019

Sam keek toe hoe Robert het podium om kwam lopen. Hij liep naar het midden en stopte daar om naar zijn dansers te kijken. Allemaal stonden ze aan de achterkant van het podium. Zenuwachtig en nieuwsgierig of ze nog belangrijke rollen zouden krijgen. Sam stond ergens vooraan. Zij leek de enige te zijn die niet dood ging van de zenuwen. Ze wist toch al dat ze de witte zwaan zou worden. Megan had het ook gezegd: ‘Veel blonder dan jij krijgt hij ze niet’. Ze was gewoon perfect voor de rol. Robert hield een paar blaadjes omhoog. ‘Jullie weten allemaal al wel wat ik nu ga doen’. Hij glimlachte naar de dansers. ‘Ik zal beginnen bij Het Zwanenmeer, ons belangrijkste stuk dit seizoen’. Het was doodstil. ‘Samantha Johnsen als zwarte zwaan’. Sam glimlachte breed. Iedereen begon te klappen. Wacht… Wat? De glimlach gleed van haar gezicht. ‘Zwarte zwaan?’, vroeg ze verbluft. Robert knikte. ‘Zwarte zwaan’. Het was alsof de grond onder haar wegzakte. Zij kon de zwarte zwaan niet zijn. Ze had de witte zwaan moeten zijn. ‘Chloe Anderson als witte zwaan’. Weer klapte iedereen. Iedereen behalve Sam. Ze kreeg een zenuwtrekje onder haar oog. Ze wierp een dodelijke blik op Chloe. De bitch. Ze verdween een paar maanden, kwam terug en kreeg de belangrijkste rol van het hele seizoen. Dat meende Robert toch niet? Dan ook nog de rol waar Sam al heel haar leven van droomde. Ze bracht een hand naar haar hoofd, hopend dat ze straks wakker zou worden en het gewoon een nachtmerrie was geweest. Robert had niks door. Hij ging gewoon door met het voorlezen van de rollen. Sam hoorde haar naam nog wel een paar keer voorbij komen, maar het drong niet tot haar door. Ze had moordneigingen. Niet alleen tegen Chloe, maar ook naar Robert. Eerst maakte haar vriendje het uit en nu kreeg ze de meest verschrikkelijke rol die ze maar had kunnen krijgen. Ze was niet echt boos op Jake geweest. Tuurlijk had ze er wel om gehuild, maar ze was meer boos op zichzelf. Ze had het weer gedaan. Elke keer beloofde ze zichzelf dat ze het niet meer zou doen, dat ze dit keer beter op zou letten, maar elke keer ging ze weer de mist in. ‘Daar aan de muur hangen jullie roosters’. Robert wees naar rechts. Sam schrok op uit haar gedachten en keek naar de muur. ‘Ik wens jullie veel succes dit seizoen’. Met deze woorden liep Robert weer weg en renden de meeste dansers enthousiast naar de muur om hun eigen rooster de zoeken. Sam volgde als één van de laatsten. Het maakte haar allemaal niet zoveel meer uit. Dit was een rotdag en zelfs een fijn rooster kon dat niet meer veranderen.

2 nieuwe abo's