Revenge 4.

POV. Harry Styles.

Snel trok ik mijn kleren uit en stapte naakt mijn bed in. Koude rillingen kropen over mijn lichaam die me zachtjes lieten trillen. Ik opende mijn ogen even en keek doorzoekend mijn kamer rond, op zoek naar de oorzaak van de kou. Mijn oog viel op een wijd open staand raam vlak boven mijn bed. Vreemd die had ik anders nog dicht gedaan voordat we vertrokken waren. Wie weet wat er anders had binnen kunnen komen. We hebben soms gestoorde fans die slim genoeg zijn om het juiste adres te vinden en je weet maar nooit waar toe ze in staat zijn. Al hield ik nog ongeloofwaardekijk veel van ze. Het leek wel alsof ze allemaal vrienden waren of misschien zelfs familie, terwijl ik de meeste nog nooit had ontmoet of misschien zelfs gezien. Het was moeilijk uit te leggen, net zo moeilijk als voor hun uit te moeten leggen waarom ze zo veel van ons houden terwijl ze ons nog nooit hebben ontmoet en misschien een heel ander beeld van ons hebben. Al leek me dat laatste sterk, we vertellen veel en doen ons ook niet anders voor tijdens interviews of optredens. Ik zuchtte even en zocht de juiste energie om recht te gaan zitten om het raam dicht te doen. Al had ik het koud, het begon net ietsje warmer te worden onder de dekens. Ik stak mijn armen boven mijn deken uit en probeerde liggend het raam dicht te krijgen, maar een beetje meer dan gewiebel lukte niet. Ik nam een diep adem en ging snel recht zitten. Mijn haartjes gingen recht op staan op mijn armen en boven lichaam om zo een poging te doen mij warm te kunnen houden. Voorzichtig deed ik het raam dicht en draaide het op slot. Misschien was ik wel vergeten om het raam op slot te draaien en was het open gewaaid door de wind. Al was het de hele tijd windstil geweest. Ik ging terug liggen en sloot mijn ogen. Ik merkte dat ik niet lekker lag en draaide me om waardoor ik met mijn rug tegen de muur aan knalde. Een kleine ‘au’ verliet mijn mond waarna automatisch mijn ogen open schoten. Opeens viel me een klein briefje op mijn televisie op die ik eerst niet gezien had. Ik boog me wat meer naar voren en las aandachtig het briefje.

Take this serious.
This aint a joke.
Do what I tell you.
Or you'll get punished.

Ik slikte even en pakte het briefje voorzichtig van mijn televisie af. Of dit was een slechte grap of dit leek op een mislukte horror film. Ik hoopte het eerste. Ik wilde het briefje op mijn nachtkastje leggen, maar doordat het toch best ver weg stond en ik te lui was om op te staan viel het briefje weer van mijn bureau af waardoor een andere kant te zien werd.


Don’t you like watching tv?
Come on and dare to put it on.
tik tok tik tok.
Don’t look away and don’t scream,
You might just wake-up other people.
Don’t be scared… At least be brave.

Verbaasd las ik het briefje nog drie keer opnieuw. Ik besloot toch maar te luisteren naar wat het briefje zei, het kon toch zeker geen kwaad? Ik boog naar voren en klikte de televisie aan. De televisie begon te blazen wat aangaf dat hij langzaam op gang kwam. Ik deinsde achteruit toen er een levensgrote clownskop in beeld verscheen. Een piepje verliet mijn mond en de tranen stonden van schrik in mijn ogen. Ik probeerde het snel weg te klikken met mijn afstandbediening, maar het lukte niet. Het beeld werd zwart en daarna fel wit. Een begraafplaats kwam in beeld. Het was er donker en er hing een onaangename sfeer. Alles leek rustig en ik begon me langzaam wat meer op mijn gemak te voelen. Een rustig melodietje speelde op de achtergrond wat mij enig sinds kalmeerde. Mijn oogleden werden iets zwaarder en ik zou bijna in slaap vallen. Het beeld schoof van graf tot graf en bleef opeens hangen boven een graf met een steen met bloedrode onleesbare tekst erop. Een hand stak uit de grond en greep richting het scherm op dit zelfde moment hoorde ik een harde klap op de gang, gevolgd door een schreeuw en geren door een gang. De hand verdween weer even en het werd weer rustig. Totdat het lijk met zijn bovenlichaam naar boven bewoog. Zijn ogen waren nog gesloten maar dit was ook maar van korte duur. Zijn ogen sprongen wagen wijd open en zijn handen stak hij uit naar het beeldscherm. Ik begon te schreeuwen en pakte mijn afstandbediening en zette de televisie snel uit. Opeens voelde ik iets vochtigs mijn nek in druipen. Mijn hartslag leek abnormaal versneld te zijn en leek wel een hard rock melodie te zijn geworden. Een drukkende hoofdpijn aan de achterkant van mijn hoofd overviel me. Ik greep met mijn hand naar mijn krullen en voelde iets vochtigs. Bang stak ik mijn hand weer uit. Het maanlicht verlichte mijn vinger die bijna knalrood leek van het bloed. Ik sloot mijn ogen van de pijn en keek achter me. Zelfs op de muur zat een straaltje bloed. Van de schrik was ik waarschijnlijk naar achteren gesprongen waardoor mijn hoofd tegen de muur was aangekomen en door de spanning en de stress in mijn lichaam werd er even geen pijnsignaal uitgezonden. Al leek de pijn nu wel verdubbeld. Ik kroop helemaal achter tegen mijn bedrand aan en begon te trillen. Van de pijn, maar ook de angst. Ik zou voor geen minuut die televisie uit het oog verliezen. Angstig keek ik rond of ik iets kon ontdekken wat niet klopte.

Harry, Harry toch. Niemand heeft je iets gedaan, je hebt je eigen pijn veroorzaakt. Al was dit geheel geplant. Je had je ervoor moeten afsluiten, een liedje zingen zolang je maar niet schreeuwde of weg keek. Je had je eigen karma veroorzaakt en daar kon niemand iets aan doen. Harry mocht dan toch zijn kamer de hele nacht hebben onderzocht hij had niet gemerkt dat het briefje weg was en de dvd in de televisie ook. Harry, Harry maar goed dat je een zanger bent geworden, stel je voor je was een nachtbewaker. Iedereen had zo binnen kunnen sluipen en alles kunnen stelen zonder dat jij het door zou hebben. Harry, Harry toch.