Teen 8.

Ik en Esmay liepen samen terug naar Charlotte. 'Weet Niall ervan?' Vroeg Esmay op fluistertoon. 'Nee, hij denkt nog altijd dat ze men nichtje is,' Antwoordde ik. 'Je zal het hun ooi-' Ik hiel mijn handen voor mijn oren waardoor ze abrubt haar mond hield. 'En zeker nu Harry en Liam je leuk vinden.' Ging ze verder met een wenkbrauw wiebel. 'Ze vinden me niet leuk.' Antwoordde ik lichtjes geirriteerd. 'Nee, dus Niall staat het hier uit zijn duim te zuigen?' Zuchtte Esmay. 'Luister, Harry is dan misschien een player zijn, maar Liam? Kom op dat weten we allebei!' Ik beet zachtjes op mijn onderlip en keek haar twijfelend aan. Daar had ze wel een punt. 'Misschien, maar ik heb toch geen tijd voor een vriendje.' Zei ik en Esmay zuchtte diep. 'Je kan Charlotte niet voor eeuwig alleen grootbrengen! Van je loon als verpleegster kan je jullie écht niet langer elke dag van eten voorzien én je huis afbetalen!' Ik zuchtte. Niet van irritatie, maar om het feit dat ze gelijk had. Ik stond nu al achter met de afbetalingen en ik moest mezelf en Charlotte nog elke dag van eten voorzien. Met mijn loon hou ik dat geen maand meer vol. Maar ik kon de jongens toch niet voor hun geld gebruiken? Daar waren ze veel te lief voor... Waarom is mijn leven zo'n puinhoop? Charlotte is het beste wat me ooit is overkomen, maar de gevolgen zijn natuurlijk niet te vermijden. 'Laura, Laura?' Ik schudde verward mijn hoofd en zag dat Esmay me verward aanstaarde. 'We kunnen beter gaan, jij moet je opfrissen en we kunnen hier toch niks meer doen.' Zei ze. Ik knikte en liep naar Charlotte toe. 'Meis, ik moet nu gaan maar ik kom zo snel mogelijk terug.' Zei ik en ik wreef door haar haar.
'Maar mama, ik wil niet dat je gaat.' Piepte ze en haar oogjes vulden zich met tranen. 'Oh liefje, ik moet echt even weg. Maar ik beloof dat ik zo snel mogelijk terug kom.' Ik drukte een kus op haar voorhoofd en liep weg.
'Ik ga even boodschappen doen en daarna kom ik naar je toe, oke?' Ik knikte en keek toe hoe Esmay in haar auto stapte en weg reed. Zelf zat ik met een groot probleem... Ik ben hier met de taxi gekomen, en ik heb geen geld voor een tweede rit. Hoe the fuck ga ik hier nu weg geraken?

Louis POV.
Geirriteerd wandelde ik door de gangen van het ziekenhuis. Ik moest Niall komen ophalen na zijn controle voor zijn knie maar nu kom ik hier toe en vind ik hem nergens... Als hij met de bus is gegaan gaat hij er straks echt niet goed van zijn!
'Je kan Charlotte niet voor eeuwig alleen opvoeden! Van je loon als verpleegster kan je jullie écht niet langer elke dag van eten voorzien én je huis afbetalen!' Wat? Hoorde ik dat nu goed? Dat klonk wel als Esmay. De stem die daarna volgde herkende ik niet meteen maar na een tijdje hoorde ik dat het Laura was. Wat deed zij hier?
Ik hoorde Esmay iets zeggen over opfrissen en later terugkomen. 'Meis, ik moet nu gaan maar ik kom zo snel mogelijk terug,' Hoorde ik Laura zeggen. Tegen wie had ze het. Het stemmetje dat daarna volgde deed me bijna van mijn stoel vallen: 'Maar mama, ik wil niet dat je gaat.' Mama...? Mama...! O mijn god. Ik zou dit niet mogen horen! Ze vertelde ons dit vast niet voor een goeie reden, en nu ik het weet... Ik zou nooit kunnen liegen tegen de jongens! Harry zal het meteen doorhebben! Kalm, Lou. Misschien overdrijf je, wie weet is het Laura niet eens.
Het gordijn ging open en Esmay en Laura kwamen naar buiten. Shit... Misschien is het niet eens haar dochter? Er zijn wel vaker kleine meisjes die andere familie leden als hun moeder zien. Ik schudde verward mijn hoofd en liep naar buiten. Ik zag Esmay nog net in haar auto stappen en wegrijden, Laura bleef staan en keek twijfelend om zich heen. Zou ze geen vervoer hebben? Ik beet twijfelend op mijn onderlip en liep toen naar Laura toe. 'Laura?' Vroeg ik. Ze draaide zich om, haar ogen zagen nog lichtjes rood van het huilen en ze had wallen onder haar ogen. 'Louis?' Vroeg ik ze verward en ze veegde snel met de palm van haar hand een traan weg. 'Heb je een lift nodig?' Vroeg ik. Ze keek twijfelend om zich heen. Ze leek niet goed te weten wat ze moest zeggen. 'Uh, ik denk dat ik wel de bus neem.' Antwoordde ze nogal onzeker. 'De bus stinkt.' Merkte ik op. 'En jouw auto niet?' Grinnikte niet. 'Harry heeft er al twee weken niet meer ingezeten, dus nee. Normaal niet.' Zei k schouderophalend. Ze moest zachtjes lachen. Ik keek haar vragend aan. 'Dus?' Vroeg ik. 'Oke dan.' Antwoordde ze.