Waar bananen rood zijn: Hoofdstuk 1, door Elly4ever vernieuwde versie

Reageer (7)

• Xerxes

  Ohh echt de maker van dit stukje gaat me vast en zeker haten van wat ik zo dadelijk op te merken heb Maar ja, ik zal het een beetje proberen te temperen. Ik begin wel even met wat ik er goed aan vind en kom daarna wel met mijn analytisch ding Maar ik bedoel het allemaal opbouwend hè en het is vooral niet de bedoeling om je af te kraken of iets. Ik geef alleen de punt wat beter zou kunnen.
  
  TOPS:
  
  - Ten eerste wil ik even opmerken dat ik vind dat je op zich een goede schrijfstijl hebt en ook echt durft te schrijven. Dat is erg knap, want je hebt genoeg schrijvers/schrijfsters die dingen expres vermijden om te schrijven. Vaak zijn ze daar niet goed in of zoiets, maar bij jou heb ik dat gevoel niet echt. Jij schrijft wel echt wat je wilt schrijven en laat je niet leiden door wat je wel of niet kan. Dat is erg goed 
  - Ten tweede vind ik dat je op zich begint met niet te veel informatie vrijgeven, maar wel genoeg dat de lezer weet waar het over gaat en zo. Je geeft je personage gelijk een gezicht door hem te langen aan een syndroom. Ik weet bij ervaring dat zulke dingen vaak lang bij mensen in hun hoofd blijven en ze via speciale ziektes of syndromen mensen beter herkennen. (geldt niet altijd)
  - Voor de rest ben ik ook erg te spreken over dat je een leuke setting creëert, waar veel lezers zich comfortabel in zouden voelen en zich in kunnen herkennen. Vooral van de leeftijd in ongeveer de pubertijd en dat is altijd mooi meegenomen. Je probeert een goed verhaal te creëren dat lezers zullen aanspreken, omdat ze zich er in kunnen herkennen.
  
  Gezien het aantal opmerkelijke aspecten die zich in het verhaal beginnen, ben ik van mening dat dit waarschijnlijk gaat over een verhaal geschreven uit je eigen leven? Of van iets dat je hebt zien gebeuren? Ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n gevoel dat jij hier zelf mee een persoonlijke binding hebt.
  
  Waarschuwing!
  Oké, lees niet verder als je niet tegen kritiek kan! Dit is allemaal opbouwend bedoeld en het is niet mijn intentie iemand te beledigen, kleineren of welke vorm dan ook onderuit te halen. Ik geef mijn mening! Klachten kunnen worden achtergelaten bij mijn advocaat Roger bel daarvoor 9999-6666 GO ROGER!
  
  Ohh echt de maker van dit stukje gaat me vast en zeker haten van wat ik zo dadelijk op te merken heb Maar ja, ik zal het een beetje proberen te temperen. Ik begin wel even met wat ik er goed aan vind en kom daarna wel met mijn analytisch ding Maar ik bedoel het allemaal opbouwend hè en het is vooral niet de bedoeling om je af te kraken of iets. Ik geef alleen de punt wat beter zou kunnen.
  
  TOPS:
  
  - Ten eerste wil ik even opmerken dat ik vind dat je op zich een goede schrijfstijl hebt en ook echt durft te schrijven. Dat is erg knap, want je hebt genoeg schrijvers/schrijfsters die dingen expres vermijden om te schrijven. Vaak zijn ze daar niet goed in of zoiets, maar bij jou heb ik dat gevoel niet echt. Jij schrijft wel echt wat je wilt schrijven en laat je niet leiden door wat je wel of niet kan. Dat is erg goed 
  - Ten tweede vind ik dat je op zich begint met niet te veel informatie vrijgeven, maar wel genoeg dat de lezer weet waar het over gaat en zo. Je geeft je personage gelijk een gezicht door hem te langen aan een syndroom. Ik weet bij ervaring dat zulke dingen vaak lang bij mensen in hun hoofd blijven en ze via speciale ziektes of syndromen mensen beter herkennen. (geldt niet altijd)
  - Voor de rest ben ik ook erg te spreken over dat je een leuke setting creëert, waar veel lezers zich comfortabel in zouden voelen en zich in kunnen herkennen. Vooral van de leeftijd in ongeveer de pubertijd en dat is altijd mooi meegenomen. Je probeert een goed verhaal te creëren dat lezers zullen aanspreken, omdat ze zich er in kunnen herkennen.
  
