Mijn pracht en trots bestond uit een persoon. Een persoon die voor mij mijn alles mijn maatje en hoe je het wild noemen was. Iemand die in het laatste jaar een strijd had en de laatste maanden steeds een stap elke dag een stuk achter uit ging. Ze vocht tegen alchol en sigaretten.
Mijn trots mijn pracht. Na dat ze is overleden is mijn wereld ingestort en heb tranen gelaten. Nu ik dit type heb ik weer tranen. Ik noem ze zwarte tranen ik heb nooit van mijn pracht en trots echt afscheid kunnen nemen. Nee dat zeker niet. Dat doet mij pijn. Ik besefte ineens dat ik alleen was tegen over een brede wereld. ik ben zelf door de pijn heen gegaan niemand kon naast mij staan. Ik moest het zelf doen, vechten en vallen zo ging de pijn. Elke keer als ik het weer opschrijf of type dan gaat de wond open.
Waarom? Mijn pracht en mijn trots was iemand wie uniek was ik altijd heb mee kunnen lachen , iemand waar ik alles tegen vertelde. Iemand die mijn 2de ik was.
Ik belande in een depressie en emotieloosheid. ik heb me er door heen geslagen. Ik wil niet falen voor mijn pracht en mijn trots terwijl ze toe kijkt en mijn engel is.
Nee ik zie het leven nu als een tegen slag met geluk. Ik besef als ik de pijn niet had gehad dan was ik niet verder dan daar waar ik eerst stond. Het heeft me ook geleerd dat mijn pracht en mijn trots nog in mij leefd en mijn droom laat waar maken! Ook al kijkt ze van boven ik weet zeker dat ze mij altijd steunt.
Zo wisten dit maar 2 mensen en zo weet ineens iedereen het.
Ik laat weer de tranen voor mijn pracht en mijn trots .
Mijn pracht en trots was mijn lieve oma.
Dankje wel voor het lezen
Some angels have no wings.
