Umbra

Gastenboek (1556)

• Croyance

  Ik zal maar niet meteen onbeleefd zijn om naar je problemen te vragen he, al word ik er wel nieuwsschierig van
  Ach, jij zou niet de enige zijn die ik ken, die af en toe moordneigingen heeft. Zolang die neigingen niet naar mij gericht zijn vind ik het oke
  Je hebt wel een punt dat psychologen snel conclusies trekken, mijn zus heeft psychologie gestudeerd maar ze is gestopt omdat ze het te onpersoonlijk vond, uiteindelijk halen ze alle mensheid uit de wezens voor zich die ze zouden horen te helpen.
  Ik denk dat zo lang je realiteit en fantasie uit elkaar kunt houden het niet erg is om denkbeeldige vrienden te hebben of dagen lang met je hoofd in de wolken te zitten. Laten we zeggen dat ouders vaak erg overbezorgd zijn.
  Nee, ik bedoelde eigenlijk de mensen die gebaseerd zijn op mijn personages. Ik heb zo bijvoorbeeld ooit echt 3 jongens ontmoet die ik geniale mensen vond voor in mijn verhaal, ik had ze zo beschreven zoals ik ze die eerste keer had ontmoet, maar nu ik ze persoonlijk leer kennen zijn ze toch anders dan die eerste dag, en dus ook uiteindelijk zoals de personages zijn. Al moet ik wel zeggen dat de personages af en toe ook anders uitvallen dan ik eerst had geplant, maar dat tast het verhaal niet echt aan ofzo.
  Ow, dat lijkt me aan een kant wel leuk maar aan de andere kant niet. Ik zou het fijn vinden als mijn familie aandacht zou geven aan de dingen die ik leuk en interessant vind, maar anderzijds zou ik niet de dingen durven schrijven die ik nu schrijf als ik wist dat zij het ooit zouden lezen. Het is best dubbel.
  Is het verhaal die je uit wilt geven op internet? Want dan raad ik je aan die er zo snel mogelijk af haalt want zo gauw die online staat willen ze het niet uitgeven. Ik ben ook bezig een boek te schrijven naast Q.
  Ik gok dat het bij jou niet zo'n happy ending was toen je bij zo'n baas zou werken? Maar goed, dat je raar bent is alleen maar een goed teken. Je zou maar normaal zijn. O_o
  Haha het zou pas ongezond zijn als je niet geobsedeerd bent met je verhalen, dat hoort gewoon bij de schrijvers.
  Ow, die reeks over de zoon komt eigenlijk best profecioneel over, dat doet Virginia Andrews ook altijd. Eerst 3 boeken over die ene personage, dan het kind en als laatste de grootouder. Ik was vroeger echt dol op Virginia Andrews, dankzij haar ben ik begonnen met schrijven.
  Nou, die broer van jou klinkt niet echt leuk. Als ik je ouders was zou ik het geld maar goed verstoppen. Eigenlijk best erg om dat te moeten omdat je broer zo is. Aan een kant begrijp ik je ouders wel, maar jij bent je broer niet.
  Haha mooi, zo denk ik ook over facebook en twitter. Ik heb wel een facebook maar zit er eigenlijk nooit op.
  Ja, volgensmij maak ik ook gewoon heel veel onoplettendheidsfoutjes maar door de dyslextie zie ik die dan ook niet meteen wanneer ik het na lees. Maar ik ben wel blij dat je ziet dat het een beetje vooruit gaat. Dat betekend dat schrijven niet alleen goed is om mijn fantasie en creativiteit te uiten maar ook goed voor mijn taal is :p
  Ow, die dingen heb ik ook, ik heb bijvoorbeeld ook dat wanneer ik schrijf en iemand anders praat ik die gene naschijf
  Tja, zo denk ik er ook over, maar er zijn denk ik wel meer. Toch zijn er ook altijd mensen die pas dingen op een harde manier kunnen leren.
  Ik begrijp precies wat je bedoeld, ik heb ook een hond gehad die mijn beste vriendin was, en ik wil niet eens mee maken hoe het is om een grootouder te verliezen. Maar misschien is het juist gezond om eens te huilen. Het klinkt vast raar maar het kan heel erg opluchten. Dan is het of er een zware last van je schouders valt. Huilen hoort nu eenmaal bij het verwerken en als schilderen helpt gevoelens los te maken is het 2 in 1 klap.
  Ow dat is wel fijn, ik werk vaak maar ongeveer 1 uur aan een tekening, de dag erna kan ik er gerust een half uur aan werken en het is goed mogelijk dat ik na een jaar nog steeds af en toe dingen verbeter. Het klinkt vast heel vreemd maar mijn tekeningen raken nooit af.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ja dat klopt. Voor sommige is het gewoon makkelijker en prettiger dan voor andere.
  Hoezo een vervelende gewoonte? Het kan ook heel positief zijn. Een vriendin van me heeft ontdekt dat ik de 'tik' heb om de hoofdpersonage een speciale goed-maak-band te geven. Spychologen zouden meteen geloven dat ik een heel speciale band zou hebben met mijn vader, dat klopt denk ik wel, maar niet zoals ze denken. Mijn vader praat nooit en eigenlijk heb ik dus absoluut geen band met hem, we leven totaal langs elkaar heen en zelfs 2 jaar in mijn leven is hij niet aanwezig geweest.
  Ow, denkbeeldige vrienden heb ik ook, of mensen die ik na een paar keer ont;oeten helemaal geweldig vind en daarom maar een personage voor ze creer, uiteindelijk lijken ze toch niet helemaal te zijn zoals gedacht, maar het is gewoon leuk om te doen.
  Laat jij jou verhalen dan aan bekende lezen? Dat is dus echt iets wat ik niet zou kunnen
  Haha ja dan mag je zeggen dat je vreemd bent, maar in je achterhoofd zit denk ik ook wel het idee dat je een lange tijd van die man gehouden hebt waardoor het toch wel een beetje anders is.
  Hmm ja, ik denk inderdaad dat dat wel dubbel kan zijn, je steld het uitwat niet mee helpt om afscheid te nemen, maar anderzijds ben je toch wel weer een tijdje bij ze wat weer een fijn gevoel geeft.
  Wat versta je onder leiden? Ik denk dat je familie en vrienden ook wel begripvol mogen zijn als je eens iets meer in de wolken zit, iedereen heeft dat wel eens dus op dat gebied mogen ze het je niet echt kwalijk nemen. Van je ouders vind ik trouwens wel heel erg overdreven, ze mogen juist blij zijn dat je op Q zit in plaats van op enge datingsites of zo overdreven verslaaft bent aan facebook of twitter (nu zul je net zien dat je dat bent en ik je heel erg beledigt hebt )
  Oh, vind je het echt meevallen? Dat vind ik echt fijn om te horen :') bij 3 golden rings heb ik wel een co-writer die alles corrigeerd, maar bij mijn andere verhalen had ik echt heel veel moeite. Maar ik denk dat bijna iedereen die op Q komt en begint te schrijven vooruit gaat, het word ook gewoon verwacht op het forum wat stimuleerd, al is het niet altijd op de positiefste manier.
  Misschien zou je eens moeten proberen weer eens te schilderen.
  Ik teken zelf heel veel, nouja, sommige momenten meer als andere. Schildere doe ik bij periodes maar omdat ik het stukke moeilijker vind en ik er veel meer gedult mee moet hebben doe ik het toch wel minder, daar ben ik ook wel minder goed in.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ow, dat zal dan wel aan de persoon zelf liggen, ik schrijf eigenlijk nooit iets over mijn leven (behalve in de SA's) en ik merk aan mezelf wel dat ik soms uren dan denken aan een vervolg en zo vergeet ik vaak mijn eigen problemen. Ik denk trouwens wel dat iedere schrijfster wel iets van zichzelf in haar personage stopt, al is het maar een klein dingetje of juist de karaktereigenschap die je graag zou willen bezitten. Zo hou ik er wel van mijn vrouwelijke personages een iets wat pittiger karakter te geven, gewoon omdat ik dat bij mezelf mis.
  Maar op zich helpt het ook wel om dingen op te schrijven van jezelf, dan schirjf je het van je af.
  Haha geen idee eigenlijk, persoonlijk zou ik meteen mijn ontslag indienen als ik hem werkelijk zo zou haten. Maar volgensmij ligt het er nu heel erg aan of we het over hetzelfde hebben wat we ongeloofwaarig achte.
  100+ en een vervolg is inderdaad heel veel. Maar anderzijds lijkt me dat ook wel heel ineresant om te doen. Maar je moet echt niet denken dat je je leven vergooit omdat je schrijft, ik denk dat het juist heel goed is, beter dan de hele dag levenloos voor de buis te hangen, nu ben je tenminste bezig met je fantasie te uiten en maak je sociale contacten (nouja, op een iets wat andere manier dan naar buiten te gaan), daarbij is het ook heel goed voor je taal. Ik ben dyslectisch en mijn nederlands gaat er alleen maar mee vooruit.
  Dat heb je heel erg mooi verwoord. Het klopt denk ik ook wel dat artiesten de wereld door andere ogen bekijken en het op een artiestieke manier uiten is inderdaad hun manier het te delen met de buitenwereld. Teken of schilder jij ook?

