Cloelia
Cloelia
Laatst online: -
Voornaam:
Marijke
Status:
Woonplaats:
On a cloud far far away
Leeftijd:
30
Hobby's:
-
Website:
-
Vorige namen:
lijst
Plaatje gemaakt door Unwind, bedankt!
I'm not asking for more than
To be anything more than
Happy where I rest my head
Cause
Diamonds turn into dust
And silver eventually rusts
And I can't buy the things that made
This a good day
Geen reclame in mijn gastenboek, dankjewel.
A king can rule a kingdom, but happiness will rule the
Geregistreerd:
1 decennium geleden
Laatst on-line:
8 jaar geleden
Tijd on-line:
1 maanden 2 weken
Pageviews:
20944 [24 uur]
Aantal quizzen:
1
Aantal stories:
1
Aantal polls:
2
Aantal gedichten:
8
Aantal lijstjes:
0
Aantal hoofdstukken:
12
Quizzen ingevuld:
1244
Hoofdstukken gelezen:
22513
Reacties geplaatst:
2345
GB berichten:
1008
Forum berichten:
Gastenboek (808)
Ik ben dus niet de enige
1 decennium geledenjaaa
1 decennium geledenhttp://www.youtube.com/watch?v=ihoxFsYV-fw
dit is die scene
of ik verderschrijf maakt niet uit Het is een personage en een verhaal dat ik al bij me draag zolang ik me herriner, en iedere keer als ik in de trein zit fso dan bedenk ik hoe het verder gaat. Dus al schrijf ik niet, ik moet er toch aan denken
1 decennium geledenik schrijf niet eens een horror story Maar mijn verhaal is heel erg verweven met de wereld van de doden. En die zijn op zich geen bedreiging voor de hoofdpersoon omdat die gewoon veel machtiger is dan een stel boze geesten, maar hij reist ook door het voorportaal van de dodenwereld. En als ik iets bedenk, dan zie ik het voor me. En in dat voorportaal zitten ook geesten van mensen die nog niet naar het leven na de dood willen. En in mijn hoofd lijken die op de geesten uit die film met die starende blik. Nouja, iedere keer als ik dus nadenk over mijn verhaal gaat het zo
1 decennium geledenzoek het morgen op
1 decennium geledenEn heb medelijden met mij: Ik heb een plaatje nodig van die starende mensen voor mijn verhaal... Ik heb het nog lang niet nodig, maar ik kijk er nu al tegenop Ik snap echt niet waarom ik dat zo eng vind