Hoofdstuk 32

Zayn pov.
Die nacht kan ik maar niet slapen, wat ik ook probeer. Uiteindelijk geef ik het op,
ik sla de dekens van me af en laat mijn benen over de kant van mijn bed hangen.
Terwijl ik voor me uitstaar, denk ik aan vanmiddag.
Toen ik vanmiddag thuiskwam leek het alsof alles er nog stond juist zoals ik het had achtergelaten.
Alsof ik niet weken was weggeweest, niet weken in die donkere kamer met Amy had gezeten.
En toen, voor een moment, dacht ik gewoon dat het een droom was geweest,
dat ik terugkwam van een concert samen met de jongens en in de auto in slaap was gevallen.
Dat er geen muffe kamer was geweest, geen Bob de ontvoerder, geen Amy.
Nu ik eraan terugdenk lijkt me dat zo idioot. Een zielig lachje verlaat mijn mond. Geen Amy?
Nee, ik ben er zeker van dat die ontvoering geen droom was. Dat was echt, Amy was echt.
Alle aanrakingen, alle keren dat mijn hart een tel oversloeg,
alle keren dat ik haar prachtige lippen op de mijne kon voelen, het was allemaal echt.
Eigenlijk is echt best ironisch;
Zayn Malik, die na jaren eindelijk echte liefde heeft gevonden, verliest zijn meisje al na een paar weken.
Voor ik het weet rolt er een eenzame traan langs mijn wang, die al snel gevolgd word door meerdere tranen.
Godverdomme, waarom moet dit mij overkomen?
Uit frustratie grijp ik naar het eerste voorwerp dat ik tegenkom en smijt het tegen de muur.
Als ik wat gekalmeerd ben sta ik op en kijk ik wat ik heb gegooid.
Fijn, mijn mobiel, hopelijk doet hij het nog.
Als ik tot de constatering ben gekomen dat hij nog werkt, slenter ik naar de deur, slapen kan ik nu toch niet meer.
Niet veel later zit ik beneden op de bank, met een kop thee in mijn handen.
Terwijl ik nadenk over vanalles en nog wat blaas ik wat in mijn thee, zodat die wat minder heet wordt.
Ik moet Amy overtuigen dat ik haar niet gebruikt heb, dat ik echt van haar houd.
Maar dan moet ik Amy eerst vinden, en waar zou ik Amy in godnsaam kunnen vinden?
Een paar ideeën razen door mijn hoofd, maar na een tijdje geef ik het op.
Ik ben echt niet goed in ideeën bedenken, dat is nu wel duidelijk. Maar ik ken iemand die dat wel is, Liam.
Ik zet mijn thee op het salon tafeltje en loop met twee treden tegelijk de trap op, naar mijn mobiel die nog boven ligt.
Snel grijp ik hem en scroll ik door mijn contacten.Als ik de naam Liam zie klik ik er snel op.
Ongeduldig luister ik naar de monotone pieptoon.Komop Liam, neem nou gewoon op!
Na een tijdje neemt hij eindelijk op.
"Zayn, serious? Je weet dat je altijd op me kan rekenen maar weet je hoe laat het is?"
Euhm neen, dat wist ik niet. Snel werp ik een blik op de klok. 04:54AM.
"Aah shit! Het spijt me zo Liam, ik kon niet meer slapen,
en toen ging ik maar naar beneden en toen begon ik te denken maar toen werd ik er zo gefrustreerd van en.."
"Zayn, het is goed. Zoals ik al zei, ik ben er altijd voor je." onderbreekt Liam me.
Er ontstaat een brok in mijn keel. "Thanks Liam." krijg ik er nog net uit voor ik begin te snikken.
"Zayn, is alles ok? Moet ik naar je toekomen?" vraagt Liam bezorgd. "Als je dat wilt.." fluister ik.
"Oke, ik kom eraan." hoor ik Liam nog zeggen voor hij ophangt.
Nog geen 5 minuten later hoor ik de bel gaan. Ik slenter naar de deur en open hem.
Als Liam mijn gezicht ziet stapt hij gewoon op me af, zonder woorden, en slaat zijn armen om me heen.
Deze keer probeer ik met alle macht om mijn tranen in te houden, wat uiteindelijk ook mislukt.
Een paar kleine tranen biggelen over mijn wangen.
Liam veegt ze snel weg en trekt me dan mee aan mijn arm naar de woonkamer.
Ik laat me neerploffen op de bank en Liam komt voorzichtig naast me zitten.
Terwijl hij mijn gezicht bestudeert staar ik voor me uit. Een paar minuten lang zeggen we niets.
Dan onderbreekt Liam de stilte; "Wil je vertellen wat er aan de hand is?"
Ik schraap mijn keel en begin te vertellen, al mijn gedachtes, mijn angsten en mijn gevoelens.
"Ik wil haar bewijzen dat ik echt van haar houd, maar hoe?" sluit ik radeloos mijn verhaal af.
Moedeloos kijk ik naar Liam, die duidelijk diep in gedachten verzonken is.
Dan klaart zijn gezicht op. "Ik heb een idee!" roept hij uit.
Aandachtig luister ik naar elk woord. Dit is best geen slecht idee!
"Liam, echt bedankt! Moest ik een meisje zijn, zou ik zeggen dat je een echte schat bent."
Liam begint te grinniken om die laatste woorden.
Plots klinken de eerste tonen van Suit&Tie.
Met een verontschuldigende blik kijkt Liam me aan voordat hij even naar de gang loopt.
Na een minuutje komt hij teruggelopen.
"Hey mate, is het goed als ik later terugkom?Danielle belde om te vragen waar ik was."
"Tuurlijk! Bedankt dat je bent gekomen, ik zat er echt even door."
"Geen probleem joh! Je weet dat ik er altijd ben, niet?"
Opgelucht knik ik even, waarna ik Liam nog een boyhug geef en hem dan buitenlaat.
Voor ik de deur sluit kijk ik Liam nog even na, zijn plan zal zeker werken.
Het moet gewoon.