. Hij stond meteen stil. ‘Hoe gaat het?’, vroeg hij. ‘Loop gewoon door’, mopperde iemand achter hen. Zayn draaide zich in Sams richting. Ze begon weer te lopen. ‘Moet je nergens heen?’. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik was gewoon een beetje aan het rondlopen’. ‘De stad is fantastisch, hè?’. Sam keek naar hem om. Hij glimlachte naar haar. ‘Geweldig’. Zijn blik viel op Central Park aan de overkant van de straat. ‘Ga je even mee?’. Ze volgde zijn blik en dacht even na. Ze had vast nog wel even tijd. Haar volgende blok was Het Zwanenmeer, des te meer reden om nog even met Zayn mee te gaan. Ze knikte. ‘Ja, is goed’. Ze zag gewoon hoe zijn glimlach wat zelfingenomen werd. Voor de stoplichten kwamen ze tot stilstand. ‘Ik ben hier na de opnames niet meer geweest’, merkte Zayn op. ‘Geen tijd?’, vroeg Sam. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, jammer genoeg niet’. De stoplichten sprongen op groen en samen met een hele horde mensen staken ze de straat over. Sam zuchtte. ‘Ik ken het’. Zayn keek naar haar om. ‘Ben je eigenlijk ballerina van beroep?’. Sam glimlachte. ‘Ja, it’s a dream come true’. Ze liepen de stoep weer op, Central Park in. Er liepen wat mensen, maar erg druk was het niet. Dikke sneeuwvlokken vielen uit de lucht. Het maakte de paden, bomen en bankjes nog witter dan dat ze al waren. ‘Hoe vaak dans je dan wel niet?’. ‘Vaak tussen de vier en negen uur per dag’. Hij keek haar met grote ogen aan. ‘Dat meen je niet…’. Sam lachte. ‘Echt waar’. Hij was even stil. Ineens had hij heel veel respect voor Sam. ‘Hoe lang zing jij per dag?’, vroeg Sam. Een glimlach verscheen rond zijn lippen. ‘De hele dag…’, gaf hij toe. ‘Maar dat is anders’. Ze keek verbaast naar hem om. ‘Waarom is dat anders?’, vroeg ze, ietwat beledigd. Hij haalde zijn schouders op. ‘Dansen is zoveel… Intensiever’. Ze knikte begrijpend. ‘Ja… Oke, dat is waar’. Ze dronk het laatste beetje uit haar beker koffie en gooide hem in de dichtstbijzijnde prullenbak. ‘Hoe gaat het met je vriendje?’, begon Zayn over een heel ander onderwerp. ‘Niet…’. Sam keek hem even met een waterig glimlachje aan. Zijn ogen werden wat groter. ‘Oh…’, mompelde hij. Hij probeerde het te laten lijken alsof hij hier niet blij mee was. Ze liepen even in stilte verder. ‘Nou… Aangezien je geen vriendje meer hebt…’, begon Zayn. Sam keek afwachtend naar hem om. ‘Zou je morgenavond met me uit willen?’. Met een glimlach keek ze hem aan. Alleen al die ogen. ‘Ja, tuurlijk’.

Thanx voor de kudo !!