Paniekaanval. - Stamcafé

Ja dat heb ik vaak. En ik wil dit even met jullie delen want zit er wel mee. Ik wilde dat ik dat niet had. Dan zou alles makkelijker zijn. Het komt opeens en gaat ook opeens weg. Het is niet echt in een vreemde situatie ofzo. Maar nu wil ik weten of ik niet de enige ben die paniekaanvallen heeft?

---

It's going to be difficult, but not impossible.

WhoSays schreef:
Ik heb twee Epilepsie aanvallen gehad.
De eerste aanval wist ik niet wat er gebeurde.
Het was op een zondag een jaar geleden
het laaste weekend van december gebeurd.

De tweede aanval keer wist ik het
wel maar moest ik niet naar het ziekenhuis.
Het was op een maandag gebeurd.

Het is echt een eng zicht hoe mijn ouders me vonden.
Eigelijk vond mijn vader me.
Omdat het over aanvallen was wou ik het jullie ook vertellen.
Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden.

Maakt niks uit. Je mag het van mij vertellen ;O

---

It's going to be difficult, but not impossible.

WhoSays schreef:
Ik heb twee Epilepsie aanvallen gehad.
De eerste aanval wist ik niet wat er gebeurde.
Het was op een zondag een jaar geleden
het laaste weekend van december gebeurd.

De tweede aanval keer wist ik het
wel maar moest ik niet naar het ziekenhuis.
Het was op een maandag gebeurd.

Het is echt een eng zicht hoe mijn ouders me vonden.
Eigelijk vond mijn vader me.
Omdat het over aanvallen was wou ik het jullie ook vertellen.
Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden.

Hoe bedoel je, "Me ouders me vonden".
Lig je dan een soort van dood ofzo? Of.. Ik weet niet veel van epilepsie.

---

Het heden is de geschiedenis gezien door de toekomst.

Ik heb aragnofobie -fobie en niet angst- en heb dat dus ook al meerdere keren gehad.
Bij jou heeft het enkel geen aanleiding, naar jouw uitleg te horen?

---

Has no one told you she's not breathing?

BlueElephant schreef:
Ik heb aragnofobie -fobie en niet angst- en heb dat dus ook al meerdere keren gehad.
Bij jou heeft het enkel geen aanleiding, naar jouw uitleg te horen?

Nou ik heb wel last van een sociale fobie ;$

---

It's going to be difficult, but not impossible.

Rickjuh schreef:
(...)

Hoe bedoel je, "Me ouders me vonden".
Lig je dan een soort van dood ofzo? Of.. Ik weet niet veel van epilepsie.

De vallende ziekte?
Dan val je, opeens en zonder aanleiding, op de grond, je valt flauw. Mensen met epilepsie mogen meestal ook niet te veel flikkerende lichten zien of te lang een pc-spel spelen, want flikkerende lichten kan een aanval veroorzaken.

---

Has no one told you she's not breathing?

Quixotic schreef:
Ik heb het ooit één keer gehad en ik schrok er echt van. Ik kon niet ophouden met huilen en trillen en mijn hart bonkte zó hard. :x

---

Sometimes it's best not to care.

Depulso schreef:
(...)
Nou ik heb wel last van een sociale fobie ;$

Oh, dat moet vervelend en schaamtelijk zijn met al die mensen erbij...
Ik probeer me in het publiek altijd groot en sterk te houden, als ik er eentje zie ga ik er van weg. Ik begin niet hysterisch te gillen zoals al die mensen doen die enkel een angst hebben. Ik ben al opgewassen tegen kleintjes en daar ben ik enorm trots op.
Als ik thuis een dikke, grote zie, kan ik me niet inhouden. Eén keer was ik alleen thuis met een vrienden en zat er echt een gigantisch, dik vet zwart ding. Zoals gewoonlijk liep ik snel naar de keukentafel, sprong erop, knieën opgetrokken en mijn armen rond m'n benen. Ik dacht me in te houden en groot te houden, maar toen opeens ze keuken inkroop kon ik me niet meer inhouden.
Toch heb ik geprobeerd om zo stil mogelijk te blijven. Kop in de kas, mezelf heen en weer wiegen, en vooral niet hardop proberen te wenen. Ik kon natuurlijk niet stoppen, maar ik probeerde het stil te doen. Daarbij komt natuurlijk dat je door die shock, het wenen en de kleine ademruimte moeilijk kan ademenen, dus probeer ik -nee moet ik- door mijn mond ademen. We zijn daar superlang blijven zitten, ik op de tafel, mijn vriendin op de stoel. Volgens mij hebben we er zeker 20 minuten gezeten.
Met mijn ouders erbij gaat het net iets sneller over, want dan komt mijn dappere papa het beest vermorzelen en wegsmijten mijn lieve mama mij rustig krijgen.
Maar in het publiek kan ik me wel beter onder controle houden.
Het moet verschrikkelijk gênant zijn om dat niet te kunnen doen...

