Hoofdstuk 31

Amy pov.

Blijkbaar moet ik toch terug in slaap zijn gevallen, want als ik wakker word is Alex niet meer in de kamer.
Door het raam zie ik dat het dat het weer vandaag niet echt beter is.
Zachtjes tikken regendruppels tegen het raam, het ritme kalmeert me een beetje.
Na een paar minuten besluit ik dan toch maar om uit bed te komen en naar beneden te gaan.
Maar als ik beneden aan kom is er geen spoor van Alex, alleen een briefje.

hoi Amy,
als je dit leest ben ik er waarschijnlijk niet, daarom dit briefje.
ik ben naar mijn werk, bij de bakker.
doe alsof je thuis bent, eten staat in de kast.
ik ben zo snel mogelijk terug, zodat je me kan vertellen waarover die vreselijke nachtmerrie ging,
als je dat wil tenminste.

x Alex

Ja, wil ik dat wel?
Ik bedoel waarom zou ik een jongen die ik niet eens ken zomaar opeens mijn verhaal gaan vertellen.
Langs de andere kant, hij heeft me ook zomaar in huis genomen.
Terwijl ik wat eten uit de kast pak bedenk ik bij mezelf dat ik eigenlijk niets over hem weet.
Toch ben ik er zeker van dat ik hem kan vertrouwen. Geen idee waarom, maar ik voel het gewoon.
Ik voel me op mijn gemak bij hem, iets wat ik bij niet veel mensen heb.
Nou ja, alleen bij hem en...Zayn. Bij de gedachte aan hem breekt mijn hart nog een beetje harder.
Zo snel als ik kan ban ik de gedachten uit mijn hoofd.
Wat er ook tussen ons is gebeurt, hij zal er vast niet over treuren, waarom ik dan wel?
"Omdat je van hem houdt." fluistert een klein stemmetje in mijn hoofd.
Maar ook dat ban ik resoluut uit mijn gedachten. Hij houdt niet van mij, ik houd niet van hem. Einde verhaal.
De chaos in mijn hoofd wordt ruw verstoord door een dichtslaande deur.
Kort daarna verschijnt het gezicht van Alex door het deurgat. Een warme glimlach siert zijn gezicht.
"Aameeey,je bent ook wakker. Werd tijd zeg, ik dacht dat je dood was." grinnikt Alex.
Zachtjes lach ik met hem mee, wat de spanning in mijn lichaam lichtjes laat wegvloeien.
"Nou zo lang heb ik toch niet geslapen." antwoord ik. Alex kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Het is 12 uur." zegt hij droog. Snel kijk ik even geschokt naar de klok, om te zien dat Alex echt wel gelijk heeft.
Verontschuldigend kijk ik hem aan, maar hij wuift het al snel weg en legt een zak op tafel.
"Ik ben blij dat je dan nog goed hebt kunnen slapen." zegt hij terwijl hij over me aan tafel komt zitten.
Meteen opent hij de zak en haalt er een koffiekoek uit.
"Ik werk bij de bakker, dus kan ik gemakkelijk zo'n dingen meenemen." verduidelijkt hij.
Een paar minuten eten we in stilte. Plots steekt Alex zijn hand naar me uit.
"Ja weet je, we hebben nog niet echt kennis gemaakt dus... Aangenaam,
ik ben Alexander William Jones, maar iedereen noemt mij Alex." glimlacht hij.
lachend neem ik zijn hand aan. "Amy, gewoon Amy."
"Geen achternaam? Onmogelijk, iedereen heeft een achternaam!" roept Alex dramatisch uit.
Weeral moet ik lachen met hem, ongelooflijk, hoeveel energie kan een persoon hebben?
"Ik heb wel een achternaam, maar ik gebruik die toch niet, dus waarom zou ik hem zeggen?"
Alex knikt begrijpend. Na een paar minuten staat hij weer op.
"Hoe graag ik ook wil blijven om verder te praten met je, Amy met geen achternaam, toch moet ik weg.
De plicht roept!" roept hij weer uit met de nodige dramatiek. Lachend zwaai ik enorm overdreven naar hem.
"Zet mijn huis niet in brand." roept hij nog, en dan hoor ik een deur dichtslaan.
Wel, die Alexander William Jones, die mag ik wel.