  Gezien het aantal opmerkelijke aspecten die zich in het verhaal beginnen, ben ik van mening dat dit waarschijnlijk gaat over een verhaal geschreven uit je eigen leven? Of van iets dat je hebt zien gebeuren? Ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n gevoel dat jij hier zelf mee een persoonlijke binding hebt.
  
  Waarschuwing!
  Oké, lees niet verder als je niet tegen kritiek kan! Dit is allemaal opbouwend bedoeld en het is niet mijn intentie iemand te beledigen, kleineren of welke vorm dan ook onderuit te halen. Ik geef mijn mening! Klachten kunnen worden achtergelaten bij mijn advocaat Roger bel daarvoor 9999-6666 GO ROGER!
  
  Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders zou moeten zijn, dat ik me niet zo doodnormaal zou – “bij het woordje zou wil ik alleen even opmerken dat ik zou kiezen voor een andere weg. Zou is een woord dat je het best kan gebruiken als er geen andere optie meer is of als het beter zou klinken (ja, het is een woordgrap “” zou klinken ”). Maar in dit geval had het ook ander gekund als bijvoorbeeld: “Dat ik anders was” en “Dat ik me niet zo doodnormaal voelde”. Het is niet fout, maar gewoon even een kanttekening waarop je kunt letten.”moeten voelen.
  
  
  Toch voelde – “Twee keer het werkwoord voelen kort achter elkaar, maar in een andere vorm. Dat is best riskant. Probeer te vermijden dat je te snel twee dezelfde werkwoorden achter elkaar gebruikt, dat kan de hekelen tijdens het lezen.” ik me altijd heel normaal, - je gebruikt hier een komma. Persoonlijk zou ik ervoor kiezen dat je een puntkomma gebruikt, omdat je iets gaat uitleggen aan de lezer. Je legt uit hoe je was en daarvoor gebruik ik meestal een puntkomma. ik was een leuke zestienjarige, niet meer en niet minder. – deze punt had ook best een komma kunnen zijn, omdat je nog steeds hetzelfde onderwerp en persoonsvorm gebruikt.
  
  Ik was niet echt populair, maar ik had genoeg vrienden en werd nooit gepest. Geen gescheiden ouders of andere problemen. – misschien is een onderwerp of persoonsvorm handig in een zin? Ik snap dat het moet functioneren als een beknopte zin of zoiets, maar in dat gevoel kun je beter de vorige zin en deze zin samen voegen tot: “Ik was niet echt populair, maar ik had genoeg vrienden, werd nooit gepest en had geen gescheiden ouders of andere problemen.” Doordat ik jou ‘en’ heb veranderd in een komma die ook kan staan voor ‘en’, kun je zou zinsdeel erachter aanplakken en verbinden met het woord ‘en’ zoals ik zo juist heb gedaan. Doordat het werkwoord veranderd . Van ‘Had’ naar ‘Werd’ moet je wel voor de verduidelijking het werkwoord bij de laatste bijgevoegde zin neerzetten, omdat het onderwerp hetzelfde blijft, kan dat weg gelaten worden.
  
  Toch bleef er altijd iets in me sluimeren, - Je stelt nu een conclusie en daar zou ik een puntkomma voor gebruiken, hoewel volgens mij een dubbelpunt ook kan. iets klopte er niet. Misschien waren mijn broers wat bijzonder - Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen Je gaat hier wat uitleggen over je broers, dus het zou beter een punt komma kunnen zijn. de een kon niet goed leren of voor zichzelf zorgen en de ander had het syndroom van asperger.
  
