012

‘Oke, dames, wauw, jullie zien er prachtig uit’, zei een vrij jonge man door een megafoon ergens in het midden van de studio. Sams mondhoeken trokken omhoog. Ze had de kleren aan, een lading make-up op haar gezicht en haar haar was gekruld. Haar lippen waren al net zo rood als haar spitzen en haar nepnagels. Met zijn vijven stonden de meiden aan de rand van de studio. De vloeren en muren waren zwart en er stonden felle spots gericht op één plek, waar alle camera’s en een hele horde mensen omheen stonden. ‘Ik ben Ryan, ik ben jullie regisseur, voor het geval jullie me nog niet kenden’. De megafoon was best overbodig, maar hij leek zich er niet aan te storen. ‘Kom maar hier heen, dan filmen we jullie een paar keer, hierna gaan we naar Central park, daar filmen we jullie nog een keer en daar ook met de-‘. ‘Central park?!’, riep Nathalie uit. ‘Ja, Central park, ja, moet ik het spellen?’, was Ryans antwoord. ‘Het is vijf graden onder nul!’. ‘En?’. ‘Straks vries ik nog dood!’. ‘En?’. Nathalie trok haar wenkbrauwen omlaag. Met samengeknepen ogen keek ze Ryan aan, die een wenkbrauw naar haar optrok. Emily begon zenuwachtig te lachen. Sam keek geamuseerd toe. Nathalie liep naar haar plek. In zichzelf mompelde ze iets over wat voor arrogante, zelfingenomen zak Ryan wel niet was. De overige vier meisjes volgden iets langzamer. ‘Kom op, dames, beetje tempo! We hebben niet de hele dag de tijd!’, riep Ryan door zijn megafoon, waarna de meisjes haastig op hun plekken gingen staan. Sam ging in haar beginpositie staan. Ze haalde nog even diep adem en toverde een brede glimlach op haar gezicht. Ryan kwam naast één van de camera’s staan. ‘Niet zo...’, Ryan keek naar Sam en fronste bedenkelijk. ‘… Geforceerd glimlachen’, maakte hij zijn zin af. ‘Niet?’, vroeg Sam verontwaardigd. Haar werd altijd gezegd dat ze, maakt niet uit wat er gebeurde, moest blijven lachen. ‘Nee, doe met je gezicht maar liever niks… Jullie allemaal, trouwens’. Hij keek even scherp naar Jennifer, die meteen haar glimlach van haar gezicht haalde. ‘Oke…’, mompelde ze. ‘Ik ben hier, joellie kunnen beginnen!’. Met een paar rare handgebaren kwam Pierre de studio ingelopen. Ryan keek achterom en glimlachte naar Pierre. Hij zette de megafoon voor zijn mond en keek weer naar de meisjes. ‘Camera! Muziek! En… Actie!’. De muziek startte een paar zinnen voor het refrein. Nu begonnen de zenuwen Sam te dagen. Ze haalde diep adem en knipperde een paar keer met haar ogen. Het refrein kwam steeds dichterbij. ‘They don’t know about the, draai, draai, draai, they don’t know about the, pose, pose, pose!’, riep Pierre mee met de muziek. Het was totaal overbodig, maar het gaf Sam wel een gevoel van zekerheid. Ze danste gecontroleerd en perfect, zoals altijd. Ze moest de grootste moeite doen niet te glimlachen. ‘They don’t know about the, loop, loop, loop, they would just be… en… sta!’. Met een brede glimlach klapte Pierre in zijn handen. ‘Fantastieke, meisjes, fantastieke!’. Ryan knikte. ‘Dit doen we nog een paar keer en daarna gaan jullie naar Central Park!’, riep Ryan door zijn megafoon.

IK GA MORGEN NAAR 1D IN HAMBURG!!!!! Dus morgenochtend nog een deeltje en dan pas maandagavond weer