#152.

Ik vroeg me af waar hij aan dacht en wat hij voor zich zag. Zag hij mijn zwarte lingeriesetje terug aan zijn ogen voorbijgaan? Raakte hij mijn lichaam in gedachten terug aan? Herbeleefde hij het opnieuw, maar nu in een totaal ander daglicht? Hij keek me niet aan, maar zijn stem klonk duidelijk en had terug wat kracht gevonden. “Wist je het toen al?” Hij bleef naar beneden staren en prutste met zijn vingers aan de ringen die hij aanhad. Zijn armen lagen neer op zijn benen en de houding van zijn rug was strak. Ik aarzelde en dat alleen al was geen goed teken. “De eerste keer nog niet, nee.” We hadden slechts twee keer onze lichamen met elkaar gedeeld, wat enigszins een pijnlijke gedachte was. Ik dacht terug aan alle keren dat ik zijn vingers over mijn heupen had voelen trippelen, verlangend. “Dan heb je bewust seks met mij gehad, wetende dat je al besmet was”, zei hij monotoon. Er zat een soort van droefheid in zijn stem en ik wist niet of die te wijten was aan teleurstelling, woede of wat dan ook. “Waarom?” voegde hij eraan toe. Zijn ene hand werd tot een vuist gebald en hij keek recht door mijn ogen heen. Hij zag er niet boos uit, eerder worstelend met opgekropte gevoelens. Ik wist helemaal niks van wat er zich in zijn hoofd en hart afspeelde. Als ik eerlijk was met mezelf, dan had ik hoogstwaarschijnlijk geen waardig antwoord op zijn vraag. Ik haalde mijn schouders op. Het was niet uit lust, ook niet uit medelijden. Evenmin wou ik hem bewust risico’s laten lopen op besmetting. “Het is niet dat besmetten niet meer mogen vrijen. Ze moeten alleen uiterst voorzichtig zijn.” Hij trok zijn wenkbrauw omhoog en zijn mond ging lichtjes open. Ik wist dat hij wachtte. “Ik wilde je niet ontzeggen waarnaar je verlangde en ik wilde niet dat je zou denken dat het maar eenmalig was geweest en dat ik je niet meer op die manier wou. In een stomme opwelling heb ik toegegeven aan mezelf, ondanks de risico’s.” Dat kwam het best in de buurt met wat ik innerlijk voelde. “En ik kon het niet aan jou pijn te doen.”