De zeventienjarige Willow O'Malley komt erachter dat haar lichaam in korte tijd extreem veranderd. Dit gehoord te hebben besluit de directrice, Catherine Brown, van het weeshuis waar ze woont, een oude vriend op te bellen; Carlisle Cullen. Hij wil haar onderzoeken, op voorwaarde dat ze bij de Cullens gaat wonen. Willow is stil, verantwoordelijk, beleefd en zorgt graag voor anderen. Haar leven is een groot mysterie, wat meer vragen dan antwoorden met zich mee brengt.
Tipje(s) van de sluier:
-Hij had honingblond haar en zag er katachtig uit. Gefascineerd staarde ik naar hem, helemaal vergetend dat het onbeleefd is om te staren. Maar hoe hij daar stond... het was onmogelijk om weg te kijken.
-Hij raakte zachtjes mijn litteken aan met zijn vingertoppen. Zijn vingers waren koud, maar mijn nek werd gloeiend heet van zijn aanraking. "Hoe kom je aan dit litteken?" vroeg hij, op een hele doordringende toon. Alsof ik niet onder het antwoord uit zou komen. "Dat weet ik niet. Ik heb het altijd al gehad," zei ik.
-"De enige rede waarom jij hier nu staat, is omdat je anders bent, Willow. Daarom ben je nu hier, en daarom heb je nu nog een kloppend hart. Was je niet anders geweest, laten het er maar op houden dat ik nog geen hele seconde nodig zou hoeven hebben om je hoofd te verpletteren."
-Ik beet op mijn lip. Ik had doodsbang moeten zijn. Als ik normaal zou zijn. Tegen al mijn instincten in deed ik een stap naar voren. "Stop." hoorde ik Jasper luid en duidelijk zeggen.
-Met een brede grijns op zijn gezicht, alsof mijn angst hem wel beviel, dooptte hij zijn vingertoppen in mijn tranen. Even sloot ik mijn ogen en concentreerde me op mijn ademhaling. Toen raapte ik al mijn moed bij elkaar en gaf hem een knietje - in zijn kruis, zo hard als ik kon.
[ bericht aangepast op 19 april 2011 - 17:49 ]
I'll lick the poison from right off your kiss
