002

‘Hey, babe’. ‘Ik zit in de clip! Morgen moet ik beginnen!’, riep Sam door haar telefoon. ‘Ik heb het je toch gezegd, ze zouden gek zijn geweest als ze je hadden laten gaan’. Ze glimlachte. ‘Awh, dankje, dat is lief’. Haastig liep Sam over de stoep van het centrum van New York. Aan de weerskanten van de wegen lagen hopen sneeuw. Het was bijna kerst, dus overal hingen lichtjes en stonden dennenbomen. De etalages van de winkels waren vrolijk versiert en vele mensen stopten om naar binnen te kijken. Sam fronste lichtjes doordat die mensen haar de weg versperden. ‘Waar ben je eigenlijk?’, vroeg ze. ‘Op weg naar de sportschool’. ‘Met wie?’. Ze kwam tot stilstand voor een stoplicht. Ze hoorde Jake zachtjes zuchten. Het was waarschijnlijk niet de bedoeling dat ze het gehoord had. Ze zei er maar niks van. ‘Alleen’. ‘Oke’. Het stoplicht sprong op groen en samen met een hele horde mensen stak ze de brede straat over. ‘Ik ga hangen, we spreken snel een keer weer af, goed?’. Het New York City Ballet kwam in zicht. ‘Ja, is goed’, zei ze. ‘Oke, doei, sweetie’. ‘Doei’. Ze haalde haar telefoon bij haar oor vandaan en stopte hem in de zak van haar spijkerbroek. Ze beukte zichzelf zowat door de mensen heen om bij de ingang van het bedrijf te komen. ‘Sorry…’, mompelde ze. Ze duwde één van de glazen deuren open en stapte naar binnen. Ze liep langs de donkerhouten balie. ‘Hoi’, zei ze met een glimlach tegen de vrouw die erachter zat. De vrouw knikte even naar haar. Ze was druk aan het telefoneren. Achter de balie stopte Sam voor de lift. Ze drukte op de knop en wachtte geduldig tot de deuren opengingen. Ze liep naar binnen. Er was verder niemand. Ze drukte op de derde verdieping. Ze keek op haar witte horloge. Half vijf. Logisch, iedereen was nog aan het dansen. De lift kwam tot stilstand en de deuren gingen open. Ze liep de gang in. Links van haar keek ze door de ramen van één van de danszalen. Er waren wat mensen aan het dansen, maar ze kon zo niet zien welk stuk het was. Ze liep verder en stopte achter de danszaal bij het kantoor van Robert. Ze hief haar hand en klopte op de deur. ‘Ja?’. Ze duwde de deur open. Robert zat achter zijn bureau. Hij glimlachte toen hij haar zag. Rimpels verscheen rond zijn ogen. Zijn grijzige haren waren met wat gel naar achter gekamd en zoals altijd droeg hij een lichte blouse. ‘Sam! Hoe ging het?’. Ze liep wat verder naar binnen en sloot de deur weer. Met een glimlach keek ze hem aan. ‘Ik zit erin’. Roberts glimlach werd wat breder. ‘Geweldig! Hier, kom zitten’. Hij knikte naar de stoel tegenover zijn bureau. ‘Vertel’. Sam trok de stoel wat naar achteren en nam plaats. ‘Ik was op de helft toen de muziek gestopt werd en nu zit ik in de clip’. ‘Je hebt niet eens je hele routine gedanst?’, vroeg Robert met opgetrokken wenkbrauwen. Met een stralende glimlach schudde Sam haar hoofd. ‘Nee’. Hij knikte bewonderend. ‘En nu moet je mij dus vragen of je een paar dagen vrij mag hebben?’. ‘Nou… Eigenlijk wel’. Hij knikte weer. ‘Hoe lang?’. ‘Twee dagen, maar ik dans morgenavond natuurlijk wel mee’. Hij lachte even. ‘Dat had je ook niet voor elkaar kunnen krijgen’. ‘Dat zou ik ook niet willen’. Hij stond op van zijn stoel. ‘Als jij zeker weet dat je je stukken kent, mag je weg blijven’, stemde hij in. Sam stond ook op. ‘Bedankt’. ‘Het gaat natuurlijk wel van je loon af’. Haar mondhoeken trokken omhoog. ‘Dat spreekt voor zich’.