025||

even ter verduidelijking;
Ik heb zwaar respect voor mensen met kanker, ik wil het niet belachelijk maken, verre van dat.
Mij beide oma's zijn overleden aan borstkanker, een van mijn beste vriendinnen heeft huidkanker dat niet te genezen valt. En gelukkig kan ik ook zeggen dat een vriend van mij onlangs darmkanker heeft overwonnen.
Ik vind het ook verschrikkelijk dat mensen niet alleen met kanker schelden maar het zien als een normaal woord.
Tuurlijk ik geef heel eerlijk toe ik scheld er heel soms mee, na mijn eerste scooterongeluk was ook mijn reactie k*nker, maar mensen die dingen zeggen als; dat was k*nkerlauw of iets dergelijks daar heb ik echt een hekel aan...
Voor alle lezers;
Denk na voordat je iets zegt.

Ik schrijf dit er nu boven om de volgende reden.
Ik zat dit hoofdstuk in de metro te schrijven, een paar stoelen verderop zaten twee jongens van een jaar of 17/18 tegenovermij zat een vrouw van rond de 40. Derest van de coupe was leeg.
De jongens zaten maar kanker dit kanker dat, er kwam echt geen normaalwoord uit.
Na 10 minuten had ik het zo gehad dat ik ben opgestaan en er wat van heb gezegd, terwijl ik opstond begon de vrouw tegenover mij te huilen. Toen ik er wat van zei kreeg ik een grote mond er werd ik bedreigd.
Want ik moest mijn grote kankerbek houden, en ik wist niet tegen wie ik het wel niet had en ik was een kankerhoer en ze zouden me wel weten te vinden en dan had ik een kankergroot probleem. Nou ben ik heel simpel ik heb eerst een paar seconde bijna in mijn broek staan te zeiken van het lachen nadat ik heel rustig heb gezegd: ik weet prima tegen wie ik het heb, maar weten jullie dat zelf ook wel? Ik wil jullie ook best mijn adres geven zodat je geen moeite hoeft te doen met zoeken, of we spreken een tijd en een plaats af ook prima voor mij,maar voordat je in het vervolg kanker zegt als een normaal woord moet je heel goed nadenken wat voor impact die 6 kleine lettertjes kunnen hebben op een mensen leven.
Daarna ben ik rustig weer gaan zitten en stapte de jongens uit, de vrouw tegenover mij keek me dankbaar aan en zei: ik wil je heel erg bedanken voor wat je net deed, ik ben vorrige maand mijn man verloren aannkanker, en het doet mij goed om te horen dat er toch nog mensen zijn die er zo over denken als jij. Dankjewel.

Dit betekende zoveel voor mij dat ik ook tranen in mijn ogen had, en ik hoop dat dit mensen aan het denken zet( ik raad niet aan om tegen iedereen een grote bek te geven, want het kan ook gigantisch misgaan)