De 100e Hongerspelen - 189

“Ik wil graag een antwoord. Doet u mee of niet?”

Hij keek kort naar zijn kleindochter voor hij antwoord gaf.
“Goed, u kunt op me rekenen, maar dan wil ik wel verzorging en een stylist. De rest van mijn beloning bespreken we later wel.”
“Uitstekend”, zei Katniss. “Die stylist kan wachten tot de dag van de tv-show, veronderstel ik.”
“Mij goed, voor die paar dagen”, Snow haalde zijn schouders op. “U laat me snel weten wat ik precies moet doen, hoop ik?”
“Zo snel mogelijk”, beloofde Katniss. “Ik laat u terug naar uw kamer brengen.”
“Ik zou graag nog wat met mijn kleindochter praten”, zei Snow.
“Later, nu moet u rusten en wij hebben het behoorlijk druk om alles te regelen.”
“Goed dan”, gaf Snow toe.
“Ik breng hem wel”, bood Peeta aan. Hij hielp Snow op.
“Tot ziens, opa”, zei Adriënne zacht.
“Tot ziens, meisje.”

“Ik vraag me af hoe het met mam en pap gaat”, verzuchtte Ian. “Met die hele opstand en zo.” Vania keek hem aan.
“Ja, het is geen kleinigheid”, stemde ze in. “Maar wat er ook gebeurt, wij kunnen niets doen.”
“Nee, we moeten afwachten”, zuchtte Ian. Hij keek naar Seija. “Enig idee hoeveel kans wij maken?”
“Nee, de arena blijft onvoorspelbaar”, zei die. “En veel hangt ook af van de opstand. Als die slaagt of faalt…”
“Onze levens hangen er van af”, zei Kayla zacht. “En ik vind het maar niets dat we geen idee hebben hoe goed of slecht alles gaat daar.”
“Vind ik ook”, zuchtte Ian.
“Voor jou is het nog erger, niet?”, vroeg Seija zacht. “Het zijn je ouders.”
“Ja.” Meer zei hij niet.
“Maar we kunnen niets doen”, herhaalde Vania. “Wij moeten eerst zelf zien te overleven, hier, in de arena.”
“Je hebt gelijk”, knikte Kayla. Ze zagen dat Xandrijn en Rue terugkwamen van een korte wandeling. “Moeten we nog iets doen vandaag, Vania?”