Inderdaad. Ik voel me verschrikkenlijk alleen.
Al mijn vriendinnen zitten constant te friemelen met hun vriendjes, en dan zit ik er zielig bij.
Ik hoop zo hard dat er iemand bestaat die echt van me houdt, en me speciaal vind.
Iemand die me mijn hele leven lang gelukkig kan maken, en iemand waar ik voor altijd bij kan blijven.
Ik loop een beetje achter. - Ik heb mijn menstruatie etc nog niet [yesh, daar mag ik blij om zijn. maar toch voel ik me daardoor 'achter' zeg maar.], ik ben de kleinste & ik heb enkel kinderliefde gevoeld.
Ik heb het gevoel dat ik gewoon nooit zo zal worden als mijn vriendinnen.
Geen van hen begrijpt me écht. Ik heb veel vriendinnen en een geweldige beste vriendin waar ik mezelf bij kan zijn. Maar dat geldt alleen voor het vrolijke gedeelte. Ik kan met hun zo veel fun maken en me zo fijn amuzeren.
Maarr: Ik kan niet bij hun terrecht met al mijn problemen.
Misschien ligt het niet aan hun, maar aan mij. Ik ben het niet gewend die face-to-face even allemaal te vertellen tegen iemand, en dat wil ik niet echt.
Ik voel me gewoon zo alleen nu. Herkenbaar?
I'm a hero, and I'm super. I guess I'm a SUPERHERO