Kennen jullie dat gevoel? Het gevoel van volledige waardeloosheid? Ik ken het in ieder geval. Eens in de zoveel tijd komt het me een dag of twee kwellen.
Het begon voor mij dit keer gister al. Dagje proefstuderen op de VU. Ik was er helemaal alleen heengegaan. Dat was stom van me; bijna iedereen was met twee of meer gegaan. Gevolg; ik voelde me een ongelofelijk einzelgänger. Dat werd nog erger toen ik gewoon normaal een gesprek probeerde te voeren met de mensen daar; ze waren veel geïnteresseerder in de mensen die ze al kenden dan in de mensen die nieuw voor ze waren. Op zich best normaal natuurlijk, maar ik voelde me ontzettend ongemakkelijk... Geen aanrader, alleen een dagje proefstuderen.
Het praatje dat we kregen was ook heerlijk. Het was echt wel interessant om te horen, maar telkens weer werd ons verteld dat je veel meer kans op slagen had als je hogere cijfers had. Gevolg; ik voelde me enorm opgelaten, gezien het feit mijn gemiddelde cijfer misschien een 6,5 is. Zij hadden het over 8-en, 9-s... Verdorie, dat kan ik echt niet, niet als ik nog mijn rijbewijs ook wil halen dit jaar. En toen begonnen ze over het feit dat alle nieuwe studenten veeeeeel te optimistisch waren over hun kans van slagen, en dat 50% van de studenten aan de VU niet eens zou afstuderen. Ik had al zoveel angst ervoor, ik wist al dat het heel moeilijk zou worden, maar nu weet ik het zeker...
En dan vandaag... Voor de zoveelste keer verslapen. Vorige week ook al twee keer, maar dat deed ik expres. Dit was voor het eerst in mijn schoolcarrière dat ik per ongeluk te laat wakker ben geworden. Wekker stond om 6:45, hij ging af, ik dacht dat ik op sluimeren had geklikt, maar nee hoor... Om half 8 komt mijn moeder mijn kamer binnen, ik moest om 8:10 beginnen; dat ging ik dus nooit meer halen. Mijn volgende uur is dan om 12 uur, ja ik heb altijd drie tussenuren op donderdag. Ik durfde echter niet. Ik durfde gewoon niet. Ik wist al wat ik naar mijn hoofd geslingerd zou krijgen. 'Annick, waar was je vanmorgen? Waarom was je er niet?' En als ik dan zou zeggen dat ik me verslapen had, dan zou het rollende ogen zijn, of een 'Ja hoor, zij wel'.
En nu lig ik gewoon al de hele dag te janken. Ik voel me steeds zo waardeloos, en dan voel ik me weer een aansteller, en dan voel ik me weer waardeloos, aansteller etc. Nu gaat m'n vriendje ook al 3 dagen weg, dus die kan me ook niet komen knuffelen, en als ik het een vriendin van school vertel gaan ze sowieso zeggen dat ik me aanstel en dat ik gewoon moet opstaan. Zeker m'n beste vriendin, die gaat dan ook leuk vertellen wat alle anderen wel niet voor een gemeens over me zeggen. 'Want ze wil niet tegen me liegen'. Ja vast..
Sorry voor dit gezeik...
Life is hard and then we die
en je zeikt niet!
Ze moet gewoon haar mond houden. En lekker uithuilen is altijd goed. Ga wat afleiding zoeken! Lekker chocolade eten en filmpjes kijken in bed of op de bank. Dat wil bij mij ook altijd wel helpen als ik me klote voel of iets rots heb meegemaakt. 