  1 decennium geleden
• Croyance

  Ik geloof inderdaad wel dat schrijven terapeutisch werkt, het is toch wel iets persoonlijks en vaak rustgevend. Je vergeet alles om je heen en stapt in het leven van een ander.
  Hmm, misschien de schrijfstijl niet, maar ik vind het minder gedetaileerd, minder realistisch, geen mensen die zo echt zouden reageren, ik denk dat het wel beter klopt bij de rest.
  Ja ik ken het wel, al doe ik nooit geen vervolgen. Ik schrijf gewoon superlange verhalen met ge;ideld wel zo'n 100 hoofdstukken.
  Haha ja, artiesten hebben nu eenmaal een iets specialere karaktereigenschappen zullen we maar zeggen
  Ja dat is ook zo, maar zo geloof ik dat mensen nooit zijn uitgeleerd.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Haha ja klopt, het is toch wel weer iedere keer een compliment. Het is niet persee dat ik daarvoor schrijf want zoiets hoor je vooral voor jezelf te doen, maar ik ben wel zo eerlijk om toe te geven dat ik het fijn vind om te horen.
  Oke, nou ik probeerde eens een andere schrijfstijl uit bij 'i'll let you say you love me' dus ik denk wel dat het heel iets anders is dan de rest van de verhalen, maar ik zie dat ik bij ieder verhaal vooruit ga dus op zich is ieder verhaal wel een beetje anders. Ik moet natuurlijk nu nog steeds bij leren dus '3 golden rings' zal echt niet mijn beste blijven. Ik heb zo'n tik dat wanneer ik het schrijf ik helemaal trots ben op het verhaal maar wanneer het en tijdje af is ik er helemaal niet meer gelukkig me ben

  1 decennium geleden