Loveer

Gastenboek (387)

• MALFOYHEAD

  Ok (:

  1 decennium geleden
• MALFOYHEAD

  Korte uitleg:
  
  Abbygail heeft geen moeder, want die is gestorven bij Abbygail's geboorte.
  Abbygail word opgevoed door haar vader, maar hij overlijdt als Abbygail 16 is. Ze word in een tehuis geplaatst en na een tijdje opnieuw geadopteerd.

  1 decennium geleden
• Dreambelievr

  Ach wat zal ik zeggen? Het is een gave...Nee echt gewoon zoals ik al zei een situatie visualiseren en me dan steeds afvragen wat mijn personages zouden denken en voelen, wat zien ze, hoe reageren ze en waarom reageren ze zo. Je moet jezelf inleven in ieder personage terwijl je schrijft ook al schrijf je uit het P.O.V. van iemand heel anders. Dat is denk ik het belangrijkste. Je begint dus met een situatie en dan laat je je personages steeds op elkaar reageren.

  1 decennium geleden
• Dreambelievr

  Nee, veel te weinig tijd veel te veel gedachten en veel te weinig uitlaatkleppen. Oké, ik had een voorbeeld beloofd. Visualiseer. Bella heeft net te horen gekregen an Carlisle dat Berend dood is en ze is helemaal over haar toeren weggelopen. Edward-die vond dat Carlisle voor dat gesprek met Bella alleen moest zijn-komt haar tegen terwijl ze op een rots uit zit te huilen. Heb je het? Mooi.
  
  "Bella?" Vroeg ik toen ik de bloedmooie huilende bosnimf herkende.
  Bella keek op en ergens verwachte ik tranen te zien glinsteren. Maar ik was niet echt verbaasd toen haar ogen nog net zo droog waren als eerst, alleen aan haar diep ongelukkige uitdrukking was te zien dat ze gehuild had. Ze toverde met moeite een lach op haar gezicht. Ze hoefde zich niet groot te houden. Waarom deed ze dat dan?
  "Hoi Edward. Sorry het is gewoon...Berend...Hij...Hij is dood." Ze deed echt moeite om niet weer te gaan huilen. Nog geen halve seconde later stond ik naast haar. Ik wilde haar omhelzen maar ik wist dat dat niet gepast zou zijn. In plaats daarvan plaatste ik mijn hand op haar schouder en kneep er bemoedigend in.
  "Ik vind het zo erg voor je." Plots verstijfde ze.
  "Je wist het?" Vroeg ze stomverbaasd. Ik knikte.
  "Ik vond dat je vader het je moest vertellen." Verklaarde ik.
  "O, juist ja...Hoe lang wist je het al?" Vroeg ze. Ze klonk een beetje geïrriteerd.
  "Niet lang nadat we wakker werden hoezo?" Ze veerde recht.
  "Dus je wist al uren dat mijn verloofde, de man van wie ik zielsveel hield en de vader van mijn kind dood was en je dacht er niet eens aan om me ook maar op dat nieuws voor te bereiden?" Ik snapte haar niet helemaal. Wat was er aan de hand. Ik probeerde een antwoord te bedenken maar voor ik mijn mond weer opendeed hief ze haar handen in de lucht om me het zwijgen op te leggen.
  "Weet je wat, laat ook maar. Ik wil het niet eens meer weten. Ik ga jagen." En met die woorden verdween ze mij verward achterlatend. Was ik haar nu kwijt?
  Ze bedoeld het niet zo. Hoorde ik Carlisle achter me denken.
  "Hoe dan wel?"Vroeg ik wanhopig.
  Ik ken haar, ze voelt zich schuldig over dit alles en daarbij zijn de emoties van nieuwelingen over het algemeen nogal wisselvallig. Ze is niet boos op jouw maar op zichzelf. Vertrouw me maar.
  Ik hoopte dat hij gelijk had.
  
  Leuk? Ik hoop het.

  1 decennium geleden
• Dreambelievr

  Hum, gewetenloos...
  Maar ik bedoel ook niet onhandig als in 'alles laten vallen' maar meer jongens achtig onhandig. Ooit een jongen tegen gekomen die wist hoe hij met de subtiele en delicate gevoelens van een meisje om moet gaan? Het lijkt me ook wel leuk als hij zo nu en dan iets zegt om haar 'subtiel' duidelijk te maken wat hij voor haar voelt en ze dat helemaal fout opneemt. Ze is dan ook nog in de rouw. Of haar probeert te wijzen op de positieve kanten van het vamp zijn en dat het er per ongeluk helemaal verkeerd uitkomt. Even een voorbeeldje?

  1 decennium geleden