Synthopia

Gastenboek (1861)

• Croyance

  Hier schijnt de zon al een paar dagen niet, maar dat wilt niet zeggen dat het niet gezond is om buiten te zijn.
  Ik weet het, ik heb gewoon even veel slaap nodig, maar die kans krijg ik niet. Ik heb vannacht amper kunnen slapen en mijn moeder roept me vanaf 6 uur al uit bed -.-
  Ja, ik weet dat jij me begrijpt, en ik heb het iemand anders ook gezegt die het ook wel lijkt te begrijpen, maar toch vind ik het af en toe lullig.
  Ik zou niets doen dat je niet wilt, dus niets tegen de klas zeggen als je dat niet wilt. Met je psycholoog.. Ik denk niet dat je het zult doen, maar ik denk dat je hem de waarheid gewoon moet zeggen dat je je niet prettig bij hem voeld en dat je geen pillen wilt slikken die je laten praten. Op zich vind ik het best gestoort dat er pillen bestaan die je dingen laten doen die je gewoonlijk niet zou doen. Sommige mensen zijn gewoon stiller als andere, dat is geen enge ziekte O_o
  Ik denk niet dat je het per se uit moet maken met Jordy omdat hij je niet altijd begrijpt, ooit komen er ook tijden dat jij hem niet altijd zult kunnen volgen. Niemand is perfect weet je en hij kan je gedachten niet lezen, vriendelijk zeggen wat je er van denkt leid niet tot een ruzie, en zo wel dan heb je gezegd hoe je je voeld en nadat het goed gemaakt is kan hij je daar in steunen. Dat je niet alles tegen een psychiater of psycholoog wilt zeggen begrijp ik heel goed, maar Jordy is veel meer dan dit en als je wilt dat hij je blijft steunen en begrijpen dan zul je hierbij wel moeten zeggen wat jij er van denkt en hoe je je er bij voeld, net zoals je dat bij mij hebt gedaan.
  Ook een zelfstandige vrouw is getrouwd en heeft kinderen, zelfstandig betekend niet eenzaamheid.

  1 decennium geleden
• Croyance

  Dank je, dat is heel erg lief gezegt. Ik zal ook gaan proberen dat te doen.
  Ik had van de week ook al even papier en potlood gepakt. Toen realiseerde ik me ook ineens dat het al bijna een half jaar geleden was dat ik voor het laatst getekend had. En ik heb ook al even met de hond gewandeld omdat ik er inderdaad even tussenuit moest.
  Maar het is niet zo zeer dat ik me verdrietig voel maar gewoon nergens de energie voor, ik ben echt moe. Naar mijn idee is dit gewoon de vermoeitheid van maande strijden.
  Ik vind het ook heel naar dat ik iedereen zo verwaarloos want dat verdienen ze niet, vooral jij in het speciaal niet, maar het kost me zoveel energie om te antwoorden, en als iemand vraagt hoe het gaat dan kan ik gewoon niet antwoorden want ik weet het gewoon echt niet.
  Nu we het er over hebben, hoe gaat het met jou?

  1 decennium geleden
• Croyance

  Hey, sorry dat ik er zo lang over doe om te reageren, ik ben echt helemaal op, emotioneel maar ook lichamelijk.

  1 decennium geleden
• Tactician

  Hier staan trouwens symptomen van paniekaanvallen en hier specifiek paniekstoornis.

