20. Hope she didn't poison our food -_-...

“Waah, ik ben moe,” geeuwde Eunhyuk als ze uit de lift stapten en naar hun appartement wandelden.
Kyuhyun keek wat nerveus om zich heen. Hij had geen berichtje meer ontvangen van Seven om te bevestigen dat ze klaar was. Misschien had ze daar geen geld voor, viel het hem te binnen. Het was hem al vaak genoeg opgevallen dat geld een grote rol speelde in het leven van het meisje. In ieder geval hoopte hij dat ze op tijd had kunnen wegkomen.
“Ik heb honger,” wreef Kangin over zijn buik. Hopelijk had ze dat niet vergeten, alhoewel dat een minder grote ramp zou zijn dan nog in het appartement te zitten. Af en toe maakte onze appartement schoonmaakster wel eens wat snacks klaar na een lange dag als deze.
Het was wel een leuk idee om Seven wijs te maken dat ze elke dag iets voor ons moest klaarmaken, bedacht Kyuhyun met een valse grijns. Als ze tenminste kon koken, maar dan nog zou het grappig zijn om te zien hoe de stress haar gek maakte. Hij stelde zich voor hoe ze hyper van de stress van tijdgebrek in het appartement had zitten rondlopen met haar handen in het haar.
Maar dat was zo’n typisch dramabeeld, voor een typisch Koreaans meisje. Hij was er al achter gekomen dat Seven dat absoluut niet was. Ze was heel anders, maar leuk anders. Hij wist nooit hoe ze zou reageren, wat ze ging antwoorden. Ze was met andere woorden spannend, voor hem.
Leeteuk toverde de sleutel van het appartement tevoorschijn en klakte zo de deur open. Met een grijns op zijn gezicht, dacht Kyuhyun terug aan gisteren toen Seven zo hard aan het slot had zitten wrikken. Ze had hier waarschijnlijk ook al zo staan rukken aan de deur.
“Hmmm,” snoof Leeteuk diep de lucht van het appartement op. “Het ruikt hier lekker én proper. Benieuwd wat unnie gemaakt heeft.” Natuurlijk had hij geen flauw idee dat ‘unnie’ momenteel op een welverdiende vakantie was vertrokken en het vreemde meisje dat hij op een vreemde manier erg aantrekkelijk had gevonden, dit alles voor hun had voorbereid.
“Is ze er niet meer?” vroeg Sungmin beteuterd. Hij hield ervan om haar overvloedig te bedanken en haar diensten terug te betalen met een kop thee, bereid door hem.
“Nee,” schudde Leeteuk zijn hoofd.
Oef, zuchtte Kyuhyun opgelucht in zijn hoofd, ze was er dus niet, als ze zich niet had verstopt. Hij greep voor de duizendste keer naar zijn gsm en typte ietwat gestresseerd: Waar ben je?
Amper een halve minuut later kreeg hij een Engelse – hij had al die tijd in het Engels moeten communiceren, wat voor hem het moeilijkste van het moeilijkste was – sms terug: In wasserij, waarom? Hij haalde weer opgelucht adem. Ze was ver van hier, gelukkig.
Niets, goed werk! stuurde hij haar een belonend sms’je. Hij wist dat ze waarschijnlijk verbaasd zou zijn, maar genoot stiekem van haar verwarring. Zoals verwacht kreeg hij geen sms’je terug. Ze wist niet precies wat te antwoorden, voorspelde hij.
“Omo! Cool, unnie heeft cupcakes gemaakt,” kirde Sungmin dolblij en pakte een goudbruin gebakje van de stapel. “Mhmmm!” liet hij zijn genoegen uiten.
Kyuhyun rook het nu ook en het rook goed. Nooit gedacht dat Seven kon koken, maar ja, van haar kon je het nooit goed weten…
“Dat zijn geen cupcakes,” snoof Siwon betweterig. “Cupcakes zijn versierd en kleiner. Dit zijn muffins.”
“Wat zit er in?” vroeg Leeteuk nieuwsgierig terwijl hij zijn eigen gebakje bekeek. Hij was verbaasd, normaal maakte unnie nooit zulke dingen en hield ze het vrij sober. Hij was wel tevreden met het buitenlandse eten. Het rook verrukkelijk.
“Bananen,” kreunde Eunhyuk vol van genoegen. “Oh, die mag ze van mij elke dag wel maken, hoor!” Hij grabbelde er stiekem nog één mee. Hij had er in het begin vierentwintig muffins geteld, dus niemand zou klagen over zijn tweede, verdwenen muffin.
Ryeowook scheurde een stukje van zijn muffin af en stak het voorzichtig in zijn mond. Hij voelde hoe de suiker zich over zijn mond verspreidde en was het meteen eens met zijn andere bandleden. Dit was echt lekker, zelfs hij zei het. Hij maakte meestal het eten voor de andere bandleden, maar met unnie haar muffins was hij deze avond wel zoet.
“We moeten echt vragen of ze nog eens muffins wilt maken,” besloot Shindong na zijn tweede muffin en hij zijn lippen aflikte.
“Heeft iemand er misschien nog eentje over die dat van hem niet meer wilt hebben?” vroeg Donghae vruchteloos rond.

[NEXT TIME ON: ‘I BECAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Zou ik gaan rondvragen bij wie ik mijn kleren mocht laten drogen, in ruil voor geld?
“Oh, Seven-ah!” riep ik iemand achter me mijn naam.
“Seo Seung,” klonk het zeurderig van haar rechterzijde, waar ik een ander, iets ouder meisje onderschepte.
“Seven-ah,” glimlachte het barmeisje van mijn restaurant, Seo Seung, “druk bezig?”
“Ik zoek een plek om deze te kunnen drogen.”
“Je kunt het bij mij laten drogen, maar wil je dan…”
“Zeker dat dat zo’n goed idee is?”
“Dit staat me niet aan…”
“Dat had je dan vanaf het begin maar moeten zeggen.”