Éen jaar.
''Nico was de man die tegen mij zei dat ik binnen de lijntjes moest kleuren - ik was zes en ik wist niet beter, dus met mijn tong tussen mijn lippen, probeerde ik zo goed mogelijk te doen wat hij me vroeg. Maar vervolgens werd hij wel de man waarvan niemand wist wat híj tekende: of je nou de kerstkaart op zijn kop hield of niet, en uit zijn handschrift werd je ook niet veel wijzer. Het was iets waarvan ik zijn creativiteit altijd maar de schuld gaf, ik wist dat als je creatief was, je niet perse hoefde te weten wat het was. En de dingen die hij tekende of schilderde waren soms nog zo lelijk niet.
Mama zei dat hij haar in de steek gelaten heeft. Ze heeft geen traan om hem gelaten, maar was wel erg verdrietig. Ik zag het aan hoe ze deed, ze vond het heel moeilijk om de monuta te moeten bellen, ze vond het moeilijk om zijn begrafenis in haar eentje te moeten regelen. Ieder ander familielid wist alles ''zogenaamd'' beter, waren chagrijnig dat hij geen geld had, en dus geen begrafenis verzekering. Maar even eerlijk, met wélk geld had hij dat moeten dóén dan? Nico was arm, en het geld wat hij had, daar deed hij mee wat hij moest doen. Hij had geen verslavingen, betaalde zijn huur en rekeningen netjes, en met wat hij overhad daar kocht hij eten en medicijnen van. Misschien is dat uiteindelijk ook wel wat zijn dood werd: medicatie en ondervoeding.
Als mama en ik ergens van terug kwamen, stond er altijd wel iets van hem op de voicemail. De boodschappen die hij nodig had sprak hij maar vast in, zodat éen van ons de volgende dag boodschappen voor hem konden doen, dat hij naar de tuin geweest was die broer en zus samen deelden, of hij vroeg naar hoe het met ons was. Hij zeurde steevast het eerste halfuur - dan vertelde hij dat het slecht met hem ging, dat hij weer hoofdpijn had, maar als er iets met mij was, dan was hij meer bezorgd om mij, dan om zichzelf. En zo'n man was het ook. Een super aardige, lieve man, die alles deed voor een ander. Of ik nog geld nodig had, terwijl hij zelf niets had, zul je mijn tante dat zien doen, nee. Nico was een zeurpiet in de winter, maar hij veranderde altijd drastisch in de zomer.
Zomer's, met veertig graden, stond hij s' middags in de gloeihete zon zijn tuin te onderhouden. Hij wiedde, pootte nieuwe stekjes, of plukte de kroppen sla om ze op te kunnen eten. Hij haalde voldoening uit die tuin. En niet alleen uit die, hij bezat er twee, en hielp ook mee op de tuin van Tolsteeg, zijn laatste woning. Hij was niet te doen in de winter, maar ook dan wist hij zich te vermaken. Hij schilderde, tekende, keek naar het schaatsen en wielrennen, en toen we zijn huis moesten opruimen na zijn dood - kwam ik erachter dat hij een verhaal schreef over zijn zus.
Mijn familie liep altijd te piepen dat hij geld wilde lenen, en of hij dat wel terug zou brengen dan. Mijn moeder, die de enige was in Utrecht, die op hem kon letten, ergerde zich óók aan die vragen, hij was arm, maar hij was absoluut geen dief, en stuurde het geld altijd netjes terug. En ik kon daar zo boos om worden. Het was wél mooi de man die ík mijn hele leven kende, maar ik kon ook boos op hem worden, of ik nog even boodschappen wilde doen als ik uit school kwam. Maar het is vooral het verdriet wat ik voel, als ik voor zijn graf sta. De dingen die hij nooit meer persoonlijk zal zien, weten, of horen. Dat ik stage liep bij de KLM, dat mama zijn tuin heeft overgenomen, dat wíj nog altijd de enige die er voor hem zijn. Dat ik zijn creativiteit heb. Of, bijvoorbeeld, dat hij veel meer mensen om zich heen had dan hij dacht, omdat hij al die mensen op een angstig veilige afstand hield, betekende niet dat ze er niet waren.
Als ik verhalen hoor over ''vroeger'', van mijn tantes, dan denk ik, maar dat is toch precies zoals mijn oom was, is? Mijn opa, was altijd heel vrolijk in de zomer, dan liep hij een beetje te klooien met zijn schapen, regelde hij de zaken op de tuin, ging hij naar zijn werk tot de volgende zomer, maar toen hij met pensioen ging, werd hij ook zoals Nico was. Opa was ook niet te doen. En opa liet oma ook in de steek.
Maar het voelt niet alsof Nico ons in de steek gelaten heeft. Het voelt alsof hij nu rust heeft, en het is heel raar te beseffen dat we al één jaar geen voicemai bericht hebben ontvangen met het standaard boodschappen lijstje van perziken, een blik erwten soep en paracetemol. Maar hij heeft ook nooit meer hoofdpijn, maagpijn, nierklachten of zuurstof te kort.''
Er zijn nog geen reacties.