Proloog

New York in de winter. Prachtig, maar ook erg frustrerend. Alles was wit. Vooral Central park was adembenemend, maar de straten lagen vol met gesmolten sneeuw door de vele auto’s. Het was nu midden December, wat ervoor zorgde dat iedereen met zijn hoofd bij kerst was. Overal hingen lichtjes en stonden dennenbomen. Jammer genoeg waren de meeste mensen te druk om hiernaar te kijken. Ze probeerden hun handen enigszins op te warmen aan hete bekers koffie, of hoopten dat hun tenen er niet af zouden vriezen in hun dikke laarzen. Vooral als ballerina was dit niet het beste jaargetijde. Je tenen werden meteen al koud toen je de deur uit stapte. Zelfs je Uggs hielden dit niet tegen. Terwijl je over de stoep richting je werk liep, werden je vingers in de dikke, wollen handschoenen er ook niet warmer op. In de danszaal werd de lucht al helemaal niet aangenamer. De zaal was zo groot, dat het bij dit weer onmogelijk op temperatuur te houden was. Met wat moeite kon je dan eindelijk je spitsen dicht strikken. Het was onbegonnen werk om je tenen op proberen te warmen. Door de kou deed het dansen extra pijn. Je voelde je tenen niet meer, maar het was het waard. Het was het allemaal waard. Jaren trainen, minuten dansen en van seconden genieten. Welkom in het leven van Samantha Bethany Johnson.