009 | Charlotte Emelie Jenner

009 | Charlotte Emelie Jenner
”Voel je je al wat beter?” Vragend kijkt Demi me aan terwijl ze langs me op het bed komt zitten en me een warme, dampende kop thee aangeeft. Twijfelend haal ik mijn schouders op. Inmiddels waren we al twee dagen voorbij en had ik nog steeds niks van Harry gehoord. Ik had nog getwijfeld of ik hem moest bellen, maar toen ik tot de conclusie kwam dat ik niks te zeggen had, had ik mijn mobiel weer naar de andere richting van mijn kamer gegooid. Iets wat maakte dat er nu zo ongeveer meer dan honderden barsten in zaten. Waarschijnlijk was het scherm niet eens meer leesbaar. Normaal ging ik in de ninja houding als er iemand aan m’n mobiel zat. Maar afgelopen dagen kon me dat echt helemaal niks meer schelen. Alles kon me gestolen worden. Behalve Harry. “Misschien moet je ‘m toch maar bellen?” Stelde Demi voor terwijl ze mijn haren uit de knoop haalde. Gelijk schudde ik mijn hoofd van niet. “Nee.” Bracht ik resoluut uit. “Waarom niet?” Ging Demi tegen me in. “Omdat..” Begon ik. “Omdat ik hem toch niks te zeggen heb. Op dat ik hem mis na dan.” Mompelde ik twijfelend. “Misschien is dat genoeg voor hem?” Probeerde Demi nog. Maar weer schudde ik mijn hoofd. “Hoe bedoel je eigenwijs?” Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen mij. Normaal was ik tegen haar in gegaan en had ik haar verteld dat ik helemaal niet eigenwijs was. Maar op dit moment had ik daar helemaal geen kracht voor. Totaal ging zin in ook. “Oké ik geef het op. Plus ik heb nog een andere afspraak.” Demi dronk haar laatste slok thee op waarna ze opstond en haar jas weer aantrok. “Bel me als er iets is en als je iets van Harry hebt gehoord. Of als je zo verstandig bent om ‘m eindelijk te bellen. Oké?” Drong ze aan waarna ze me een knuffel gaf. “Waar ga je eigenlijk heen?” Vroeg ik haar, puur uit nieuwsgierigheid. “Ehm..” Begon ze. Ze zuchtte even, sloeg haar ogen neer en keek me toen weer aan. “Ik ga naar de repetitie van de jongens..” Twijfelend keek ze me aan. Alsof ik zo weer in huilen uit zou barsten. Eerlijk gezegd vocht ik heel hard tegen de tranen die elk moment weer uit mijn ooghoeken konden rollen, maar daar hoefde ze niks van te weten. “Ik ben weg!” Gilde ze waarna ze de voordeur achter haar sloot. Ik zuchtte diep. Alweer alleen. Ik deed nog een poging om mijn tranen weg te knipperen. Maar die poging leek te mislukken want de eerste tranen druppelde al weer uit mijn ooghoeken. ‘Waarom ik?’ Schoot er steeds door mijn hoofd. Alsof er een achtbaan in zat, en dat het enigste karretje was en steeds maar rond bleef gaan. Vreselijk. Ik trok mijn benen op en liet mijn hoofd in mijn handen op mijn knieën rusten. Na een aantal secondes schrok ik op van mijn ringtoon die uit mijn kamer klonk. M’n iPhone deed het dus nog. Langzaam stond ik op om ook weer langzaam naar mijn slaapkamer te lopen. Toen ik mijn iPhone eindelijk had gevonden en het scherm ontgrendeld kreek, wat niet al te makkelijk was met gebroken glas nam ik op. “Hallo?” Vroeg ik twijfelend. “Charlotte? Eindelijk!” Klonk een vrolijke Niall. “Kon je je mobiel weer eens niet vinden? Jeetje wat duurde het lang voor dat je op nam. Dacht even dat er iets ergs was gebeurt. Maar wij vroegen ons dus af waar je bleef. We wachten namelijk op je.” Vertelde Niall me. “Waarom wachtten jullie op me dan?” Mijn stem klonk onbegrijpend. “Ja! We zouden allemaal ons vriendinnetje mee nemen naar de laatste repetitie voordat onze tour begon.” Klonk Niall weer vrolijk. “Ehm Niall.. Harry en ik hebben ruzie gehad. En ik denk niet dat ik zijn vriendinnetje nog ben.” Mompelde ik twijfelend. Even was het stil aan de andere kant van de lijn. “Niall, met wie bel je?” Klonk de stem van Harry vlak bij Niall’s mobieltje. “Met Char.” Stamelde Niall tegen Harry. “Mét Charlotte?” Vroeg Harry ongeloofwaardig. Hoe hij mijn naam uit sprak, alsof het iets vies was. “Charlotte, ik denk dat het beter is als ik op hang. Ik bel je straks nog wel.” Vertelde Niall me door de telefoon. “Nee hoeft niet Niall. Laat maar.” Vlug drukte ik op stoppen, Niall amper de kans gevend om nog iets te zeggen. Ik liet mezelf op bed vallen, trok mijn benen weer op en sloeg mijn armen om mijn knieën heen waarna er weer verschillende tranen uit mijn ooghoeken ontsnapten. Wanneer hield het nou eens op?