  Ook moest ik altijd wat meer mee helpen – Meehelpen mag aan elkaar in het huishouden dan anderen van mijn leeftijd.
  
  Al deze dingen waren niet het gene wat me zo dwars zat, altijd sluimerde er een ¬andere gedachten rond. – ik ben niet zeker over wat er hier had moeten staan, maar het moet zijn een of andere gedachte rond of een andere gedachte rond. In beide gevallen is het enkelvoud.
  
  Meestal schudde ik deze sombere gedachten – hoe zat dat ook alweer precies? Meervoud van gedachte was toch gedachtes? Of kon je het op twee manieren in meervoud neerzetten? snel van me af, ik wist toch precies wie ik was. Ik wist – riskant twee dezelfde werkwoorden kort na elkaar. Probeer ongeveer er altijd minstens een zin of zo tussen te laten. eigenlijk niet eens waarom het me zo in zijn greep hield.
  
  
  Maar alles veranderde op die dag, Lidwoord ‘de’ vergeten en ik zou komma weer vervangen door puntkomma, vanwege dat je een uitleg gaat geven over de dag. dag waar ik het kostbare lang verloren puzzelstukje – lang bijvoegelijk naamwoord gebruik, dat klinkt meestal niet lekker, maar ja, het is de vrijheid van de schrijver(ster) op zich niets fout mee. Ik zou je er alleen op willen wijzen, dat als je dat doet, probeer het dan met alliteratie dat klinkt wat lekkerder in de mond en het wordt ook vaak bij reclames gebruikt. weer terug vond – aan elkaar .
  
  Het begon allemaal zoals elke dag, toen ik wakker werd voelde – Wanneer twee persoonsvormen elkaar kruizen moeten deze gescheiden worden door de machtige krachten van de komma . (De komma heeft als functie hoofdzin en bijzin of hoofdzin en hoofdzin van elkaar te scheiden). het ook gewoon als een normale dag.
  
  Mijn vader was naar Rusland, dus niemand was nog beneden. Dat betekende dus ook dat er geen koffie voor me klaar stond – aan elkaar ,
  
  Mijn vriendin Ellen stond gewoon om half acht bij de straat te wachten om samen naar school te rijden, - ik zou van deze komma een punt maken vanwege dat je eerst verteld over je vriendin Ellen en dan opeens verder gaat over hoe deze dag was. het was zelfs een van mijn goede dagen aangezien we dezelfde begin en eind tijden hadden.
  
  Tja – probeer geen persoonlijke woorden te gebruiken, want dan komt het meestal onprofessioneel over. Beter is. Denk ik dat je het weglaat of als je het liever laat staan dan moet je er een komma achter zetten. daar kwam je eigenlijk gelijk al aan bij het hekel punt – aan elkaar van mijn leven.
  
  Ik was nog steeds teleurgesteld dat ik zonder mijn vriendinnen in een klas was – Gij zult nooit twee dezelfde werkwoorden in één zin gebruiken. Akte 6: Genesis Nou, het had eigenlijk wel echt in de bijbel moeten staan, want dan had dat boek net gehad, maar probeer nooit van je gehele leven ooit meer twee dezelfde werkwoorden in één te gebruiken. Als je dat wel doet, dat kan alleen op de beknopte manier, maar die leg ik je wel uit als je daar interesse voor hebt. geplaatst.
  
  Ik voelde me elke les dom en niet VWO waardig – koppelteken (streepje): VWO-waardig, al was het alleen maar (Komma) omdat ik geen flauw idee had wat een exoplaneet – dat heb ik ook niet en zo te zien word spellingscheck ook niet dus leg het maar uit was en waarom ze daar de hele dag over aan het discussiëren waren.
  
