Ik voel me de laatste tijd eigenlijk best wel kut. Iemand die ik ken, m'n beste vriend eigenlijk, heeft al een tijdje leukemie en het is echt erg. Hij is 15 en hij ligt in het ziekenhuis nu. Soms als alles weer beter gaat mag hij 1 of 2 dagen naar huis maar dat heeft dan weer een groot risico omdat er volgens de dokters van alles kan gebeuren. Ze hebben alles al geprobeerd, chemo's enzo en niets werkt eigenlijk. Iedereen weet zowat dat het echt niet lang meer gaat duren, hij zelf ook. Het enige lichtpuntje eraan is dat hij blijft lachen, hij blijft zeggen dat hij toch 15 jaar een fantastisch leven heeft gehad. Hij maakt er soms zelfs grappen over, met gevolg van ruzie omdat ik daar dus echt niet tegen kan. Hij blijft optimistisch en ergens bewonder ik dat wel. 1 van de ergste dingen, hij is niet alles m'n beste vriend maar ook m'n vriendje.
Ik dacht, ik deel het maar effe omdat veel mensen elkaar hier wel begrijpen.
I'll miss you <3