[004] Louis William Tomlinson

Hoelang ik zo gezeten heb weet ik niet maar het is lang. De bel is ondertussen al gegaan.. Het stukje huid dat Harry aangeraakt heeft lijkt in brand te staan. Hij heeft me door. Hij maakt er gebruik van. Het mag niet. Ik moet me inhouden en duidelijk maken dat het niet kan. Langzaam sta ik op en haal mijn flesje water uit mijn tas. Wat ben ik blij dat ik pas na de pauze weer les heb. Ik drink hem leeg en gooi hem in de prullenbak. Even lik ik langs mijn lippen.k sta op en loop het lokaal uit. Mijn ogen scannen de gang. Waar is die onmogelijke jongen? Mijn voetstappen worden steeds harder en lijken te weerkaatsen in de lege gangen. Mijn voeten brengen me automatisch naar de plekken die in mijn op ploppen totdat ze me uiteindelijk brengen naar de aula.

Mijn ogen zijn gericht op de jongen die op een van de felgekleurde tafels ziit. Zijn chocoladebruine krullen hangen langs zijn gezcht terwijl zijn ogen zijn gericht op iets wat zijn mobiel lijkt. Even schraap ik mijn keel en lik langs mijn droge lippen. Hij moet er mee stoppen.. hij moet er mee stoppen... Met die gedachten in mijn hoofd loop ik naar hem toe. Met elke stap die ik zet lijkt het alsof de gedachten steeds verder weg verdwijnt. Als ik uiteindelijk voor hem sta kuch ik eventjes. Zodra hij op kijkt lijkt het alsof mijn knieën week worden. Ik haal diep en trillerig adem. Concentreren Lou.. ''Can I do something for you mister Tomlinson?' Zijn stem klinkt als muziek in mjn oren. ''What happened in class.. You need to stop with it.' Hij kijkt me aan. Een aparte blik in zijn smaragd groene ogen en hij likt eventjes over zjn felroze en volle lippen. 'But mister.... I just didn't want detention.'Zijn stem klinkt onschuldig maar tegelijk zo opwindend en zwoel..