  De eerste maanden had ik alleen maar boos voor me uit gestaard tijdens mijn stamklas lessen. Ik zo maar een hoofdletter vergeten hoe durf je! Altijd een nieuwe zin beginnen met een hoofdletter, we zijn hier niet in Duitsland. had met niemand ook maar een woord gewisseld.
  
  Natuurlijk had ik ook wel door dat mijn kinderachtige gedrag de situatie niet verbeterde. Ach komma eer dat ik dat ik wilde veranderen( komma, want je moet hier een hoofdzin en een hoofdzin van elkaar scheiden) was het al te laat, ik zou hier een punt van maken.
  
  Ze vonden me al raar en wie kan ze het kwalijk nemen. Nu had ik het gewoon geaccepteerd en probeerde ik de lessen te overleven tot ik in de pauze en de andere lessen mijn vriendinnen weer zag. – probeer in deze zin niet van structuur te veranderen zonder gebruik van interpunctie. Je draait namelijk de persoonsvorm en het onderwerp om en op het eind verander je weer de structuur, houdt het lekker simpel met eerst onderwerp dan persoonsvorm.
  
  Zo vloog ook de schooldag voorbij en weer gebeurde er niks raar, hoewel ik al wel – twee keer wel, klinkt niet lekker een onderbuikgevoel – ja, dit moet weer los van elkaar sorry aan het ontwikkelen was.
  
  Ik had torn al het gevoel als of – aan elkaar er iets belangrijks ging gebeuren.
  
  Na school gingen Ellen en ik nog even de stad in om wat te eten komma zoals we eigenlijk elke dinsdag deden Another komma aangezien we al om 1 uur uit waren.
  
  "Peyton, ik heb honger Komma loopt – loopt jij? Of loop jij? nou is door, dan kunnen we wat halen bij die friettent daar" zeurde Ellen komma zoals altijd.
  
  Ze wist dat ik eten gewoon weg – aan elkaar niet kon weerstaan. Ik versnelde mijn pas, zodat ik haar bij kon houden. "Rustig joh, de friet loopt niet weg".
  
  Maar terwijl – twee voegwoorden achter elkaar kan niet ik dat zei komma botste ik met volle kracht tegen iemand op. Een gevoel van schaamte kroop langzaam omhoog en op mijn wangen ontpopte zich een een two times? roze keur van schaamte. Snel hakkelde ik een excuus Komma terwijl ik de jongen die het slachtoffer was geworden van mijn onhandigheid aankeek.
  
  Het voelde vertrouwd alsof hij mijn broer was, alsof – wees creatief en niet steeds alsof gebruiken ik hem al heel mijn leven kende. Hij keek me verbijsterd aan, alsof hij niet kon geloven dat ik echt was en ik dus elk moment kon verdwijnen.
  
  "Peyton" murmelde het meisje die naast de jongen stond die – gebruik niet te vaak ‘die’ zo specifiek hoeft nou ook weer niet. ik nog steeds aanzat te staren.
  
  Misschien moet ik de volgende keer het verhaal wat korter houden Dit is wel erg lang Sorry
  Ik ben hier ook echt een uur mee bezig geweest zeg. Volgende keer hou ik het korter.

  1 decennium geleden
• Valkyries

        Tijdens het lezen kreeg ik het gevoel dat dit eerder een proloog/intro was dan een eerste hoofdstuk/deeltje van het eigenlijke verhaal. Misschien dat daar het schoentje wat wringt aangezien het dus voor een proloog/intro net te lang(dradig) is, maar juist voor een hoofdstuk/deeltje van het eigenlijke verhaal te beperkt lijkt, doordat het te informerend/introducerend verteld wordt.
  
