017

Sam stond aan de bar. Met één hand hield ze hem vast terwijl ze haar benen strekte. Naast haar stonden meerdere dansers. Af en toe liep haar lerares Larissa langs. Een oudere vrouw die heel haar leven ballerina was geweest. Er stond zacht wat klassieke muziek op. Vanuit haar ooghoek zag Sam Robert voor het raam langslopen. Hij opende de deur en stapte naar binnen. Larissa haastte zich naar de radio, maar Robert schudde zijn hoofd en bleef naar zijn dansers kijken. Sam maakte haar bewegingen strakker en energieker. Normaal zou ze dat bij het opwarmen niet doen en al wist ze dat ze niks meer aan Robert hoefde te bewijzen, ze wou dat hij onder de indruk van haar was, elke keer weer. ‘En… Sta!’, riep Larissa. De muziek stopte en Robert klapte een paar keer in zijn handen. Sam draaide zich naar hem toe en keek hem verwachtingsvol aan. ‘Zoals jullie weten, beginnen we volgende week aan een nieuw seizoen’, begon hij. Iedereen was doodstil. Niemand durfde hem te onderbreken of zelfs maar te knikken. ‘Het belangrijkste stuk wordt Het Zwanenmeer’. Onbewust verscheen er een glimlach op Sams gezicht. Zij zou de witte zwaan worden. Ze wist het gewoon. Al jaren droomde ze ervan en nu zou haar droom eindelijk uitkomen. ‘Ik weet dat dit stuk al duizenden keren gedaan is, maar wij gaan het mooier, grootser en spectaculairder maken dan ooit tevoren’. Robert keek een aantal dansers even kort aan. ‘Maandag laat ik weten wie welke rol krijgt’. Hij knikte met een vriendelijke glimlach en liep daarna de deur weer uit. Sam keek hem na toen hij weer voor de ramen langsliep. In gedachten zag ze zichzelf de witte zwaan al dansen. Ze was perfect voor de rol. Ze zou perfect dansen. Zij vooraan met een compleet leger aan dansers achter zich. Het zou perfect zijn.

Die zaterdag liep Sam, met haar handen diep in de zakken van haar jas gestoken, door Central Park. Er was één plek waar ze altijd met Jake afsprak. Ze hadden elkaar er voor het eerst gezien. Een kleine glimlach sierde haar lippen bij de gedachte. In de verte zag ze hem al staan. ‘Hey!’, riep ze met een brede glimlach. Ze haalde een hand uit haar jaszak en zwaaide enthousiast naar hem. Hij deed niks. Hij stond daar maar. Alleen zijn mondhoeken trokken iets omhoog. Sam fronste lichtjes. Een naar voorgevoel bekroop haar. Ze glimlachte ietwat geforceerd. ‘Alles goed?’. Ze sloeg haar armen om hem heen. Weer geen reactie. Hij kon haar niet eens even een knuffel geven. Ze wist het. Het kon ook niet anders. Met een zucht haalde ze haar handen weg en deed ze een stap achteruit. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Zeg het maar…’, mompelde ze. Ze sloeg haar ogen neer. Jake keek even naar haar. ‘Ik… Dit… Het werkt gewoon niet’, bracht hij uit. Sam keek naar hem op. Ze gaf geen reactie. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken. ‘Ik kan er gewoon niet meer tegen’. ‘Waartegen?’, vroeg Sam zacht, bang voor het antwoord. ‘Je bent altijd zo… Opdringerig’. Jake keek even nadenkend voor zich uit. ‘Zo verstikkend, je wil altijd weten waar ik ben, wanneer ik weer naar huis ga, met wie ik daar ben, hoe lang ik daar al ben’. Hij zuchtte. ‘Het is gewoon heel irritant en ik kan er echt niet meer tegen’. Sam liet zijn woorden op zich inwerken. Altijd zeiden ze hetzelfde. Ze maakten het altijd om dezelfde reden uit. Ze keek weer naar de grond. ‘Nou… Dan ga ik maar’, zei ze. Ze keek naar hem op. Hij knikte, waarna hij zich omdraaide en wegliep. Haar mond viel nog net niet open. Hij kon haar niet eens gedag zeggen. ‘Doei!’, riep ze hem na, maar hij weigerde achterom te kijken.

Degene die mij een kudo heeft gegeven: Heel erg bedankt! Jullie alle 3 trouwens, voor het lezen van mijn story !
Alle 4, zie ik net