Croyance

Gastenboek (2691)

• Synthopia

  Ik heb geen zin in al die vragen.. Ik hoef geen mensen die zich met me bemoeien. Ik wil gewoon naar bed en alles vergeten. Ik heb nu pauze en nog twee uur les. Mijn hoofd staat inmiddels weer op ontploffen. Ik heb echt nog nooit zo'n rotdag gehad. Niet zo lang in ieder geval.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Dat is lief (: slapen zal helaas moeilijk gaan.. al heb ik wel enorm zin in slapen en alles vergeten. Ik word langzaamaan gek en ik moet doen alsof alles oké is.

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Dankjewel Mira. Ik ben op, ik ben er echt doorheen. Maar niemand lijkt me te begrijpen.
  Daar naast hebben ze geconstateerd dat ik een posttraumatische stressstoornis heb.
  Er komt in een keer zoveel op me af en mijn hoofd kan dat niet aan. Er gaat werkelijk álles doorheen. Van liedjes tot het gesprek van gisteren tot vroeger. En dat tegelijk. Ik voel me gewoon rusteloos

  1 decennium geleden
• Synthopia

  Sorry Mira, ik heb niet verbeterd. Het hoofdstuk van vandaag zal dus niet verbeterd zijn. Ik voel me gewoon bekaf.
  Gisteren naar de psychiater geweest, door een fout was mijn moeder er ook en weet ze dat ik beslis over wat mijn ouders te weten mogen komen over mijn behandeling, boze moeder en weer dat zielige verhaal over hoeveel ze om me geeft en het haar plicht is om zich bezig met me te houden. Hoe ze altijd bezorgt om me is en er niet van kan slapen. Ben daarna maar naar Jordy gegaan omdat ik al die ellende niet meer wou aanhoren.
  Daar de hele tijd het gevoel gehad dat ik er niet echt was. De hele tijd zo angstig gevoeld en nog steeds. Ik kan niet eens mijn mond open doen om te praten.
  Sorry, ik voel me gewoon echt niet goed. We zijn nu op weg naar school, te laat omdat ik niet goed kan bewegen. Mijn lichaam voelt niet als de mijne. Alles dat van mij is, is angst. Het enige wat ik voel is angst. En dat is het enige dat ik begrijp, angst.
  Gisteren en vandaag heb ik alleen maar in het verleden geleefd. Alle ellende van de politie en jeugdzorg, de pleeggezinnen, de zogenaamde hulp. En ik leef er nog steeds in. Zo makkelijk kom je er niet uit.
  Sorry Mira

  1 decennium geleden
• Peperoni

  Het was eigenlijk heel erg stom, hoe die vriendschap is dood gebloeid. We zijn nu - met naar de universiteit en dergelijken te gaan - uit elkaar gegroeid. In begin ging het heel erg goed, nu en dan gingen we naar de Starbucks, hoorden we elkaars verhalen uit, maar met de examens (die van hem waren later dan die van mij) en met de feestdagen vertroebelde dat. Een andere meid (we waren met z'n vieren) zit op kot in Leuven dus zien we haar al helemaal niet meer. En de derde kreeg "betere" vrienden dus daarom dat het sowieso al verwaterde.
  Ik had besloten tijdens mijn examens nu en dan eens te horen hoe het met hun ging, met eentje ging dat vlot, de anderen twee niet. Zij deden ook geen moeite dus na een tijdje stopte ik ook maar. Vriendschap gaat over geven en nemen, weet je.
  Dus na mijn examens stuurde ik naar hun alle drie hetzelfde berichtje omdat ja, ik gewoon met hen drie wilde afspreken. Bleken ze bij elkaar te zijn, elkaar op te jutten en stuurden ze alle drie tegelijkertijd terug: sorry, geen tijd.
  Hoe volwassen, *zucht*, of ligt dat nu aan mij?
  Daarna ging ik gewoon om met andere vrienden van het middelbaar die daar allemaal absoluut geen probleem van maakten - waar ik überhaupt ook mee op reis ga de 22ste, op mijn verjaardag, hint, hint - en die er niets fouts inzien. Maar daar draait het nu niet om. Er ware altijd zowat twee groepjes en ik hoorde bij beiden en niemand deed er moeilijk over. Nu opeens was er een online fight tussen beiden groepjes en zat ik ertussen in. Natuurlijk omdat die bitches zo afgerekend met me hadden, koos ik voor de anderen, ook gewoon omdat ik er beter mee overeen kwam, maar ach. Daar draaide het dus om. Die drie berichtjes.
  Nu heb ik met eentje terug ietwat contact, mijn ex-beste vriend dan dat ene berichtje en die ene met haar "betere" vrienden, nog altijd niet. Ze was ook de grootste, preutse meid van onze groep, en nu is ze het grootste fuifbeest. Zit er ook wel voor iets tussen.
  Hopelijk kan je er wat aan uit, hahaha.
  
  Ik heb wel nog een herinnering en dat is bij mijn vader's bepaalde aftershave/parfum. Als ik die ruik, dan denk ik weer aan de kleuterschool. Weird, maar leuk wel. (:
  Ben blij dat je het zo goed kan relativeren, en dat België je tweede thuis is/was. Ik hoop je ooit te mogen ontmoeten. Dat zou pas gaaf zijn.
  
  Ben ik nog te vergeten te reageren op die jongenskwestie.
  Neen, ik heb geen gevoelens meer, hij is gewoon nog steeds knap.
  Heb je al een idee hoe je het gaat aanpakken? Moet ik mijn knappe brein eens bovenhalen?

  1 decennium geleden