        Betreft spelfouten… daar heb je absoluut niet veel fouten in gemaakt. Dus daar hoef je echt niet over in te zitten (; Natuurlijk zijn er kleine foutjes ingeslopen zoals deze:
  ~ Al deze dingen waren niet het gene wat me zo dwars zat, altijd sluimerde er een andere gedachten rond. - hetgene
  ~ Ik had torn al het gevoel als of er iets belangrijks ging gebeuren. – toen
  ~ Na school gingen Ellen en ik nog even de stad in om wat te eten zoals we eigenlijk elke dinsdag deden aangezien we al om 1 uur uit waren. – één (cijfers van nul tot twintig horen zoiezo voluit geschreven te worden, evenals de tientallen tot honderd)
        Maar dat zijn natuurlijk niet de grootste of ergste fouten, die maak ik ook nog regelmatig (;
  
        Wat me wel is opgevallen is dat je zinsopbouw hier en daar niet helemaal correct loopt en dat je ook nog weleens woorden herhaalt. Dat laatste raad ik iedereen altijd af, aangezien herhalingen heel erg storend kunnen zijn.
  
  ‘Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders zou moeten zijn, dat ik me niet zo doodnormaal zou moeten voelen. Toch voelde ik me altijd heel normaal, ik was een leuke zestienjarige, niet meer en niet minder.’
  
  In bovenstaand stukje vind je twee keer het woord ‘zou’ terug, in één zin. Daarbij val je in herhaling met ‘doodnormaal’ en ‘normaal en gebruik je zelfs het werkwoord ‘voelen’ drie keer.
  Je doet veel te hard je best om het uit te leggen, waardoor het wat opgedrongen lijkt. Daarbij doe je er beter aan om het laatste stukje ‘ik was een leuke zestienjarige, niet meer en niet minder’ als een nieuwe zin te laten beginnen.
  
        Zelf zou ik het bijvoorbeeld eerder zo neerzetten:
  Ik heb altijd al het idee gehad dat ik anders behoorde te zijn, maar toch voelde ik me doodnormaal. Ik was een leuke zestienjarige; niet meer en niet minder. Ik was niet bepaald populair, maar had toch genoeg vrienden en werd nooit gepest.
  
  De laatste zin heb ik het woord ‘echt’ in ‘bepaald’ veranderd en heb ‘ik’ verwijderd en het woordje ‘toch’ achter ‘had' geplaatst.
  Ik haal hier ook meteen het zinnetje aan wat ik haast altijd gebruik: minder is meer.
  Nu, maak niet de misopvatting dat je dus zoveel mogelijk informatie moet vertellen in zo min mogelijk zinnen, maar dat je echt enkel de informatie geeft die van belang is, hetgeen wat er werkelijk toe doet voor de lezer.
  
        In volgende zin gebruik je opnieuw een herhaling, mede omdat je opnieuw je best wilt doen om het zo goed mogelijk uit te leggen.
  Het begon allemaal zoals elke dag, toen ik wakker werd voelde het ook gewoon als een normale dag.
  
        Het is echt tof om te lezen dat je zo hard je best doet om het zo goed mogelijk uitgelegd te krijgen van wat je bedoeld, maar je moet ook onthouden dat de lezer zelf verstand heeft en dat je op deze manier je lezer wat behandeld als een kind. In bovenstaande zin vertel je tot twee keer toe dat het een dag als geen ander is en dat is een storende herhaling. Het achterste gedeelte van de zin kan je gewoon weglaten.
  