---

Has no one told you she's not breathing?

Ik heb die als ik spinnen zie...

---

You don't run, not when you're with us. You stand your ground and fight.

Depulso schreef:
(...)
Het woord 'paniek' wordt soms gemakkelijk in de mond genomen. Tijdens een echte paniekaanval - soms ook wel angstaanval genoemd - is de angst zo groot, dat het bijna ondraaglijk is. Een paniekaanval is een zeer angstaanjagende ervaring. Sommige mensen hebben het gevoel gek te worden of dood te gaan, ze willen vluchten, gaan hevig zweten, snakken naar adem en hebben het gevoel te stikken. Paniek- of angstaanvallen zijn een kenmerk van wat een paniekstoornis wordt genoemd. Paniekaanvallen komen voor bij verscheidene angststoornissen, zoals een sociale fobie, een posttraumatische stressstoornis enz

ohw, dan heb ik dat best wel vaak..
'S avonds als ik in bed lig...

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Rickjuh schreef:
(...)

Hoe bedoel je, "Me ouders me vonden".
Lig je dan een soort van dood ofzo? Of.. Ik weet niet veel van epilepsie.

Nou ik lig op de grond te trillen dan. Of bijt ik op mijn tong.
Als ik op mijn buik lig dan doen mijn ribben pijn.
En als ik op mijn rug zou vallen dat is ook pijnlijk.
Als ik ga slapen en ik sluit mijn ogen trillen ze.

---

I love Cameron Bright,Nick Jonas,Joe Jonas,Kevin Jonas,

Het lijkt me vervelend als je dat zonder reden krijgt, ik heb dat wel eens gehad maar dan wel met een goeie reden. Ik heb het niet in jouw geval. Je bent vast niet de enigste

Jewellery schreef:
Ik heb die als ik spinnen zie...

---

Shoganai i ne~

BlueElephant schreef:
(...)
Oh, dat moet vervelend en schaamtelijk zijn met al die mensen erbij...
Ik probeer me in het publiek altijd groot en sterk te houden, als ik er eentje zie ga ik er van weg. Ik begin niet hysterisch te gillen zoals al die mensen doen die enkel een angst hebben. Ik ben al opgewassen tegen kleintjes en daar ben ik enorm trots op.
Als ik thuis een dikke, grote zie, kan ik me niet inhouden. Eén keer was ik alleen thuis met een vrienden en zat er echt een gigantisch, dik vet zwart ding. Zoals gewoonlijk liep ik snel naar de keukentafel, sprong erop, knieën opgetrokken en mijn armen rond m'n benen. Ik dacht me in te houden en groot te houden, maar toen opeens ze keuken inkroop kon ik me niet meer inhouden.
Toch heb ik geprobeerd om zo stil mogelijk te blijven. Kop in de kas, mezelf heen en weer wiegen, en vooral niet hardop proberen te wenen. Ik kon natuurlijk niet stoppen, maar ik probeerde het stil te doen. Daarbij komt natuurlijk dat je door die shock, het wenen en de kleine ademruimte moeilijk kan ademenen, dus probeer ik -nee moet ik- door mijn mond ademen. We zijn daar superlang blijven zitten, ik op de tafel, mijn vriendin op de stoel. Volgens mij hebben we er zeker 20 minuten gezeten.
Met mijn ouders erbij gaat het net iets sneller over, want dan komt mijn dappere papa het beest vermorzelen en wegsmijten mijn lieve mama mij rustig krijgen.
Maar in het publiek kan ik me wel beter onder controle houden.
Het moet verschrikkelijk gênant zijn om dat niet te kunnen doen...

Ik kan me wel onder controle houden hoor. Dus het is niet ZO erg ;O

---

It's going to be difficult, but not impossible.

East schreef:
Ik heb het nooit.

---

Love begins with a smile, grows with a kiss and ends with a tear..

Depulso schreef:
(...)
Ik kan me wel onder controle houden hoor. Dus het is niet ZO erg ;O

Bij anderen kan ik dat ook, maar thuis niet...
Maar de laatste tijd doe ik het veel beter :'D

---

Has no one told you she's not breathing?