001

Zenuwachtig liep Sam achter de vrouw aan. Haar dunne hakken tikten op de marmeren vloer en haar diepbruine, korte krullen gingen op en neer bij elke stap die ze maakte. ‘Hier is het’. De vrouw stopte voor een witte deur. Ze draaide zich om en keek Sam even door haar smalle bril kort aan. ‘Succes’, zei ze. Haar lippen vormden iets dat op een glimlach moest lijken en toen was het meisje alleen. Ze haalde nog een keer diep adem, waarna ze haar hand op de deurklink legde. Hij piepte toen ze hem omlaag duwde. Met een kleine glimlach op haar gezicht liep ze de zaal in. Tegen de spiegel stond een tafel met daarachter vijf jongens en twee mannen. Eén hiervan herkende ze meteen als Pierre d'Aragon, zo ongeveer de beste ballet choreograaf die er in New York rondliep. ‘Ik vind haar nu al leuk’, zei één van de jongens. Meteen keek Sam zijn kant op. Hij had chocoladebruine krullen en een brede glimlach sierde zijn lippen. De jongen naast hem gaf hem een por in zijn zij, waarna hij niet meer glimlachte. Ze liep door naar het midden van de zaal, waar ze ging staan. ‘Samantha Johnsen?’, vroeg de tweede man. ‘Ja, dat ben ik’. Ze knikte even kort. ‘Mag ik je Sam noemen?’, vroeg een blonde jongen. ‘Niall! Dit is serieus!’. De jongen die net de krullenbol had gepord, keek nu met een frons naar Niall. ‘Sorry…’, mompelde hij. Ongecontroleerd moest Sam even lachen. Ze kende de jongens niet, maar ze waren wel leuk. ‘Oke, begin maar!’, riep de tweede man. Ze ging in haar beginpositie staan. Niet veel later begon de eerste anderhalve minuut van Undeniable. Als je danste, dacht je nergens meer aan. Je maakte je niet druk over je slechte cijfers, de ruzie van vandaag met je vriendin of dat ene feestje waar je ouders je maar niet heen wilden laten gaan. Je kon alles even vergeten en dat was dan ook precies wat Sam deed. Zelfs de blaren op haar voeten voelde ze niet meer. Vaak kwam ze er later pas achter dat ze weer waren gaan bloeden in haar spitzen. Ze stopte alles in haar dans. Alle emotie die ze in zich had. Ze wilde wat overbrengen bij de mensen die keken, wat haar blijkbaar was gelukt. Ze wou net beginnen aan haar tweede reeks pirouettes, toen de muziek stop werd gezet. ‘Fantastieke!’, riep Pierre met een uiterst frans accent. Met een brede glimlach keek Sam hem aan. ‘Ik vond het goed’, zei weer een andere jongen met een streepjesshirt. ‘Als jij danst…’, begon een jongen met ravenzwart haar. Hij keek haar aan. ‘Je neemt mensen mee, je brengt echt iets over, ik kreeg kippenvel’. Hij glimlachte even. Sam liet tot haar doordringen wat hij net had gezegd. ‘Dankje’. Haar mondhoeken kropen omhoog. ‘Diep…’, mompelde de krullenbol. ‘Morgen, acht uur, hier’, zei de tweede man kort. Hij glimlachte even magertjes naar haar. ‘Oke, tot morgen’. Met deze woorden liep Sam de zaal uit.

Het eerste stukjeeh:)