Zoals jullie waarschijnlijk wel al weten -kuch-, zit ik al een jaar met eetproblemen. Ik heb een stoornis en ga ondertussen wekenlijks naar een diëtiste om mijn gewoontes te veranderen. Ik heb enorm veel meegemaakt en door al het gebeuren weet ik nu echt veel af over voedsel.
Ik heb een vriendin, en ik merk dat ze net hetzelfde is aan het meemaken als ik heb meegemaakt. Er worden vaker opmerkingen gemaakt over haar uiterlijk, en ze begint te 'beseffen' dat ze nieut een van de dunste is. Dat is ze ook niet, maar ze is goed zoals ze is, en hoeft helemaal niet af te vallen. Ze begint telkens te huilen tijdens lessen, en als ik dat zie weet ik gewoon waarover het gaat. Ze zit er heel erg mee in en vind zichzelf dus dik. Ze wil er op dit moment álles aan doen om dun te zijn. 's Middags eet ze niet meer en doet elke avond fitnessoefeningen. Ook drinkt ze niets anders dan water omdat ze te weten is gekomen dat je zo kunt afvallen. Bij alles wat ze eet checkt ze de calorien. En dat alles is gewoon een begin van een eetstoornis, weet ik nu. Ik wil haar helpen, omdat ik er veel van af weet. Maar zij weet ook dat ik met een probleem kamp, en draait vaak met haar ogen als ik haar een tip geeft. Ze vertelde me; 'Jij mag wel een eetstoornis hebben en dun zijn, en ik niet?'. Ergens snap ik het wel, want zo had ik vroeger ook gedacht.
Hoe kan ik haar helpen? Op zo een moment ben je heel erg koppig en wil je niets anders dan afvallen, dan trek je je van niet aan. Tips?
I'm a hero, and I'm super. I guess I'm a SUPERHERO
