Nou afgelopen zondag was ik dus depri omdat ik door mijn eigen fout verloren heb. (judo)
Alleen toe net vertelde mijn moeder dat de hele tribune met me mee baalde en dat de choache van mijn tegenstander. De choache die een giga ego heeft en vind dat als zijn judoka's de beste zijn is naar mijn choache gegaan gezegd dat het nooit zo had mogen gaan en dat ik veel beter was dan zijn pupil.
Ook dat mijn trainer die altijd tegen me schreeuwt er alles voor heeft gedaan om me een herkansing te geven bij een ander toernooi en dat de trainer van mijn oude talentengroep er alles voor heeft gedaan om mij naar de stage te brengen.
En zo zijn er blijkbaar meer mensen die geloven dat ik iets in me heb waardoor ik verder kan komen. Toen mijn moeder dit allemaal vertelde dacht ik zo van: 'Dat meen je niet!'
"Ignite, my love. Ignite."