Mijn beste vriend ligt nù, op dít moment, in de operatiekamer.
Zijn botten worden gebroken, omdat hij nooit echt normaal heeft kunnen lopen. Er werden opmerkingen over gemaakt, en dus wou hij er van af.
Seriously, ik ben zó woedend op de kinderen die dachten coel te zijn en hem hebben gepest erover. Ik heb echt zin om ze op te zoeken en een mep te geven. Hij heeft al sinds zijn geboorte een lichte handicap. Hij is echt super normaal enzo, buiten het feit dat zijn benen ietsjes krommer staan.
Hij is echt een geweldige vriend. Hij is zo lief, hij is er echt altijd voor me. We smsen normaal om de 5 minuten ofzo. En nu, nja nu mis ik de smsjes van hem.
*kruist haar vingers, het moet goed aflopen*
I'm a hero, and I'm super. I guess I'm a SUPERHERO