  1 decennium geleden
• Tactician

  Natuurkunde Daar kunnen ze volgens mij wel wat coole leraren gebruiken, al is Stadermann in mijn boekje nog altijd het tofst.
  Zolang je dat niet constant doet. Het is best oké om aan de wereld te laten zien dat het klote met je gaat. Dat is geen zwakte of zo, het is juist sterk. En het wordt misschien heel snel wel heel erg gemakkelijk om gewoon maar te doen alsof alles oké is. We zijn nog verder van huis wanneer dat masker breekt, en believe me I know.
  Smeur ken ik wel ja. Derdejaarscoördinator toch? Nou, dan druis ik daar lekker tegenin en raad je Lentis af. Echt. De studentenpsycholoog waarbij ik eerst zat, raadde me Lentis af toen hij me door moest verwijzen, en Urs was weggegaan bij Lentis. Ikzelf heb geen goede persoonlijke ervaringen met Lentis (behalve een groepscursus, maar daar was het enige profijt praten met mensen met eenzelfde problemen). Zo'n grote organisatie werkt voor sommige mensen gewoon niet. In ieder geval werkt je huidige psych niet, dus zeg sowieso dat je bij hem wil stoppen. Of je dan bij Lentis blijft, is je eigen keus, maar ik zou toch aanraden om aan te geven dat je het bij een zelfstandige psycholoog wil proberen. Het geeft een wat persoonlijker gevoel vind ik zelf, en misschien is dat gewoon wat je zoekt. En die twee kunnen inderdaad beter aan jou vragen wat je wil. Uiteindelijk ben jij degene die jezelf het beste kent, al lijkt een goede psycholoog je beter te kennen, maar hij vertelt je uiteindelijk alleen maar wat jij zelf aan hem hebt verteld.
  Ik denk natuurlijk ook vanuit mezelf (; Maar ik denk graag dat ik genoeg verstand heb om te begrijpen dat de situatie niet voor iedereen zo is en ik weet heel goed dat ik vanuit mezelf denk. Uiteindelijk is gewoon de trieste waarheid dat enigen die je kunnen begrijpen, zij zijn die hetzelfde of eenzelfde situatie hebben meegemaakt. Personen die hebben geworsteld met dezelfde problemen, symptomen en dergelijke. Anderen kunnen je niet begrijpen, want ze kunnen zich met geen mogelijkheid inleven, dat gaat hun vermogen te boven. En eigenlijk vind ik dat alleen maar goed, als ik even voorbij mijn emotionele respons kom van 'begrijp me nou verdomme'. Makkelijker praten over wat je dwars zit gaat helaas niet van de één op andere dag. Ik kom nog steeds niet makkelijk uit mijn woorden, maar de realisatie dat ik niet een perfect verhaal hoef af te leveren, dat het oké is om onsamenhangend te brabbelen, komt steeds meer en dat maakt het gemakkelijker. Je gesprekspartner moet je alleen de tijd geven om je zinnen bij elkaar te rapen en helaas hebben de meesten dat geduld niet. Soms gaan ze zelfs invullen, een praktijk die mijn moeder nogal leuk vindt en mij mateloos ergert. Jouw zinnen afmaken terwijl ze niet weten waar je aan denkt is hoe dan ook niet handig. Ze slaan eigenlijk altijd de plank mis. Grappig genoeg is mijn vader een enorm goede luisteraar.
  Als mijn depressie van de derde me één ding geleerd heeft, is het wel dat de meningen van anderen er geen fuck toe doen. Ik heb dat een beetje extreem genomen door me als een gothic te kleden en arme eerstejaars de stuipen op het lijf te jagen (hoe leuk dat ook was), maar alleen je eigen mening doet er uiteindelijk toe. Maar dat weet je wel (;
  Het klinkt een beetje als een cultuurverschil daar bij jou. Jij bent een nederlands kind, hoe ze je ook opgevoed hebben, uiteindelijk ben je opgegroeid in een Nederlandse omgeving. Dat laat zijn sporen na. Zij willen/kunnen niet erkennen dat dit zo is. O, en je moeder bedoelt het echt wel zo. Ik kan wel zeggen 'ze is gefrustreerd dat je niet voldoet aan haar beeld van wat je moet zijn' en dat is vast ook zo, maar dat wil niet zeggen dat ze het niet zo bedoelt. Zij wil heel graag dat je aan haar beeld voldoet, en ze is teleurgesteld dat het niet zo is. Mijn vader heeft ook een beetje last van het 'mijn woord is wet, en alles wat ik zeg is waar', hoewel hij beter wordt daarin, wellicht omdat ik nu volwassen ben (of liever gezegd, hij erkent dat ik volwassen ben) en nog altijd tegen hem in ga. Ik denk trouwens wel dat je moeder het beste met je voor heeft, maar wat zij denkt dat het beste voor je is en wat daadwerkelijk het beste voor je is, kunnen en zijn heel verschillende dingen. Ze weet misschien ook niet wat ze met je aan moet, hoe ze om moet gaan met een kind dat niet aan haar beelden voldoet. Ouders zijn ook maar mensen, ze maken vergissingen en die uiten zich soms op rare manieren. Dat terzijde though, denk ik dat je er goed aan zou doen zo snel mogelijk het huis uit te gaan wanneer het kan. Je wordt niet vrolijker van je thuissituatie en dat doet je mentale toestand echt geen goed. Soms is de relatie tussen ouders en kind gewoon kapot, en dan kunnen beter hun wegen scheiden. Trouwens, op je 15e heb je je ouders niet nodig, dat is bullshit. het is de periode dat de meesten zich los beginnen te breken of al ver in dat proces zitten. Kinderen rond die leeftijd gaan zelfstandig denken en hebben niet hun ouders nodig voor elk wissewasje. Bovendien zijn er kinderen die gewoon eerder volwassen zijn dan anderen. Niemand past precies in zo'n vorm. Ze zijn wettelijk verantwoordelijk voor je, maar daar houd het ook mee op. Natuurlijk zijn er wel kinderen die hun ouders dan nog nodig hebben, maar er zijn ook mensen die op hun veertigste nog leunen op hun ouders. Daar baseren we toch ook niets op? Trouwens, misschien is het een idee om wanneer je een psych hebt die je echt vertrouwd om je thuissituatie aan te kaarten?
  
  Haha, dat is helemaal waar. Gelukkig komen er genoeg leuke films uit (:
  Die dingen zijn nergens goed voor.
  Ik denk dat het te maken heeft met dat die mensen heel slecht met het gevoel van hulpeloosheid om kunnen gaan. Dat is tenslotte wat er speelt. Je kunt de ander niet helpen en sommigen kunnen dat niet hebben. Dan heb je goed gehandeld, lijkt me. Een persoon met een paniekaanval oncomfortabel maken, is niet bepaald bevorderlijk. En als je niet een knuffel wil krijgen op zo'n moment, moet je het vooral ook niet toestaan, maar het is wel handig om kenbaar te maken wat je wel wilt. Graag voor een paniekaanval natuurlijk (;
  Ik ben enorm blij en dankbaar dat mijn ouders en iedereen om me heen zich realiseren dat ze me niet kunnen helpen bij een paniekaanval behalve me de ruimte geven en fysiek contact toestaan wanneer ik dat echt nodig heb. En dat ze me ook niet vragen naar de reden ervan, of wat er is, tijdens of kort na de aanval. Vertellen en aangeven wat te doen wanneer je een aanval hebt, is ontzettend belangrijk eigenlijk.

  1 decennium geleden