Dead Man Walking ~ Part 0

5 weken geleden.....

Ik open rustig mijn ogen als de zon erin schijnt,
Ik rek mijzelf uit waarna ik mijn bril pak en hem opzet,
Het was aardig stil voor een doordeweekse dag.
Ik stap uit mijn bed waarna ik wat kleding aantrek,
Als ik mijn kleding aan heb stap ik naar het raam,
Rustig observeer ik de omgeving en kijk even verbaasd,
Mensen rende rond in schok en sommige beten zelfs in andere mensen.
Ik kijk even om mij heen waarna ik naar beneden ren,
Ik wist niet wat er aan de hand was, maar iets klopte niet.
Ik ren naar buiten waarna ik naar de mensen kijk die gillend voorbij rennen,
Ik schrik op als ik bloed op zie spatten in mijn ooghoek,
Ik kijk naar de buurvrouw die haar tanden zet ik haar eigen man,
Ik ren naar binnen waarna ik een mes uit de keukenla pak,
Ik moest mijzelf beschermen tegen deze `monsters`,
Ik pak een rugzak uit de kast waarna ik hem vul met allemaal blikken en een blikkenopener,
Voedsel voor een week of twee...
Ik stop voor de rest alles wat bruikbaar is in de tas waarna ik hem op mijn rug doe.
Ik wil net naar buiten rennen, maar voor ik het weet staat de buurvrouw in de opening,
Ik kijk even om mij heen maar het enige wat ik kan gebruiken is het mes in mijn handen,
De buurvrouw rent op mij af en wilt uithalen,
Ik sluit mijn ogen terwijl ik het mes naar voren steek,
Voor ik het wist hoorde ik geweerschoten en voelde ik bloed over mij heen spatten.
Ik open voorzichtig mijn ogen waarna ik naar een man rond de 25 staar,
"Schiet op, we moeten hier weg en NU!"
Ik bedenk mijzelf geen enkel moment en ren achter de man aan,
Voor ik het wist werd ik in een truck geduwd en stapte hij achter het stuur,
De man gaf vol gas waarna hij door de menigte heen reed,
Of het nauw menselijk of onmenselijk was,
Het kon hem weinig schelen.
Ik sluit mijn ogen terwijl ik voel hoe de man over de mensen heen rijdt,
Bij elke hobbel wist ik dat het iemand was die in de straat woonde...
Toen ik merkte dat er geen hobbels meer waren deed ik pas mijn ogen open,
Als ik al het bloed op het voorraam zie, voel ik hoe mijn maag zich omdraait,
Voor ik het wist, voelde ik hoe ik kotsmisselijk werd.
De man deed het raampje aan mijn kant naar beneden waarna ik eruit hing,
Ik voelde hoe mijn eten van gisteravond naar boven kwam, en er uit kwam zetten.
Ik ging over mijn nek, van de geur van het bloed en van het zien ervan.
De man lacht even waarna die vol gas over de weg gaat,
Als ik weer redelijk tot mijzelf ben gekomen kijk ik de man even aan,
De enige vraag die door mijn hoofd ging was waarom die mij had gered...
Waarom zo'n sul als mij, iemand die niet eens een vlieg pijn durft te doen...
Ik zucht even waarna ik naar de lucht kijk,
Alles was nog zo vredig gister, en nu opeens...
Nu is het opeens een ware hel geworden...