Bevrijding - 236

“Ja, terug thuis”, knikte ik. Ik glimlachte, hij geloofde me.
“Hoe oud is Yle nu?”
“Terwijl ik weg was is ze zestien geworden, maar Keylina heeft haar en Katara verboden dat te vieren, ze zouden het als een bedreiging kunnen zien.”
“En die Keylina is prinses Azulena? Die vuurnatieprinses?”
“Ja. Als ik terug ben laat ze zich kronen tot vuurvrouw. Jij bent trouwens ook uitgenodigd.”
“Ik?”
“Keylina wil Yue, Yle en Diana er perse bij, en aangezien dat je familie is…”
“Oh. Ik weet het niet, moet dat echt? Ik bedoel, om meteen weer te vertrekken.”
“Ik weet het, dat zal voor iedereen zo zijn, maar zeker Yue moet echt komen. Kwestie van heersers en zo.”
“Oh, nou, ja, dan kom ik wel, denk ik.” Ik knikte. “Zeg, euh, heb je iets te eten? Ik barst van de honger. We kregen niet bepaald veel daar. En water zou ook welkom zijn.”
“Natuurlijk”, zei ik met een glimlach. “Kom maar mee.” Ik opende de deur en ging Sokka voor naar het dek, waar intussen een grote tafel met eten en drinken voor alle watermeesters stond. Gejuich barstte los toen we verschenen. Ik grijnsde, dit was goed.

We meerden aan bij de waterstam en meteen stond een hele groep soldaten klaar om ons te ontvangen.
“Prinses Lizzie van de vuurnatie, officieel gezant en zuster van kroonprinses Azulena, die weldra gekroond zal worden tot vuurvrouw.” Samen met meester Tsubasa en nog een wachter liep ik waardig het schip af. De anderen zouden nog een tijdje wachten, al stonden velen te trappelen van ongeduld. Ik ging rechtstreeks naar het paleis, waar de admiraal hoogstwaarschijnlijk zou zijn. Iedereen ging voor me opzij, zowel soldaten als mensen van de waterstam. Onopvallend keek ik om me heen. De stam was er veel erger aan toe dan voor ik vertrok, zoveel was duidelijk.
Bij het paleis werd ik opnieuw aangekondigd, en ik stapte binnen. Tot mijn verbazing zag ik Yle, Diana, Katara en Thomatio op de grond liggen, handen op hun rug gebonden.
“Lizzie!”, Diana probeerde recht te komen. Meteen werd ze hardhandig weer tegen de grond geduwd.