Epiloog.

Hennie duwde de kast opzij en keek de jongens een voor een aan met een gemene glimlach rondom haar mond. De jongens sloegen doodsangsten uit en wisten niets meer te doen. Niall voelde zich schuldig en dacht dat dit alles zijn schuld was geweest omdat hij moest niezen en daardoor roet in het eten had gegooid. Liam daar in tegen dacht dat het zijn schuld was, aangezien hij Niall niet meer op tijd kon laten stoppen. Zo had iedereen wel een excuus om zich schuldig te voelen, alleen Hennie voelde deze emotie niet. Ze voelde alleen de drang om te moorden en blijdschap om het idee dat ze ieder moment iemand kon neer schieten. Ze genoot van de macht die ze had op dit moment ook genoot ze intens van de angst in de jongens hun ogen. De spanning in de ruimte nam toe en werd steeds ondraaglijker. Zayn dacht terug aan hoe hij de jongens had ontmoet. Hoe er meteen een klik ontstond die onbeschrijfelijk was. Alle goede en slechte dingen van dit avontuur vlogen als een slechte film voor zijn ogen voorbij. Dit spel mocht dan harteloos en ruw lijken, toch had dit spel wel geluk op geleverd. Geluk een gevoel wat Zayn al lang niet meer gevoeld had. Je zou zeggen dat geluk in een leven vinden een van de moeilijkste dingen is om te doen, maar het enige wat Zayn er voor had moeten doen was onvrijwillig aan dit spel mee doen. Het geluk vond Zayn vanzelf in de vorm van vriendschap. Nooit had Zayn echte vriendschap gekend. Tot aan de dag dat het spel begonnen was. Ook Liam dacht terug aan zijn verleden. Hoe alles bij hem slecht afliep en hoe uit eindelijk zijn leven een regel rechte ramp leek te veranderen. Iedereen leek om hem heen te verdwijnen. Niemand leek meer interesse te tonen in Liam. Iedereen vond hem maar irritant en snapte hem niet, terwijl het enigste wat ze hadden moeten doen was luisteren. Luisteren naar zijn verhalen en naar zijn ideeën. Dan pas kon je oordelen over Liam en de echte Liam leren kennen, maar niemand leek zich hiervoor moeite te doen. Dit spel zorgde voor verandering. Opeens waren mensen geïnteresseerd in zijn verhalen en zijn ideeën. Mensen vonden ze goed en gaven hem complimentjes. Liam was nog nooit zo zelfverzekerd van zichzelf geweest. Harry kreeg ook een flashback te voor duren, maar bij hem was het geen fijne. Hij zag voor zich hoe zijn moeder in het ziekenhuis lag. Hoe ze zijn hand had vast gepakt en er nog een laatste keer een zacht kneepje in gaf. Even zag Harry weer de vrouw die hem had opgevoed. Hem gemaakt zoals hij nu was. Even kreeg ze weer een twinkeling in haar ogen van leven en liefde, maar al snel nam ze afscheid. Afscheid van alles, voor altijd. Ze glimlachte nog een keer naar Harry en voordat voorgoed afscheid nam van hem opende ze haar mond en gaf Harry wijze raad. ‘Wees jezelf en doe wat goed voelt, ik zal altijd trots op je zijn’ zo nam Harry’s moeder afscheid van hem. Nooit meer had hij terug gedacht aan haar wijze worden tot vandaag. Even leek de zon wat helderder te schijnen buiten waardoor er zonnestralen naar binnen schenen. Dit was het teken voor Harry dat zijn moeder trots op hem was. Trots dat Harry iets had overwonnen wat niet veel mensen konden. Langzaam, maar zeker verscheen ook bij Harry een tevreden glimlach. Louis dacht terug aan de tijd waarin hij nog geen vriendschap en liefde kon. Hiervoor was maar een goede reden. Nooit had hij iets van liefde ontvangen. Alleen maar ruwe, harteloze haat. Zijn vader sloeg hem, zijn moeder lachte hierom, zijn zusjes waren te bang om iets te doen en de mensen buiten namen nog meer afstand van hem dan dat ze al eerder deden. Zijn ouders waren boos op hem, voor iets wat hij niet helpen kon. Ze wilden geen zoon hebben, ze verachten hem. Toch trok Louis het zich aan en vond dat alles zijn eigen schuld was. Dat hij dit allemaal verdiende omdat hij nou eenmaal slecht was en niets beters was dan een hoopje grof vuil. Hij had beter niet geboren kunnen worden, dan was de wereld er beter van geworden. De toekomst zag er niet gelukkig uit voor Louis, in tegendeel zijn leven was zwart en zijn toekomst zou alleen maar donkerder worden. Nooit had Louis geluk gehad, tot de dag van het begin van het spel. Voor de eerste keer in zijn leven had hij geluk en kwam er een licht puntje in zijn leven. Vriendschap, iets wat hij nooit had gehad maar nu ook niet meer kon missen. Ook bij hem ontstond er een twinkeling in zijn ogen van geluk. Iedereen had er vrede mee om nu te sterven. Iedereen behalve Niall. Niall, de jongen die gedumpt werd door zijn vrienden en werd afgezet bij het spel zonder enige weg terug. De jongen die het oneens was met de gebeurtenis die zou gaan volgen. Altijd had hij gevochten om zijn vriendschap te houden en nooit had het iets opgeleverd, maar toch kon hij het niet laten om ook voor deze vriendschap te vechten. Niall besloot actie te ondernemen en pakte Hennie's pistool in haar handen stevig vast. Een hevig gevecht ontstond waarbij maar een iemand kon winnen en ook waarbij vele slachtoffers zouden kunnen volgen. Een knal vulde de ruimte. Iedereen bedekte zijn ogen door de opeens gevormde damp. De jongens hun hartslag versnelde. Had Niall het gered of had hij een dappere dood onder ogen moeten komen. De lucht klaarde langzaam op en een bebloed lichaam lag op de grond. Hennie leek haar spelletje te hebben uitgespeeld. Politie die de deur hadden ingeraamd stormden naar binnen en namen Hennie mee. Ze leefde nog, al zou het leven van Hennie niet meer veel betekenen. Ze zou streven naar wraak en er dag en nacht aan denken. Iets wat nooit kon gebeuren, of toch wel? Voor nu was het in ieder geval
Game over.