        Hier en daar ben je ook wat komma’s vergeten te plaatsen. Achter de stukjes die ik paars heb gemaakt, moet dus een komma komen (;
  ~ Tja daar kwam je eigenlijk gelijk al aan bij het hekel punt van mijn leven.
  ~ Ach eer dat ik dat ik wilde veranderen was het al te laat, ze vonden me al raar en wie kan ze het kwalijk nemen. - Het stukje dat ik in deze zin rood heb gemaakt, is eveneens fout. Je vertelt je verhaal in de verleden tijd, en hier ga je over naar de tegenwoordige tijd. Daarbij is de zin ook verkeerd doordat je het woordje ‘het’ verkeerd geplaatst hebt.
  Ach, eer ik dat wilde veranderen, was het al te laat. Ze vonden me al raar en wie kon het ze kwalijk nemen?
  ~ Maar terwijl ik dat zei botste ik met volle kracht tegen iemand op. – tussen twee werkwoorden komt er een komma.
  ~ Snel hakkelde ik een excuus terwijl ik de jongen die het slachtoffer was geworden van mijn onhandigheid aankeek. – Voor een voegwoord wordt veelal een komma geplaatst, hetzij met enkele uitzonderingen. In deze zin komt er voor ‘terwijl’ een komma, aangezien je twee persoonsvormen in één zin zet.
  Dan komt daarbij nog een komma tussen ‘onhandigheid’ en ‘aankeek’ om de zin begrijpelijk te houden.
  Snel hakkelde ik een excuus, terwijl ik de jongen die het slachtoffer was geworden van mijn onhandigheid, aankeek.
  
        ~ Zo vloog ook de schooldag voorbij en weer gebeurde er niks raar, hoewel ik al wel een onderbuikgevoel aan het ontwikkelen was.
        bovenstaande zin is niet fout, maar persoonlijk zou ik eerder ‘een’ veranderen in ‘zo’n’ aangezien je verwijst naar dat welbekende onderbuikgevoel. Door er ‘zo’n onderbuikgevoel’ van te maken, spreek je de lezer meteen aan.
  ‘al wel’ moet trouwens ook nog aan elkaar geschreven worden, al zou ik die veranderen in ‘toch’ (;
  Zo vloog ook de schooldag voorbij en weer gebeurde er niks raar, hoewel ik toch zo’n onderbuikgevoel aan het ontwikkelen was.
  
        Met gesproken zinnen plaats je eveneens een komma, aangezien er een citaatonderbreker achter komt.
  ~ "Peyton, ik heb honger loopt nou is door, dan kunnen we wat halen bij die friettent daar" zeurde Ellen zoals altijd. – de gesproken zin zou ik daarbij ook in twee splitsen, om het kommagebruik te beperken.
  "Peyton, ik heb honger. Loop nou eens door, dan kunnen we wat halen bij die friettent daar," zeurde Ellen zoals altijd.
  ~ "Peyton" murmelde het meisje die naast de jongen stond die ik nog steeds aanzat te staren. – onthoudt ook dat het ‘dat meisje’ is en niet ‘die meisje’. Dus ‘die’ moet ‘dat’ worden.
  "Peyton," murmelde het meisje dat naast de jongen stond die ik nog steeds aanzat te staren.
  
  Bovenstaande lijkt ontzettend veel, maar geloof me, het valt echt goed mee (;
  Kort samengevat is het namelijk simpelweg dit: Vermijdt herhalingen en onthoudt dat minder juist meer is. Let ook op je kommagebruik en dan gaat dat gewoon helemaal goedkomen (;
  De kleine spelfoutjes kan iedereen overkomen en het is dan ook absoluut geen schande. In m’n eigen teksten heb ik al erger meegekregen van mensen die het nalazen. Dat zijn gewoon echt van die stommigheden die iedereen kan overkomen :’D
  
  Je hebt namelijk verder echt wel een ontzettend fijne schrijfstijl dat erg vlot doorleest, vooral dus wanneer je die herhalingen weghaalt (;
  Als lezer merk je ook echt dat je je best doet om het verhaal te vertellen en je weet de gedachten van de ik-persoon (Peyton) overtuigend en geloofwaardig neer te zetten, iets waar ik nog de meeste waarde aan hecht in een verhaal. Je weet m'n aandacht vast te houden en het maakt me echt wel nieuwsgierig. Dus ik ben zeer benieuwd naar het vervolg (:

  1 decennium geleden