Hoofdstuk 24

De laatste tijd is er iets flink mis met me... Ik krijg steeds vaker een raar gevoel.
Het gevoel dat ik niks moet zeggen, want dan kan ik iets verkeerds zeggen.
Het gevoel dat ik niks over mijn leven moet vertellen, omdat ik dan te overdreven kan overkomen.
Het gevoel dat ik tegen wordt gehouden.
Raar genoeg heb ik dat gevoel op bepaalde momenten. Als mr. Horan in de buurt is.
Zou het zijn omdat hij me niet mag?
Mag hij me eigenlijk wel niet?
Zou hij gewoon te verlegen zijn?
Duizenden vragen gaan door mijn hoofd.
Ik draai me om en werp een blik op de wekker, 3:00AM.
Pas drie uur, te laat om nog serieus te slapen, te vroeg om op te staan.
De andere jongens slapen als roosjes.
Liam slaapt ondertussen ook, hij had nog wat lopen schelden enzo, maar verder verliep de nacht goed. Als alle andere. Totdat ik opeens wakker werd.
Slapen gaat echt niet meer lukken dus besluit ik op te staan. Maar wat kan ik doen? Naar buiten wordt moeilijk aangezien ik de sleutel van de kamer ergens heb gegooid maar absoluut geen idee heb waar.
Het zwembad, daar kan ik even heen. Ik stap voorzichtig mijn bed uit en sluip heel stil naar de deur aan de andere kant van de kamer.
Langzaam trek ik de deurklink omlaag en open de deur.
Dus ik dacht even naar het zwembad te gaan, tja dat wordt nog moeilijker dan verwacht. Aangezien ik de lichtknop kwijt ben.
Ah, daar is ie. Ik druk het licht aan en dim het een beetje.
Langzaam loop ik naar een van de lig bedjes en ga erop zitten.
Weer komen er duizenden vragen in me op.
Waarom ben ik hier eigenlijk?
Zoveel figuranten en ze kiezen mij?
Zou Liam verliefd op me zijn?
Zal Niall ooit normaal tegen me doen?
Doe ik wel normaal tegen Niall?
Waarschijnlijk kan ik op de laatste drie vragen nee antwoorden.
Dat gaat al de goede kant op, ik vind al antwoorden.
Volgende stap: Zijn het problemen?
Ik heb vroeger geleerd dat iets pas een probleem is als ik het kan veranderen.
Ja, ja ik kan het veranderen.
Ik kan normaal tegen Niall gaan doen, misschien gaat hij dan ook normaal tegen mij doen.
Zie je. Zo midden in de nacht kun je toch nog wel nadenken.
Toch blijf ik me afvragen wat Niall nu wilde zeggen... Ik...
Ik haat je?
Ik vind je een aanstelster?
Ik vind je vervelend?
Ik vind je aardig?
Nee dat laatste kon niet.

Op weg terug van de McDonalds stonden er een paar fans met bordjes: Lianne.
Wat moet ik daar dan mee.
First: Is het een probleem?
Ja, ik kan er iets aan doen.
Maar wat? Moet ik er met Liam over praten? Dat gaat waarschijnlijk niet lukken, steeds als ik een gesprek met hem wil voeren verdwaal ik in zijn ogen en zijn lach... Maar na vannacht weet ik al helemaal niet wat ik moet denken.
De enige met wie ik echt goed kan praten is Harry. Maar wat moet ik dan zeggen: Mensen koppelen mij en Liam, wat nu?
Dan zegt hij waarschijnlijk dat ik het daar met Liam over moet hebben.
Dan zit er nog maar een ding op: Het duidelijk maken met het gene waarmee het is begonnen. Twitter.
Gelukkig ben ik zo slim geweest om mijn telefoon van mijn nacht kastje te sleuren en mee te nemen.
Ik unlock het scherm en start de twitter app op, time to fix this sh*t.
@Anne_Williams: Okay guys, this starts annoying me. There's nothing more than a good friendship between me and Liam. So Lianne shippers: Get over it. Payzer forever.

Dat paste nog net in een tweet. Hopelijk was ik niet TE duidelijk. TE zijn is nogal mijn ding. Mochten jullie denken waarom er Payzer in de tweet staat, dat is omdat het Harry en Louis is gelukt Daniëlle te laten nadenken om Liam terug te nemen.
Ik zit helemaal in mijn eigen wereld, tot ik opeens de deur open hoor gaan.
"Anne?"
"Niall?"