004

‘En?’, vroeg Megan, Sams huisgenoot, nieuwsgierig toen Sam het appartement binnen liep. Ze lag op de grote hoekbank met een bak popcorn tv te kijken. Haar rood geverfde haar zat, zoals altijd, door de war en haar eeuwige blauwe haarband zat om haar hoofd. Sam duwde de deur achter zich dicht. ‘Ik zit erin’, zei ze met een brede glimlach terwijl ze naar de bank liep. ‘Echt waar? Oh my god, dat is zo gaaf!’. Sam knikte. ‘Ik heb er echt heel veel zin in’. ‘Hoe ging de show?’. ‘Wel goed, ik was alleen vergeten mijn spitzen te breken en toen gingen mijn voeten halverwege dood’. Megan trok een vies gezicht. ‘Maar volgens mij heeft niemand iets gemerkt’. Megan knikte en stopte wat popcorn in haar mond. ‘Heb je daar morgen dan geen last van?’, vroeg ze. Sam haalde haar schouders op. ‘Ik hoop het niet, maar ik ga nu slapen, ik moet morgen om acht uur beginnen, dus ik denk niet dat ik je nog zie’. Megan schudde haar hoofd. ‘Nee, dat is een beetje te vroeg voor mij’, lachte ze. ‘Een heel klein beetje maar’, voegde Sam sarcastisch toe. Ze draaide zich om. ‘Welterusten’, zei ze. ‘Ja, truste’. Megan wende haar hoofd weer naar de tv. Sam liep voor de tv langs, opende haar kamerdeur en stapte naar binnen. Haar kamer was nou niet bepaald groot, maar haar bed paste erin en ze had een spiegelmuur. Vanaf het appartement was het maar tien minuten met de tram naar het New York City Ballet, dat maakte de kleine kamer wel goed. Ze sloot de deur en gooide haar tas op het bed. Terwijl ze naar het bed liep, maakte ze de knopen van haar zwart wollen jas los. Ze trok hem uit en legde hem naast haar tas neer. Ze ging in kleermakerszit op het bed zitten en haalde haar nieuwe spitzen uit haar tas. Elke dag en voor elke show gebruikte ze nieuwe spitzen. Ze danste minstens zes uur op een dag. Ze had alle steun nodig en een paar nieuwe spitzen gaf dat. Normaal pakte ze ’s ochtends altijd een paar nieuwe spitzen, maar aangezien ze er morgen niet was, had ze nu alvast nieuwe meegebracht. Ze pakte een stuk elastiek, een schaar, een naald en een bol lichtroze draad uit haar tas. Ze knipte twee stukjes elastiek af, waarna ze nog wat draad afknipte en het in haar naald reeg. Het rotte aan spitzen was dat ze niet meteen gebruiksklaar waren. Je moest er eerst elastiek aan naaien, je moest ze breken en je moest de onderkant bekrassen. Dit leek veel werk, maar Sam had dit in de twee en een half jaar dat ze bij het New York City Ballet danste al zo vaak gedaan, dat het in een kwartiertje gebeurd was.