014

Terwijl ze de laatste knoop van blouse dichtmaakte, liep Sam haar kamer uit, de woonkamer in. Haar bruin leren tas bungelde aan haar rechterarm en de houten zolen van haar eeuwige bruine laarzen tikten op de houten vloer. Megan lag weer is in de hoekbank tv te kijken. Sinds gistermiddag was ze totaal de weg kwijt. Ze wist niet hoe ze haar stijl minder ‘verstrooid’ kon maken en al haar inspiratie was weg. Ze lag al de hele dag deprimerende series te kijken, waar het ook niet echt beter op werd. Sam ging voor de tv staan. ‘Dit kan wel, toch?’. Ze droeg een spijkerbroek, bruine riem en lichtblauwe blouse. De blouse zat in haar broek en ze had de mauwen omgeslagen. ‘Aan de kant…’, jammerde Megan met een paar vage handgebaren. ‘Jack vraagt net Esmeralda ten huwelijk en ik wil niet dat ze ja zegt, want die klootzak bedriegt haar toch alleen maar’. Sam liep bij de tv vandaan en zuchtte. Ze pakte haar zwarte jas van de kapstok. Haar tas legde ze op de grond. ‘Hoe lang ga je daar nog liggen?’, vroeg ze ietwat bezorgd. Ze liet de jas over haar schouders glijden en knoopte hem dicht. Megan haalde haar schouders op. ‘Totdat ik weer inspiratie heb’. Sam wierp haar een blik vol medelijden toe. Ze had echt met haar te doen. Ze pakte haar tas van de grond en opende de deur alvast. ‘Ik ga, over…’. Ze wierp een blik op haar horloge. ‘Twee minuten staat mijn taxi voor’. ‘O, je doet maar, veel plezier’, zei Megan afwezig. Sam rolde met haar ogen. ‘Doei, tot vanavond!’. Ze stapte de deur uit en duwde hem achter zich dicht. Ze sloeg haar tas over haar schouder. Met een opgelaten gevoel liep ze de gang over. Ze had nog nooit z’n chique etentje gehad. Aan het einde van de gang liep ze langs de lift heen en begon ze de eerste trap af te lopen. Ze woonden op de zesde verdieping en aangezien de lift altijd defect was, waren ze gedwongen de trap te nemen. Aan beide kanten ontbraken er delen van de leuningen, her en der liet het behang van de muren los en eens in de zoveel tijd viel alle stroom in het hele gebouw uit. Het was niet ideaal, verre weg van dat, maar veel meer kon Sam zich niet veroorloven. Ze liep de laatste trap af, de lobby in. ‘Hoi’, zei ze vrolijk tegen mevrouw Bradley achter de balie. De vrouw glimlachte even magertjes naar haar. Sam liep snel door de draaideur naar buiten. Ze had haar nooit gemogen. Het was half zeven ’s avonds en nog steeds liepen er vele mensen over de stoep. Het was sinds die middag niet meer opgehouden met sneeuwen, er waren juist meer sneeuwvlokken uit de lucht komen vallen. Sam liep naar de straat en keek even om zich heen. Links van haar ging er een raampje los. ‘Samantha Johnsen?’, vroeg een wat oudere man. Sam glimlachte. ‘Ja!’, riep ze. Wat haastig liep ze naar de auto. Ze opende de deur en de man keek haar met een vriendelijke glimlach aan. ‘Stap maar in, ik ben je chauffeur vanavond’. Ze klom de auto in, waarna de man de auto startte. ‘Wat voor restaurant is het eigenlijk?’, doorbrak ze de stilte. ‘Eén of ander luxe sushirestaurant’.