~Harry Styles~

Toen we bij haar thuis aankwamen. Liep Amy naar boven om haar om te kleden. Ik zat onrustig te wachten. Ik wist hoe pijnlijk dit was voor haar. Maar ook voor de rest van haar familie. 'Dus, jij bent Harry?' Vroeg haar vader. Ik knikte. Amy kwam beneden ze had een zwart kleedje aan. Haar haren waren los en ze liep naar me toe. Haar ogen waren gevuld met tranen, die elk moment uit haar ooghoeken kon ontsnappen. We stonden recht. En ik trok haar direct in een knuffel. 'Het komt goed liefje, ik ben bij je.' Fluisterde ik in haar oor. Een snik verliet haar mond.
We zaten nu in de auto op weg naar de kerk.
'Dus zijn jullie samen?' Probeerde haar moeder een gesprek aan te knopen. 'Ja.' Kwam er schor uit haar mond. 'Dat is goed.' Zei ze, en draaide haar terug om, om naar de weg te kijken.
Toen we na 25 minuten aan de kerk aankwamen begonnen de snikken van Amy nog feller te worden. Ik pakte haar hand vast en kneep er in. Ze keek me aan met betraande ogen. Ik veegde haar tranen van haar wangen af. 'Ik blijf bij jou.' Zei ik. Ze knikte en gaf me een knuffel. We stapte uit. Er stonden niet zo veel mensen. Ik denk zo'n 40 mensen.

Na 1 uur was de mis gedaan. Amy had me voor geen seconde los gelaten en ik had haar sussende woordjes toegefluisterd. Het hielp een beetje ze bleef rustig.
Toen we uit de kerk stapte liepen we het kerkhof op en gooide ze nog een bloem op haar broer zijn graf. 'Ik mis je nog elke dag. Ik hoop dat je boven een goed leven hebt, en dat je me niet vergeet. Want het is hard zonder jou.' Snikte ze. Ze liep terug naar me en gaf me een knuffel.
Toen we terug bij het huis van haar en haar ouders waren was ze helemaal gekalmeerd. 'Harry, blijf je slapen of ga je naar huis?' Vroeg haar vader. 'Hij blijft slapen.' Zei Amy. 'Oké.' Zei hij. We liepen de trap op en ze liep direct naar haar bed. Ik deed de deur dicht en kwam naast haar zitten. Ze klemde zich aan mij vast en liet zich echt gaan. Snikken verlieten haar mond. Tranen liepen langs haar wangen. Ik wreef over haar haren en probeerde haar te kalmeren, wat na een paar minuten ook lukte. Ze keek op. 'Sorry.' Zei ze schor. Haar ogen zagen rood van het huilen. Haar haar lag in de war. Ik wreef haar haar uit haar gezicht. 'Liefje ik ben er voor je. Oké je moet geen sorry zeggen. ' Ze knikte. Ik gaf haar een kusje op haar mond, en er verscheen een klein glimlachje. 'Kom we gaan slapen.' Zei ik. Ik deed mijn t-shirt en mijn broek uit en kroop in haar bed. Ze liep naar haar kast en liep naar de badkamer. Even later kwam ze terug in haar pyjama en kroop ze naast mij. 'Slaapzacht Sweetcakes.' Fluisterde ik nog. 'Slaapzacht Babycakes.' Fluisterde ze terug. Ik gaf haar nog een klein kusje en viel in slaap.