003

Sam zat voor de spiegels in de kleedkamer achter het podium. Ze was de enige in de ruimte. Met een kwast volgeladen met bruine poeder ging ze over haar gezicht. Ze legde de kwast weg en pakte een dieprode lippenstift. ‘Hey, Sam’. Ze keek op en zag hoe Lauren door de openstaande deur de kleedkamer binnen liep. Haar lichtbruine haar zat in een knotje. Haar groene ogen waar omrand met zwarte strepen eyeliner en enorme nepwimpers. ‘Hoi’, zei ze met een glimlach. Lauren kwam naast haar zitten en keek toe hoe ze haar lippen rood kleurde. ‘Mag ik hem ook?’. ‘Tuurlijk’. Sam gaf haar de lippenstift. ‘Ik was het vergeten en Robert stuurde me meteen weer weg’. Sam lachte even. ‘Chloe is terug’. Lauren keek om naar Sam, die haar wenkbrauwen optrok. ‘Rokende Chloe?’. Lauren knikte en stiftte haar lippen rood. ‘Die, ja’. Sam stond op van haar stoel. ‘Wat doet ze hier? Ze komt hier toch niet weer werken, of wel?’. Chloe stond nou niet echt bekend als een toegewijde ballerina. Ze kwam te laat, vergat de helft van de tijd haar routines en er werd gezegd dat ze een drankprobleem had. Toch wist ze het altijd weer voor elkaar te krijgen een perfecte show neer te zetten, de reden dat Robert haar altijd had gemogen. Een paar maand geleden, nadat ze haar laatste stuk van dat seizoen had gedanst, was ze ineens spoorloos verdwenen. Lauren haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen idee, ik zag haar net langs lopen’. Sam zuchtte. ‘Dan stinken de kleedkamers weer naar rook’. ‘En naar drank’, voegde Lauren toe. ‘Zou ze echt…?’. Sam maakte haar zin niet af. Lauren haalde haar schouders op. ‘Misschien was ze wel naar een afkickkliniek’. Sam moest even lachen. ‘We zien haar morgen vast wel’, zei Lauren. ‘Ik ben er niet’, merkte Sam met een glimlach op. Lauren wierp haar een jaloerse blik toe. ‘O, ja… Vergeten’. Sam keek nog een keer in de spiegel. Ze zag er hetzelfde uit als Lauren, afgezien van haar witblonde haar. Haar witte jurkje afgewerkt met vele diamantjes en haar spitzen nog spierwit. Ze was er klaar voor. Lauren stond ook op. ‘Kom, we komen nog te laat’, zei ze. Sam knikte. ‘Ja’. Achter Lauren aan liep ze de kleedkamer uit, richting het podium. ‘Dames, waar bleven jullie zo lang?!’, riep Robert hen al van verre tegemoet. ‘Het is vijf voor zeven! Ga dat podium op!’, beval hij. ‘Ja’. Lauren liep tussen de doeken door het podium op. ‘Sorry, Robert’, zei Sam, voordat ze achter Lauren aan liep. Snel ging ze in haar beginpositie staan ergens in het midden van het podium tussen alle andere dansers. Het doek was nog dicht. ‘Dames en heren, voor de laatste avond, Diamonds!’. De spots sprongen aan en het doek ging omhoog. Sam zette een brede glimlach op haar gezicht. De show was begonnen.