Revenge 5.

POV. Louis Tomlinson.

‘Zullen we dat ene programma weer opzetten?’ vroeg ik Niall toen Liam naar boven was. Hij knikte verveeld en blij zette ik het volgens Liam kinderprogramma weer op. Niall begon opeens uit het niets te grinniken en te lachen.
‘Wat doe jij nou?’ vroeg ik verbaasd. Niall moest even op adem komen en kon mij of de televisie niet meer normaal aan kijken.
‘Nu ben je toch weer een kinderprogramma aan het kijken, terwijl jij hier de oudste bent’ grinnikte Niall. Ik keek hem quasi boos aan. Ik vond het nooit leuk om ergens de oudste te zijn, vooral niet omdat ik me ook niet zo gedroeg.
‘Niall je weet dat ik dat niet wil horen!’ riep ik ‘boos’. Niall leek even te schrikken, maar herstelde zich alweer snel.
‘Het is toch ook zo’ hij stak zijn tong uitdagend uit waardoor ik op sprong om hem een kietel dood te geven. Niall bulderde het uit van het lachen en maakte allerlei vreemde bewegingen.
‘Sst Niall toch, je moet stil zijn anders maak je de andere wakker,’ zei ik streng waarna ik weer rustig op de bank ging zitten en deed alsof er niets gebeurd was. Niall moest even bijkomen en af en toen verliet een giecheltje zijn mond weer.
‘En toch blijf je de kinderachtigste in de groep’ zei Niall toen hij uitgelachen was. Verbaasd keek ik zijn kant uit.
‘Niet waar! Veel mensen denken juist dat jij de jongste bent in de groep! Al ligt dat misschien ook wel aan jouw lengte, maar goed.’ Niall maakte een protesterend geluidje waarna hij mij ongelovig aan keek.
‘Zegt de persoon die een kinderprogramma wilde kijken.’ Even was ik stil en keek weer naar het beeld scherm.
‘Het liedje klonk gewoon grappig en het zat in mijn hoofd’ verdedigde ik mezelf.
‘Natuurlijk Louis! Natuurlijk’ zei Niall sarcastisch. Ik hief het glas naar mijn mond waarna ik de vloeistof naar binnen liet stromen.
‘Ja inderdaad, maar ik heb geen energie meer over om een hele discussie te gaan beginnen dus ik ga slapen’ kondigde ik aan waarna ik op stond.
‘Louis wacht even. Als je mee helpt met opruimen zijn we vast zo klaar!’ ik schudde mijn hoofd en liep naar de trap toe.
‘Nee Nialler vanavond, of deze morgen het is maar hoe je het bekijkt. Is jouw beurt om op te ruimen!’ ik wilde de trap op rennen, maar vergat Niall een goede nachtrust te wensen. Snel liep ik op Niall af en trok hem in een stevige omhelzing.
‘Slaap lekker!’ riep ik hem nog na waarna ik de trap op rende om eindelijk mijn kamer te kunnen betreden. Ik klikte het licht aan en iedere keer weer schrok ik van de rommel, maar zin om het op te ruimen had ik niet. Het zou immers toch nooit lang duren voordat alles weer door elkaar ligt. Ik trok mijn kleren uit en trok een pyjamabroek aan en ging in bed liggen. Ik was te moe om mijn pyjama truitje aan te doen, trouwens die was ik ook kwijt geraakt in deze chaos. Ik sloot mijn ogen en probeerde zo in slaap te vallen. Langzaam kwam de duisternis dichterbij en uit eindelijk werd ik gevangen genomen door het duister en viel ik in slaap. Een klap, geschreeuw, geren en weer een schreeuw lieten de haren op mijn lichaam recht op staan. Ik schoot overeind en staarde even voor me uit en probeerde alles op zijn plaats te krijgen. Twee keer werd er geschreeuwd, maar ik was er zeker van dat het twee verschillende eigenaren aan verbonden waren. Ik sloot mijn ogen kort zodat ik wat beter kon denken om de schreeuw te kunnen plaatsen. Harry. Ik wist zeker dat de laatste schreeuw van Harry was geweest. Ik wist niet zeker of de andere schreeuw van Zayn was, maar ik dacht van wel. De klap en het geren bleven nog een raadsel die maar op een manier opgelost kon worden. Ik slingerde mijn benen over de bedrand, zuchtte even en stond op. Ik liep slaperig naar mijn kast en wilde deze open doen, toen ik een pikzwart briefje vond met bloed rode letters erop.

This aint a joke.
Do what I tell you.
Or you'll get punished.

Ik dacht na over wie dit had kunnen doen. Als ik niet wat wakkerder was geworden door de koude vloer en het tochten van de lucht, had ik gedacht dat ik het zou zijn geweest. Misschien had Harry het gedaan, maar waarom schreeuwde hij nu dan? Om mij wakker te krijgen zodat ik het briefje zou vinden? Waarom schreeuwde Zayn dan? Te veel vragen zonder antwoord spookten door mijn hoofd. Ik trok mijn kast open waardoor het briefje langzaam naar beneden dwarrelde. Ik raapte het briefje op en zag dat er op de andere kant nog meer geschreven stond.

Stripes, stripes, stripes.
Everywhere stripes.
People wear stripes in jail as well
And they are there for punishment,
If you are going to wear stripes again today,
You’ll find out why it is a punishment.


Ik knipperde een paar keer en las het opnieuw en opnieuw, totdat de gedachte aan de schreeuwen en de andere geluiden weer tot me door drongen. Snel liet ik het briefje weer vallen en keek in mijn kast voor een trui om aan te doen. Het was te koud om zo door de gangen te rennen. Ik stond nu al helemaal te rillen laat staan als ik door een ijskoude gang moest rennen waar de koude lucht langs me heen vloog. Eerst zocht ik nog naar een kledingstuk zonder ook maar een streepje, maar aangezien die ik niet zo snel kon vinden verbrak ik maar de regel die ik moest opvolgen en pakte toch een streepjes truitje. Snel trok ik hem over mijn hoofd. Krassen over mijn bovenlichaam werden gevormd en een brandende pijn gloeide over mijn borstkas. Ijzeren pinnen staken recht in mijn lichaam die verbonden waren met een truitje. Nu was het mijn beurt om te schreeuwen. Ik kon het truitje niet uittrekken aangezien ik dan weer de naalden over mijn lichaam liet krassen. Nu prikten ze alleen maar in mijn huis, wat alsnog pijn deed maar wel minder pijn als krassen. Tranen liepen over mijn wangen en ik beet zachtjes op mijn lip omdat ik op het punt stond het truitje uit te doen. Het moest ooit uit voordat ik een spelden kussen werd. Zo snel als ik kon trok ik het truitje over mijn hoofd heen. Naalden krasten over mijn lichaam en maakten kleine en diepe gleuven in mijn lichaam. Bloed stroomde uit de wonden die langzaam naar beneden drupten op de grond.



Wat de jongens allemaal niet door hadden was dat op dit zelfde moment gekraak was te horen op de gang. Gekraak van de afzender. De afzender van de opdrachten. De afzender kwam zijn briefjes terug halen. Langzaam stapte de opdrachtgever iedere kamer binnen en pakte het briefje onhoorbaar terug. Snel vluchtte de persoon weg om zo nooit ontdekt te worden.

Voor wie het nog niet door had, ik werk nu de eerste paar hoofdstukjes met briefjes en zoiets allemaal, maar het word nog.... Anders .