-in mijn story dan ;a
What when everyone dies.
Wat als we jaren geleden al waren gewaarschuwd, en dit wel "moest" gebeuren.
Het gegil van mensen slokte de rustige straten van Londen op, het ging nu al een hele week zo. En niet alleen in Londen of in Engeland maar in de hele wereld. De grootste epidemie brak uit, mensen wisten niet wat het was. Volgens de doktoren een on-aardse bacterie, tot nu toe was er nog geen tegen antibiotica uitgevonden. Maar ik wist wel beter, niemand geloofde me maar dit was het einde van de wereld. Wij hebben onze tijd al gehad en nu heeft iets of iemand er recht op. Steeds versteend stond ik nog in de straat, het gessus van de moeders die hun kind kalmeerde hoorde je voornamelijk overal boven uit. Je kon zelfs zien uit hun ogen dat de hoop al was vervaagt. Het bleek al een gewoonte te zijn dat het luchtalarm steeds afging en de mensen meteen in het rond begonnen te rennen, er was zelfs geen kerst vreugde meer te bekennen. Even zuchtte ik geruisloos, mijn geïmproviseerde jas hielt de grillige wind jammer genoeg niet tegen. Het was zelfs pijnlijk om te zien hoe de mensen zich druk maakte om dit, iedereen begon langzamer de hand in te zien dat je hier niet tegen kon vechten. Hoewel, sommige verzetten zich hier om en plegen zelfmoord. Wat op zich nog beter was dan infecteert te raken. Mensen die de stof in zich hadden gingen langzaam dood alsof je een marteling had wat niet te beschreven was. Het lege gevoel in mijn hart bonkte, ik was alles en iedereen verloren. Mijn ouders zelfs mijn beste vriendin. Misschien moest ik maar ook slim doen en zelfmoord plegen dan was het "lot" tenminste sneller klaar. Zag niemand in dat dit nog maar het begin was?
Tadam
[ bericht aangepast op 8 dec 2010 - 18:54 ]
They fell in love, didn't they?
?
